حمیده رضایی
ای شام! ای دیوارهای تا همیشه نامرد! صدایت، آهنگ ناموزون دشمنی‏ست، خاک در هم خواهد پیچید آن چنان‏که نعره می‏زنی
چشم‏هایت گودال‏های جهنّم است که شعله می‏کشد بر خاک
هوایت دوزخی‏ست، آبستن حادثه‏هایی تلخ.
ای شام! ای پیچیده در حرارت عصیان! محکم‏تر بزن این تازیانه‏های پی در پی را که فردا از جای تازیانه‏ها، هزاران بهار جوانه خواهد زد. خرابه‏هایت، آرامگاه ملایکی‏ست که بر دیواره‏های ویرانِ شرم سر می‏کوبند
چشم‏های گستاخت، گردباد دوزخی است که ویران می‏کند
به پیشوازمان آمدی، با هزاران دسیسه، با چشم‏هایی از آتش به پیش‏وازمان آمدی، با خنجرهای از نیام برآمده، با شلاق‏های بی‏رحم
این خاک، مظلومیتمان را در خود خواهد پیچید.
به باروهای شهر، کمند انداخته پنجه‏های در خون شناور ابلیس. کجاوه‏هایمان را به کجا می‏برید؟ از شهر صبر آمده‏ایم
از کوفه، از دردِ چاه‏های نخلستان شریان‏هایمان موج می‏زند به کجا می‏برید کجاوه‏هامان را؟ کربلا روبرویمان تکرار می‏شود، آن‏گاه که دروازه‏های شهر، به استقبالمان، با پنجه‏های نامرد، چنگ بر چهره تاریخ می‏کشد
هنوز خورشید، عزادار واقعه‏های دیروز است.
آه ای دوشیزه شب‏های شیون و شعر! از این پس بر آغوش خسته ویرانه‏ها، خوابِ پروانه‏هایی را می‏بینی که بر شاخه‏هایِ نازکِ احساست یخ می‏زنند.
گریه نکن! خرابه‏های شام، گهواره توست
هزاران فرشته برایت آغوش گشوده‏اند، گریه نکن! ارکانِ این هنگامه، روزی بر صخره‏های تاریخ نوشته خواهد شد
فردا، اشک‏هایت بر شاخه‏های خشک شهر شکوفه خواهد داد
فردا خرابه‏های شام، فرشته‏ای را تا آسمان عروج می‏دهند و ملایک، او را دست به دست می‏کنند.
فردا خورشید در کنج خرابه‏هایِ سفّاک شام غروب می‏کند.
شام، شهر ستم‏های پیاپی! هوای لبریزت بوی گستاخ حادثه می‏دهد
کربلا روبروی خرابه‏ای خاموش نفس می‏زند
هیچ بارانی سیاهی‏ات را نخواهد شست که هر چه شب در منافذِ خاکت رسوب کرده است
ای شام! ای دیوارهای تا همیشه نامرد!

نوشتن دیدگاه