درکوی غمش گردل و دین باخته ام من
دلسوخته و با غم دل ساخته ام من
جان بر کف و مستانه برون تاخته ام من
چو ندید که مردانه قد افراخته ام من
گرداند مرا بر سر هر کوچه و بازار
گفتم صنما چیست مگر جرم گناهم
جز آنکه زده عشق رخ ماه ترا هم
ز آنشب که بیفتاد بروی تونگاهم
دلباختة طرة آن زلف سیاهم
روزم شده چو نزلف سیاه تو شب تار
تا دیدمت ایدوست دلم شد بتومایل
آن زلف سیه بست دلم را بسلاسل
ای أمن و ای آفت جان میر قبایل
کار من و دل در غم عشقت زده مشگل
تا صدق کند معنی النار و لاالعار
گفتا بره عشق بسی سوز و گداز است
اینجا سخن از عاشقی و راز و نیاز است
صد چون دل محمود گرفتار ایاز است
کوتاه سخن کن که بسی قصه دراز است
دیگر مکن از این سخنان بیهده تکرار
از دوست مکن شکوه که اینرسم وفا نیست
در کوی تو ایدوست سخن از من وما نیست
آنجا اثر از جرم و گنه سهو و خطا نیست
هر حکم که او کرد بر او چون وچرا نیست
در عاشقی ایدوست نباشد گله از یار
در معرکة عشق کمیت همه لنگ است
زیرا که در اینجا سخن از شیشه و سنگ است
از عشق مزن دم که بسی قافیه تنگ است
عاشق نه پی ننگ است
چون داده دل و دین بره حیدر کرار
بنواز تو ایشاه دل ما بنگاهی
بر ما ز عنایت نگه ای گاه به گاهی
ما بنده شرمنده و تو بر همه شاهی
ما را نبود جز سرکیو تو پناهی
زین پیش دل خسته ما را تو میازار
ای قبلة ارباب وفا کعبه مقصود
ای عابد آزاده وای بر همه معبود
ای ساجد درگاه حق و بر همه مسجود
ای ابر عطا بحر سخا و کرم وجود
محتاج سر کوی تو این گنبد دوار
ای کعبه ترا قدر و شرافت زعلی شد
وین مرتبه و جاه جلالت زعلی شد
کافیست که قدر تو کفایت زعلی شد
هرذرة خاکی که حمایت ز علی شد
خورشید جهانتاب شد و مطلع انوار
ای سزده ماه رجب وه چه سعیدی
زان روی سعیدی که علی را شب عیدی
تومایة صدگونه امیدی و نویدی
ای مولد فرخنده خوش از راه رسیدی
یعین که علی پرده برافکند ز رخسار
شاه من شرمنده چه گویم به ثنایت
جائی که لدینا لعلی گفت خدایت
مدح چومنی کی بود ایشاه سزایت
زآنرو بسردوش نبی شد کف پایت
تا آنکه شود قدرتو بر خلق پدیدار
ای جلوه حق باز زنو جلوه گری کن
از پرده برون آی همی پرده دری کن
حیران رخت مهر و مه و حوری پری کن
منصوری خود را زغم هجر بری کن
تادم ز ولای تو زند خوش بسردار
-----------------------
جعفر منصوری
