امام ‏حسین (ع) در واپسین لحظات زندگی خود بر اثر کثرت جراحات و خونریزی قدرت حرکت و جنگیدن را از دست داده بود، و بر زمین افتاده بود. سپاه سفاک و ددمنش عمر سعد از هر سو بر امام (ع) حمله می‏کردند. هر کس با هر سلاح و وسیله‏ای که در اختیار داشت، بر بدن مقدس امام (ع) ضربه‏ای وارد می‏کرد. زینب کبری (س) که شاهد سفاکی‏ها و ددمنشی‏های یزیدیان بود، وظیفه خود می‏دانست که به هر قیمت و از هر راه ممکن از جان مقدس برادر دفاع کند؛ ولی از یک زن تنها در میان ده‏ها هزار سپاه چه کاری ساخته بود. زینب کبری (س) به عنوان آخرین تلاش برای دفاع از جان امام ‏حسین (ع)، عمر سعد ملعون فرمانده سپاه را مخاطب قرار داد. گفت:
«ای عمر سعد! ابا عبدالله را می‏کشند و تو نظاره می‏کنی؟»
سخن زینب اشک از چشمان پلید عمر سعد بر گونه‏ها و محاسن او سرازیر کرد، و چهره از زینب برتافت.(1)
---------------------------------
1-همان، ج‏45، ص‏55
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه