امام زمان عليه السلام شب و روز در مصيبت جد مظلومش امام حسين عليه السلام گريه مى كند در زيارت ناحيه مقدسه خطاب به امام حسين عليه السلام عرض مى كند:
فلئن اخرتنى الدهور و عاقنى عن نصرك المقدور و لم اكن لم حاربك محاربا و لمن نصب لك العداوة مناصبا فلاندبنك صباحا و مساء ولابكين لك بدل الدموع دما حسرة عليك و تاءسفا على ما دهاك و تلهفا حتى اموت بلوعة المصاب و غصبة الاكتياب... تا آنجا كه مى گويد: و اسرع فرسك شاردا الى خيامك قاصدا محمحما باكيا فلما راءين النساء جوادك مخزيا و نظرن سرجك عليه ملويا برزن من الخدور ناشرات الشعور على الخدود لاطهمات الوجوه سافرات بالعويل داعيات و بعد العز مذللات و الى مصرعك مبادرات (1).
اگر زمانه مرا تاءخير انداخت و مقدر نبود كه من در كربلا تو را يارى كنم، و با كسانى كه با شما جنگ كردند، بجنگم و با كسانى كه رسما دشمنى نمودند، دشمنى كنم، پس به راستى، شب، و روز در مصيبت شما گريه و زارى مى كنم و به جاى اشك، خون گريه مى كنم در آه و افسوس بر شما و در حال تاءسف بر آن گرفتارى ها و سختى هايى كه بر شما گذشت. تا اين كه با دل سوختگى بميرم و از غصه و اندوه از بين بروم. اى جد بزرگوار! هيچ وقت فراموش نمى كنم كه عصر عاشورا ذوالجناح بى صاحب شما بر در خيمه آمد و گريه كنان و شيهه زنان خبر شهادت تو را آورد، و هنگامى كه زنهاى داغ ديده از خيمه ها بيرون آمدند و اسب را بى صاحب ديدند و چشمشان بر زين واژگون افتاد، شروع به گريه و زارى و عزادارى كردند موپريشان نمودند و لطمه بر صورت زدند و صيحه و زارى نمودند و بعد از عزت خود را آماده اسيرى نمودند، و به طرف قتلگاه روانه گرديدند، و ديدند كه الشمر جالس على صدرك.
لاحول ولاقوة الابالله العلى العظيم
لااضحك الله سن الدهرران ضحكت

----------------------------------------------
1-بحارالانوار، ج 101، ص 230 و 322
------------------------------------------
سيد محمد على جزايرى (آل غفور)