یکی از وحشیانه‏ترین و بی‏سابقه‏ترین جنایات تاریخ یورش وحشیانه و ددمنشانه سپاه عمر سعد به اهل‏بیت امام ‏حسین (ع) است. پس از شهادت امام ‏حسین (ع) آن جرثومه‏های جنایت، بی‏رحمی و قساوت، نخست زنان و کودکان بی‏دفاع خاندان رسالت را مورد هجوم وحشیانه خود قرار دادند و با بدترین شیوه هر چه زیور آلات و لباس و وسایل داشتند، غارت کردند. سپس خیمه‏های آنان را به آتش کشیدند. زینب کبری - که مسئولیت حمایت و پاسداری از زنان و کودکان را به عهده داشت - از امام سجاد (ع) پرسید:
«ای یادگار گذشتگان و پناهگاه بازماندگان! خیمه‏های ما را به آتش کشیدند در این باره چه فرمان می‏دهی؟»
امام سجاد (ع) فرمود: «فرار کنید!»
در این هنگام زنان و کودکان خاندان پیامبر اکرم (ص) با گریه و زاری سر به بیابان نهادند.
ولی زینب کبری نمی‏توانست صحنه را ترک گوید و فرار کند، بلکه او باید می‏ماند و از امام سجاد (ع) نگهداری و پرستاری می‏نمود. شخصی که شاهد آن صحنه جانگداز بود، گوید: «همانگونه که آتش از خیمه‏های خاندان رسالت شعله می‏کشید، بانوی بزرگواری را دیدم که در کنار خیمه‏ای ایستاده است. آتش از اطرافش زبانه می‏کشد و او پیوسته به سوی راست و چپ و آسمان نگاه می‏کرد، دست بر دست می‏کوبید و به درون خیمه‏ای می‏رفت و از آن خارج می‏شد. با سرعت خود را به او رساندم و گفتم: ای بانوا! چرا در میان آتش ایستاده‏ای؟ مگر نمی‏بینی که همه زنان فرار کرده‏اند و در بیابان پراکنده گردیده‏اند؟ چرا تو به آنان نمی‏پیوندی؟. زینب با شنیدن این سخن گریست و گفت: من بیماری در خیمه دارم که قدرت ایستادن و نشستن ندارد، در این حال که آتش او را احاطه کرده، چگونه می‏توانم او را تنها رها کنم.» پس از آنکه آتش خیمه‏ها فرو نشست، زینب کبری برای جمع آوری زنان و کودکان به گردش در بیابان‏های اطراف پرداخت. او در بیابان‏های اطراف می‏گشت و یکایک زنان و کودکان را پیدا می‏کرد و گِرد هم جمع می‏کرد. ولی هر چه جستجو کرد، نتوانست دو تن از کودکان امام‏ حسین (ع) را بیابد! سرانجام پس از تلاش و کوشش بسیار مشاهده کرد، آنان دست در گردن یکدیگر نموده، در گوشه‏ای از بیابان به خواب رفته‏اند! وقتی نزدیک‏تر شد و آنان را حرکت داد، دانست که آنان بر اثر تشنگی فراوان و ترس و وحشت بسیار در آن بیابان، تنها جان به جان آفرین تسلیم کرده‏اند.(1)
---------------------------------
1-محمد مهدی حائری، معالی السبطین فی احوال الحسن و الحسین، منشورات الشریف الرضی، چاپ دوم، بهمن 1363، ج‏2، ص‏88 - 89
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه