اين عارف بزرگ در نامه اي مي نويسد: «... خلاصه، بعد از سعي در مراقبت، البته طالب قُرب، بيداري و قيام سحر را لااقل يکي دو ساعت به طلوع فجر مانده الي مطلع الشّمس از دست ندهد. و نماز شب را با آداب و حضور قلب به جا بياورد. و اگر وقتش زيادتر باشد، به ذکر يا فکر يا مناجات مشغول بشود؛ ليکن قدر معيني از شب بايد مشغولِ ذکر با حضور بشود. در تمام حالاتش خالي از حزن نبوده باشد. اگر ندارد تحصيل نمايد به اسبابش. و بعد از فراغ، تسبيح سيده نساء عليه السلام و دوازده مرتبه سوره توحيد و ده مرتبه، «لا إِله إِلاّ اللّه ، وَحْدَهُ لا شَريک لَهْ لَهُ المُلک» الي آخر و صد مرتبه «لا إلهَ إِلاّ اللّه » و هفتاد مرتبه «استغفار» بخواند. و قدري از قرآن شريف تلاوت نمايد. و دعاي معروف صبح (که در مفاتيح محدّث قمي، قبل از دعاي کميل مسطور است، يعني يا مَنْ دَلَعَ لِسانَ الصّباح إِلي آخر) البته خوانده شود. و دائما با وضوء باشد و اگر بعد از هر وضوء، دو رکعت نماز بکند بسيار خوب است. ملتفت باشد که به هيچ وجه اذيتش به غير نرسد و در قضاء حوائج مسلمين، لاسيما عُلَما وَلا سيما أنْقِيائِهمْ، سعي بليغ نمايد... و در شب جمعه صد مرتبه و در عصر روز جمعه صد مرتبه، سوره قدر بخواند).