یزید که سرمست از پیروزی بود، در شام مجلسی ترتیب داد، و همه سفرا و مقامات را در آن مجلس دعوت کرد، تا پیروزی خود را در برابر آنان به نمایش گذارد. در آن مجلس حوادثی روی داد که به رسوایی یزید انجامید. یکی از آن حوادث دردناک جسارت مردی از شام به فاطمه دختر امام‏ حسین (ع) بود. در مجلس یزید مرد شامی به فاطمه اشاره کرد، و به یزید گفت: «این کنیز را به من ببخش!».
فاطمه با شنیدن این سخن در حالی که به شدت می‏لرزید، خود را به عمه‏اش زینب (س) چسباند و گفت: «یتیم شدم، کنیز هم بشوم؟».
زینب (س) با شهامت کامل رو به مرد شامی کرد و گفت:
«به خدا دروغ می‏گویی و رسوا شدی! نه تو و نه یزید هیچ کدام قدرت به کنیزی بردن این دختر را ندارید!».
یزید با شنیدن این سخن به خشم آمد و گفت: «به خدا دروغ می‏گویید! من چنین قدرتی را دارم و اگر بخواهم، انجام می‏دهم.»
زینب (س) گفت:
«چنین نیست، به خدا سوگند! خداوند چنین حقی را به تو نداده است مگر اینکه از دین ما خارج شوی و آیین دیگری را بپذیری!».
یزید از سخن حضرت زینب (س) به شدت خشمگین شد، گفت: «با من اینگونه سخن می‏گویی؟ پدر و برادرت از دین خارج شده‏اند!»
زینب تاکید کرد: «تو اگر مسلمانی، با دین خدا و دین پدر و برادر من، تو و پدر و جدّت هدایت شده‏ای.»
یزید گفت: «دروغ می‏گویی ای دشمن خدا!»
زینب (س) فرمود:
«تو امیری هستی که ظالمانه ناسزا می‏گویی و به خاطر قدرت خود زور می‏گویی!».
یزید از این سخن شرمنده و ساکت شد. در اینجا بار دیگر مرد شامی به یزید گفت: «این دختر را به من ببخش!»
یزید گفت: «بس کن! خداوند مرگ ناگهانی برایت بفرستد.»
مرد شامی پرسید: «مگر این دختر کیست؟»
یزید گفت: «این فاطمه دختر حسین و آن زن، زینب دختر علی بن ابی‏طالب است.»
مرد شامی گفت: «حسین فرزند فاطمه و علی؟»
وقتی پاسخ مثبت شنید گفت:
«خداوند ترا لعنت کند ای یزید! عترت پیامبرت را می‏کشی و فرزندان او را اسیر می‏کنی؟
به خدا سوگند! من گمان می‏کردم که آنان اسرای روم هستند!»
یزید گفت: «به خدا سوگند! ترا نیز به آنان ملحق می‏کنم!» آن‏گاه دستور داد گردن او را زدند.(1)
---------------------------------
1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج‏45، ص‏136 - 137
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه