اصحاب اهل بیت علیهم السلام

پیش از پرداختن به حضور سیاسی حضرت زینب، شایسته است نگاهی گذرا به شخصیت این بانوی عظیم الشأن بیفکنیم. زینب کبری (س) تحت تربیت پدر و مادری همچون حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) و با شایستگی و استعداد ذاتی که از آن بهره‏مند بود به مراتب عالی از فضائل و کمالات انسانی دست یافت. او همانند پدر و مادرش جامع همه کمالات و صفات پسندیده بود.
سخنرانی‏های او در کوفه و شام خاطره خطبه‏های پدرش - امیرمؤمنان (ع) - را در یادها زنده کرد. زینب کبری (س) یکی از محدثان و راویان حدیث به شمار می‏آید. و درسنین‏کودکی، در حالی که بیش از پنج یا شش سال از عمرش نمی‏گذشت، خطبه مادرش حضرت زهرا (س) را با آن مضامین بسیار بلند و عالی شنید و پس از آن برای دیگران نقل می‏کند. عبدالله‏بن‏عباس، شاگرد برجسته حضرت علی (ع) و مفسر قرآن کریم، خطبه فدک حضرت زهرا (س) را از زینب نقل می‏کند و از آن بانوی بزرگ با عنوان «عقیلتنا؛ عاقل و دانای ما» یاد می‏کند.(1)
زینب (س) از جنبه عبادت در حدّی بود که در دوران اسارت و سخت‏ترین شرایط جسمی و روحی که ممکن است برای یک انسان پیش آید، شب زنده‏داری و نماز شبش‏ترک نگردید، (2) در حالی که در شرایطی به مراتب آسان‏تر و سهل‏تر از آن انسان‏های معمولی قادر به حفظ برنامه‏های عادی و معمولی زندگی خود نیستند عبادت و اطاعت خدا، حضرت زینب (س) را از مصادیق روشن و بارز این حدیث قدسی قرار داده بود که خداوند متعال‏ می‏فرماید:
«یابن آدم، انا اقول للشی‏ء کن فیکون، اطعنی فیما امرتک اجعلک تقول للشی‏ء کن فیکون؛(3)
ای فرزند آدم! من به هر چه بگویم باش، موجود می‏شود، در آنچه به تو دستور داده‏ام از من اطاعت کن تا ترا آنگونه قرار دهم که هر چیز بگویی باش، موجود شود!»
حضرت زینب (س) نیز بر اثر عبادت و اطاعت خدا به مقامی رسیده بود که از ولایت تکوینی برخوردار بود. روایت شده که آن حضرت پیش از سخنرانی خود در کوفه به مردم اشاره کرد، با آن اشاره نفس‏ها در سینه‏ها حبس شد و زنگ‏ها از صدا باز ایستاد.(4)
و در یک کلام حضرت زینب (س) به حق، زینت پدر، آن شخصیت یگانه تاریخ، بود، همچنان که خداوند این نام را برای او برگزید.(5)
---------------------------------
1-ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، منشورات اعلمی، چاپ دوم، سال 1408ه.ق، ص‏95
2-ذبیح الله محلاتی، ریاحین الشریعه، دارالکتب الاسلامیة، ج‏3، ص‏62
3-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج‏93، ص‏376
4-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج‏45، ص‏108، 162، 165
5-ذبیح الله محلاتی، همان، ج‏3، ص‏38
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه