هنگام حرکت به کوفه به درخواست اهل‏بیت، آنان را از کنار بدن مطهر شهیدان عبور دادند. شاید این نخستین بار بود که امام سجاد (ع) با بدن‏های بی‏سر و آغشته به خون شهیدان روبه‏رو می‏گردید. مشاهده اینکه چگونه بدن جگرگوشه و نور چشم پیامبر اکرم (ص) و یارانش، برهنه و عریان بر روی زمین افتاده‏اند ولی عمر سعد بدن کشته‏های سپاه خود را به خاک سپرده است، بر امام سجاد (ع) بسیار دشوار و سخت بود؛ به طوری که نزدیک بود از شدت اندوه و ناراحتی مرغ روح از بدنش به پرواز در آید. زینب کبری (س) که در همه حالات امام سجاد (ع) را زیر نظر داشت. با مشاهده این حال برای آرامش و دلداری او حدیثی را از ام‏ایمن بازگو کرد. این حدیث نویدبخش آن بود که قبور شهیدان، کعبه آمال عاشقان و دوستداران امام‏ حسین (ع) خواهد شد. امام سجاد (ع) خود این ماجرا را اینگونه بازگو می‏کند: «هنگامی که ما را از کربلا به سمت کوفه حرکت می‏دادند، من به بدن‏های مقدس شهیدان می‏نگریستم و در این اندیشه بودم، که چگونه آن‏ها به خاک سپرده نشده‏اند؟ این فکر در نظرم بسیار بزرگ و سنگین آمد و مرا به شدت به اضطراب و ناراحتی واداشت، به طوری که نزدیک بود، روح از بدنم خارج شود. عمه‏ام، زینب، که مرا در آن حال دید، گفت: «ای یادگار جدّ، پدر و برادرانم! ترا چه شده است که می‏بینم با مرگ دست و پنجه نرم می‏کنی؟» در پاسخ گفتم: چگونه جزع و زاری نکنم، در حالی که می‏بینم سرورم، برادرانم، عموهایم، عموزاده‏هایم و خویشانم آغشته در خون خود، برهنه و عریان، بر زمین افتاده‏اند، نه کسی آنان را کفن می‏کند و نه به خاک سپرده شده‏اند. کسی به آنان نزدیک نمی‏شود و در آنجا رحل اقامت نمی‏افکند. گویا آنان خاندانی از دیلم و خزر هستند.»
زینب گفت:
«آنچه می‏بینی، ترا به جزع و زاری وا ندارد! به خدا سوگند! این عهدی است از رسول خدا (ص) به جدّ و پدر و عمویت. خداوند از گروهی از این امت - که فرعون‏های زمین آنان را نمی‏شناسند ولی در میان اهل آسمان‏ها معروف و شناخته شده هستند - پیمان گرفته است که این عضوهای از هم‏جدا و این بدن‏های آغشته به خون را جمع کنند و به خاک بسپارند. آنان در این سرزمین نشانه‏ای برای قبر پدرت نصب می‏کنند، که گذشت روزگار اثرش را محو و نابود نخواهد کرد. سرکردگان کفر و پیروان گمراهی در محو و نابودی آن می‏کوشند؛ ولی تلاش آنان چیزی جز افزودن بر آثار آن و بلند کردن آوازه آن نتیجه‏ای نمی‏بخشد.»(1)
---------------------------------
1-علامه مجلسی، همان، ج 45، ص 180-179
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه