می کند در پای تختت مادرم افرشته خم    ***     قد سروینش به تعظیم از عظام جاه تو
بال و پر می گیرد از گهوراه کودک تافلک    ***      از پس تعلیم در دامان و رسم راه تو
خانه عشقی وتاج تاجداران زمان    ***     بس که قربان گوی دارد ملک و قربانگاه تو
می فشاند نور اگر خور و نجوم اندر فلک    ***     عاریت می گیرد از انوار روی ماه تو
کس چه می داند چه دارد درنهانت کردگار    ***     کز زمین تا عرش اعلا سر به سر درگاه تو
مهر اگر می شد چو لشگر تا آدمی احصا کند    ***     تا سپهر بیکران می شد صف اسپاه  تو  
من چه گویم در علو شانت ای مادر سخن    ***    زانکه  خود مورم به پای تخت شاهنشاه تو
مکتب عشقت چنان پر شور و احسان و صفاست     ***     خیل مشتاق آورد در درس و مکتب گاه تو
نام نیکویت بود با عشق و الفت آشنا    ***     عشق و الفت هم همی همواره خاطر خواه تو
خاک  پایت سرمه تنها نیست ، بینا میکند   ***    همچو عیسی کوری بیمار درمانگاه  تو    
سر بلندم ، صاحب جاهم ، سلیمانم اگر    ***     بینوایم ، بی کسم همواره حاجت خواه تو    
گر چه پیر اما هنوزم کودک مهر توام    ***    برگ پاییزم ولی سرزنده ام همراه تو
گیسوانت سایبانم ، قلب پاکت مسکنم    ***     وه چه خوش آرایه دارد نقش منزلگاه تو
نغمه می خواند اگر بلبل به باغ و راغ چون     ***     سرخوشست از مرهم  گلباغ ایمن گاه تو
ماه من ورد من  شیدا به هر شام و سحر    ***    اینکه با جان می خرم درد دل پر آه تو
فرش زیر پای پایای تو می گردم ولی    ***     کی میسر گردد این ناچیز در درگاه تو
بر جبینش بوسه  مشتاقانه زن در سجده شو
ای نظافت تا رسد برچرخ گردون جاه تو

نظافت
25/2/91