در آغاز ورود اهل‏بیت به شام یزید خود را پیروز و امام‏ حسین (ع) را شکست خورده ‏می‏دانست، بنابراین برای اینکه پیروزی خود را در برابر دیدگان سفرای کشورهاومقامات و مسئولان حکومتی و بزرگان شام به نمایش گذارد، مجلس با شکوهی ترتیب داد، سرهای مقدس شهیدان را در مقابل خود قرار داد و دستور داد اهل‏بیت امام‏ حسین (ع) را وارد مجلس کنند. هر کدام از اهل‏بیت با دیدن سر مقدس امام‏ حسین (ع) و سرهای شهیدان عکس‏العمل خاصی نشان دادند و جمله‏ای بر زبان آوردند. زینب (س) تا چشمش به سر برادر و محبوبش افتاد، با صدایی حزین و نوایی غم‏انگیز که همه دلها را به درد می‏آورد گفت:
«ای حسین! ای محبوب رسول خدا، ای زاده مکه و منی، ای زاده فاطمه زهرا بهترین زنان، ای زاده دختر مصطفی!»
نوحه‏سرایی زینب (س) همه اهل مجلس را گریاند. یزید که تا آن زمان ساکت نشسته بود، شروع کرد با چوب خیزران بر لب و دندان امام‏ حسین (ع) بکوبد و اشعار کفرآمیز ابن زبعری را که در احد سروده بود بخواند.
حاضران در مجلس بر اثر تبلیغات گسترده بنی‏امیه در طول سال‏های طولانی حکومت معاویه بر شام و تبلیغات سنگین یزید در غفلت و بی‏خبری کامل از حقایق به سر می‏بردند و واقعاً تصور می‏کردند، یزید گروهی آشوبگر را کشته است. از این رو لازم بودآنان از خواب خرگوشی چندین ساله خود بیدار شوند. مسئولیت این بیدارگری بازینب (س) بود؛ زیرا اگر امام سجاد (ع) در شرایطی که یزید سر مست از غرور پیروزی بود، لب به سخن می‏گشود، احتمال کشته شدنش بسیار بود. سخنان زینب سبب شد که‏مجلس به گونه دیگری غیر از آنچه یزید می‏خواست پایان یابد. او با سخنان خود یزیدویزیدیان را رسوا کرد.(1) خطبه معروف و کوبنده آن بانوی سخن در چنین فضایی ایرادشد؛ خطبه‏ای پر نکته و سراسر معرفت و بینش‏ سیاسی که باید جداگانه مورد شرح و تفسیر قرار گیرد.
---------------------------------
1-تفصیل این ماجرا در بحارالانوار، ج‏45، ص‏132، به بعد و 157 به بعد آمده است
----------------------------
محمد حسين مهوري

نوشتن دیدگاه