آغاز قیام توابین در كوفه بر ضد حكومت اموی
بعد از واقعه جانگداز عاشورا، گروه زیادی از مردم كوفه از جریان شهادت امام حسین (علیه السلام) سخت اندوهگین و از اینكه آن حضرت را یاری ننمودند، بسیار پشیمان شدند.
آنها در اول ربیع الثانی سال 65 هـ .ق به فرماندهی « سلیمان بن صرد خزاعی» (یكی از شیعیان حضرت علی بن ابیطالب(علیه السلام) و ملازم آن حضرت در تمامی جنگها) برای خونخواهی امام حسین(علیه السلام) قیام كردند. آنها پس از اینکه از كوفه خارج شدند و به كنار مرقد مطهر امام حسین(علیه السلام) رفتند یك شبانه روز ـ و به نقلی سه شبانه روز در كربلا ماندند و در آنجا مداوم مشغول گریه و استغفار شدند. توابین هنگام وداع، آنچنان در كنار قبر امام حسین (علیه السلام) ازدحام كردند كه گویی در كنار كعبه و حجر‌الأسود ازدحام نموده‌اند. هر كسی به هنگام وداع شعر می‌خواند و ناله می‌كرد و بدین صورت، خود را برای خونخواهی امام حسین(علیه السلام) و نبرد با سپاه شام آماده می‌كرد.
دستگاه خلافت از قیام آنان آگاه شد و سپاهیان زیادی را از شام به سمت كوفه برای تقویت لشكر عبیدالله بن زیاد گسیل كرد. لشكریان ابن زیاد در «عین الورد» ـ منطقه‌ای در شمال بغداد ـ با سپاه آنها وارد جنگ شدند. سپاه توابین در ابتدا پیروزی هایی به دست آوردند؛ اما ارسال نیروهای زیاد و افزوده شدن به تعداد سپاه شام و كثرت جنگها، توابین را به شكست نزدیك كرد و پس از آنكه فرمانده آنان، سلیمان بن صرد، به شهادت رسید، سپاهشان منهزم شد و از آنان فقط 27 نفر كه مجروح و خسته شده بودند، جان سالم به در بردند و بقیه، جملگی به شهادت رسیدند.