پیام درد انسانهای قرنم را زمن بشنو         پیام تلخ دختربچگان ،خفته اندر گور
پیام رنج انسانهای زیربار،وزآزادگی مهجور     پیام آنکه افتاده است درگرداب
وفریادش بلنداست:((آی آدمها...))        پیام من ،پیام او،پیام ما...))
محمد(ص)غمگنانه ناله ای سرمیدهد،آنگاه می گوید:     خدای کعبه ،ای یکتا!
درون سینه ها یاد تومتروک است      وازبی دانشی واز بزهکاری ،:
مقام برترین مخلوق تو،انسان،         بسی پایین تراز حد سگ وخوک است.
خدای کعبه ،ای یکتا!فروغی جاودان بفرست،      که این شبها بسی تار است.
ودست اهرمنها سخت در کاراست        ودستی رابه مهرازآستینی باز ،بیرون کن
که:برداردبه نیروی خدایی شاید،      این افتاده  پرچمهای  انسن را
فروشوید نفاق وکینه های کهنه از دلها        دراندازد به بام کهنه ی گیتی بلند آواز
برآرد نغمه ای همساز            فروپیچد بهم طومار قانونهای جنگل را
وگوید :آی انسانها!         فراگردهم آیید وفراز آیید       بازآیید
صدا بردارد انسان را        وگوید: های ، ای انسان!      برابر آفریدندت ،
برابر باش!       صدابردارداندرپارس ، درایران     وباآن کفشگرگوید :
پسر را رو ، به هر مکتب کهخواهی  نه!       سپاهی زاده راباکفشگر،
دیگرتفاوتهای خونی نیست       سیاهی وسپیدی نیز ،حتی،موجب نقص وفزونی
نیست...    خدای کعبه ...ای ..یکتا...))       بدین هنگام
کسی آهسته گویی چون نسیمی می خزد درغار      محمدرا صدا آهسته می آیدفرود
از اوج        ونجوا گونه می گردد     پس آنگه می شود خاموش.
سکوتی ژرف ووهم آلود  ناگه چون درخت جادواندرغار    میروید...
وشاخ وبرگ خود رادرفضای قیرگون غار می شوید
ومن درفکر آنم کاین چه کس بود،از کجا آمد؟!    که ناگه این صدا آمد:
((بخوان!))... اما جواب یبر نمی خیزد        محمد ،سخت مبهوت است
گویا ،کاش میدیدم !    صدا باگرمترآوا وشیرین تر بیانی باز می گوید:
((بخوان!))..    اما محمد هم چنان خاموش
دل اندرسینه ی من باز می ماند زکار خویش،گفتی میروم از هوش
زمان دراضطراب وانتظارپاسخش،   گویی فرو می ماند از رفتار
((هستی) می سپارد گوش       پس از لختی سکوت-اماکه عمری بود گویی-گفت:
((من خواندن نمی دانم))        همان کس ،باز پاسخ داد:  ((بخوان!بنام
پرورنده ایزدت   کوآفریننده است...))   واو میخواند، امالحن آوایش
به دیگر گونه آهنگ است          صدا گویی خدا رنگ است.   می خواند:
((بخوان،بنام پرورنده ایزدت،کو آفریننده است...))*     *    *
درودی می تراود  از لبم بر او      درودی گرم  *   *    *
غروب است وافق گلگون وخوشرنگ است    ومن بنشسته ام اینجا، کنارغارپرت وساکتی ،تنها
که میگویند روزی ،روزگاری مهبط وحی خدا بوده است،   ونام آن ((حری)) بوده است.
ودر اطراف من ازهیچ سویی ردپایی نیست          ودور من ، صدایی نیست...*

*-این شعرکه درسه قسمت متوالی عرضه گردید برگرفته از کتاب شاهکارهایی از اشعار مذهبی .آراسته ی رضا معصومی _نشریه ی ماه نو-انتشارات رشیدی- است وچنانکه در سر آغاز ذکر شد اثر طبع موسوی گرمارودی شاعر معروف معاصر کشور ماست - صص128 -134

فرستنده : محمد حسن اسايش

نوشتن دیدگاه