یکی از صحنه‏هایی که بر امام حسین (ع) بسیار سخت گذشت، شهادت فرزندش علی اکبر بود. هنگامی که علی اکبر به میدان می‏رفت، امام حسین (ع)، انگشت سبابه‏اش را به سوی آسمان نشانه رفت و گفت: «خداوندا! علیه این قوم گواه باش! همانا جوانی به مبارزه آنان رفت که در گفتار، اخلاق و خلقت [اندام‏] شبیه‏ترین مردم به پیامبر تو است. هرگاه ما مشتاق دیدار پیامبرت می‏گردیدیم، به چهره او نگاه می‏کردیم. خداوندا! برکات زمین را از آنان بازدار، آنها را به شدت پراکنده کن و...»
تحمل این صحنه به قدری بر امام (ع) سخت و دشوار آمد که او را که مظهر رأفت و رحمت خداوند است به نفرین علیه آنان واداشت. زینب کبری (س) در این موقعیت دشوار برادرش را تنها نگذاشت. هنگامی که امام حسین (ع) بر بالین بدن غرق در خون فرزندش بود، حمید بن ‏مسلم گوید:
«بسان طلوع خورشید، زنی از خیمه‏ها خارج شد و شتابان با آه و ناله و فغان به سوی امام حسین (ع) رفت. او می‏گفت: «ای عزیزم! ای میوه دلم!، ای نور دیده‏ام!» هنگامی که درباره آن زن پرسیدم، به من گفته شد او زینب دختر علی (ع) است. زینب آمد و خود را بر بدن فرزند برادر انداخت. امام حسین (ع) دست خواهر را گرفت و به خیمه‏ها بازگرداند.»(1)
---------------------------------
1-همان، ج‏45، ص‏43 - 44
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه