١ـ هلاكت ولید بن یزید
٢ ـ وفات حضرت سید محمد فرزند امام هادی علیه السلام
1ـ هلاكت ولید بن یزید
روز بیست و نهم جمادی الثانی سال 126 هـ .ق. ولید بن یزید ـ یكی دیگر از خلفای بنی عباس ـ در جریان جنگی كه بین لشكریان او و سپاهیان ولید بن یزید صورت گرفت به صورت ناگواری به هلاكت رسید .
چنین نقل شده است كه ولید مردی ملحد و معروف به فسق و فجور بود كه حتی به ظواهر اسلام هم مقید نبود و پیوسته به شراب خوردن اشتغال داشت. در كتابهای تاریخ چنین آمده است كه دستور میداد حوضی را مملو از شراب كنند تا هنگامی كه وجد و سرور بر او غالب می‌شد، خودش را در آن حوض می‌افكند و تا حد امكان شراب می‌خورد. در كتابهای اهل تسنن چنین نقل شده است كه یك شب مؤذن اذان صبح گفت؛ ولید برخاست و شراب خورد و با جاریه ای كه او هم مست بود نزدیكی كرد و قسم یاد نمود كه باید آن جاریه با مردم نماز بخواند؛ پس لباس خودش را به وی پوشاند و آن جاریه مست را كه جنب هم بود به مسجد فرستاد و او به عنوان امام جماعت با مردم نماز خواند!! شدت فسق و فجور او به حدی رسید كه با محارم خود نیز نكاح می‌كرد و از این كار هیچ ابایی نداشت!
آری! باید گفت كه جنایت اهل سقیفه كار اسلام را به اینجا رساند كه چنین افراد فاسق و فاجری بر مسند خلافت مسلمانان تكیه زدند كه سر تا پا فساد و ظلم بودند و خود آموزگار شیطان به شمار می‌رفتند.
2ـ وفات حضرت سید محمد فرزند امام هادی(علیه السلام)
در بیست و نهم جمادی‌الثانی سال 252 هـ .ق. حضرت سید محمد فرزند برومند امام هادی(علیه السلام) در سامرا وفات نمود. جلالت قدر و منزلت سید محمد به حدی بود كه عده‌ای از شیعیان گمان می‌كردند که بعد از امام هادی(علیه السلام) آن بزرگوار امام خواهد بود؛ ولی با رحلت ایشان در زمان پدر بزرگوارشان بر همه معلوم شد كه امام حسن عسكری (علیه السلام) امام پس از ایشان است. امام عسكری (علیه السلام) علاقة بسیاری به برادرش جناب سید محمد داشت كه در وفات او بسیار متأثر شد.
بعد از آنكه تشییع نمایانی از پیكر جناب سید محمد به عمل آمد، آن حضرت را در آبادی « بلد» در شش فرسخی سامرا به خاك سپردند كه هم اكنون حرم ایشان در آنجا معروف و دارای گنبد و صحن و غرفه های متعدد است و نه تنها دوستان اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) به زیارت آن بزرگوار مشرف می‌شوند و كرامات زیادی از آن حضرت مشاهده می‌نمایند، بلكه نزد اهل تسنن نیز بسیار مورد احترام است و پیوسته برای حاجات خویش، نسبت به آن جناب نذر می‌كنند و هرگز قسم دروغ به ایشان نمی‌خورند.