مرگ هشام بن عبدالملك
روز چهارشنبه، ششم ربیع الثانی سال 125 هـ .ق. هشام بن عبدالملك بن مروان در 53 سالگی، در«رُصافَه قِنسرین» ـ منطقه‌ای در مرز عراق و سوریه ـ به درك واصل شد. در حالاتش نوشته‌اند كه او مردی بد اخلاق،خشن، ستمگر، جسور، بخیل، حریص و سیاستمدار بوده است و در مدت خلافتش كه قریب بیست سال طول كشید بر مردم بسیار سخت گذشت كه در عصر خلفای پیش سابقه نداشت.
سختگیری بیش از اندازه هشام، به سر حد خشونت رسید و صرفه جویی های وی جنبه بخل یافت. بعضی از كمبودهای اخلاقی و انسانی وی اوضاع را بیش از پیش بدتر كرد؛ زیرا او فردی كوتاه فكر،مستبد و شكاك و بدبین بود؛ از این رو به هیچ كس اعتماد نمی‌كرد، بلكه برای خنثی كردن توطئه‌هایی كه بر ضد او چیده می‌شد، به عملیات مكارانه و جاسوسی متوسل می‌شد و از آنجا كه آدم زودباوری بود، با یك بدگویی و سوءظن، بهترین شخصیتها را از بین می‌برد. هشام بن عبدالملك بارها امام باقر(علیه السلام) و فرزند گرامیشان امام صادق (علیه السلام) را به شام احضار نمود و نسبت به ساحت مقدس آن دو بزرگوار جسارتهای فراوان كرد. او چند بار امام باقر(علیه السلام) را زندانی نمود.
در دوران اموی بیشترین اذیت و آزار، از ناحیه هشام بن عبدالملك به اهل بیت (علیهم السلام) وارد شد و كلمات تند و ناسزاهای او زید بن علی را در كوفه به سال 121 هـ .ق. به قیام وا داشت؛ چرا كه در ملاقاتهایی كه بین او و هشام روی داد، هشام حتی امام باقر(علیه السلام) را آشكارا مورد اهانت قرار می‌داد و با مسخره‌گویی درباره بنی هاشم و اهل بیت(علیهم السلام) سخن می‌گفت. از فجیع‌ترین جنایت‌های هشام، به شهادت رساندن امام باقر(علیه السلام) بود.