یکی از مصیبت های بزرگ اسلام در طول تاریخ، غربت و مظلومیت رسول خدا صلی الله علیه وآله بوده که متأسفانه مدعیان اسلام در عصر ما، خود را به بی خبری و بی اطلاعی از حوادث آن ایام می زنند غافل از اینکه خورشید روزی از پس پرده ها بیرون و حق از باطل شناخته خواهد شد.

پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله در سال یازدهم هجرت، چهار روز پیش ازشهادت خویش تصمیم گرفت، سندی زنده در باب موضوع خلافت و تثبیت موقعیت و جانشینی صدیق اکبرامیرالمؤمنین علی علیه السلام، به یادگار گذارد، چرا که از توطئه هایی که به دور از چشم ایشان برای غصب مقام خلافت حضرت صورت می گرفت، به خوبی آگاه بود. به همین دلیل روزی که سران صحابه برای عیادت ایشان آمده بودند، خطاب به جمع حاضران فرمود: «کاغذ و دواتی برای من بیاورید تا برای شما چیزی بنویسم که پس از آن گمراه نشوید»؛ ولی عمر به مخالفت با این فرمایش رسول خدا صلی الله علیه و آله برخاست و با تهمت هذیان به رسول خدا مانع نوشتن این نامه شد. لذا این واقعه در تاریخ به حدیث «قلم و دوات» مشهور شد.
 هدف پیامبر از نوشتن نامه
هدف پیامبر صلی الله علیه و آله چیزی جز تحکیم و تثبیت خلافت یار و نفس و جان و انیس و جانشینش امیرالمؤمنین علی علیه السلام و لزوم پیروی از اهل بیت خود نبود و این مطلب با توجه به حدیث «ثقلین» که مورد اتفاق جمیع محدثان از شیعه و عمری ها است، مشخص می شود.
روایت شده که "عمر" در دیدار با "ابن عباس" گفته که «پیامبر صلی الله علیه و آله در هنگام بیماری، سر آن داشت تا به اسم علی علیه السلام تصریح کند؛ اما من به خاطر اسلام از این کار ممانعت کردم.»
از سعید بن جبیر روایت شده که ابن عباس گفته است: «پنج شنبه... و چه روز پنج شنبه سختی بود!» آنگاه ابن-عباس گریست و سیل اشک او را دیدم که همچون رشته مروارید بر گونه هایش جاری شد. سپس ادامه داد: رسول خدا فرمود: «برای من کاغذ و قلمی بیاورید تا برای شما نوشته ای بنگارم که پس از آن هرگز گمراه نشوید ...»
 مشاهده گردید که پیامبرصلی الله علیه و آله عین این جمله را در حدیث ثقلین نیز نقل کرده و علت پیروی از کتاب و اهل بیت خود را این دانسته که هرگز گمراه نشوند. آنان به سبب اختلاف، هیاهو و کشمکش مانع شدند که رسول خداصلی الله علیه و آله آن نامه را بنویسد»
بنابراین پیامبرصلی الله علیه و آله پس از بیانات گوناگون در جهت معرفی صدیق اکبر امیرالمومنین علی علیه السلام به ولایت امت و بویژه پس از ماجرای غدیر، در پی تثبیت امر امامت و خلافت آن حضرت بود. بر اساس سخنی از امیرالمومنین هدف از اعزام سپاه اسامه که در زمان بیماری پیامبرصلی الله علیه و آله رخ داد دور کردن مخالفان آن حضرت و تثبیت ولایت ایشان بوده است.  
عکس العمل حاضران و نزاع و درگیری در محضر پیامبر صلی الله علیه وآله
 پس از درخواست رسول خداصلی الله علیه و آله برای مهیا ساختن قلم و دوات، برخی گفتند: قلم و دوات را حاضر کنید و برخی گفتند: نیازی نیست. و"عمر" به مخالفت برخاست و گفت: «إنّ النبی غلب علیه الوجع و عندکم القرآن، حسبنا کتاب الله» «بیماری بر پیامبرصلی الله علیه و آله چیره شده است (که چنین سخنانی می گوید)، قرآن نزد شماست و کتاب خدا ما را کافی است.»
این ماجرا را بخاری شش بار در کتاب صحیحش، کتاب العلم، ج 4 باب 39، و کتاب الجهاد و السیر، ج 1 باب 175، و کتاب الجزیه، ج 2  باب 6، و کتاب المغازی، ج 4  باب 84(باب مرض النبی و وفاته)، و کتاب المرضی، ج 1. باب 17، و مسلم سه بار صحیح مسلم، کتاب الوصیه، ج 6  باب 6، و ج 7 باب6، و ج 8 همان باب، در کتاب خود آورده اند و از این احادیث متوجه می شویم که بعد از مخالفت عمر، بعضی به حمایت از او و جمعی به مخالفت با او برخاستند؛ البته بسیاری از بزرگان عمری ها نیز در کتاب های خود به این ماجرا پرداخته اند.
چگونه می توان درباره پیامبرصلی الله علیه و آله که فرستاده خدا و رابط میان خدا و خلق شمرده می شود، این کلمات و سخنان را بر زبان جاری کرد؟! در حالیکه قرآن در شأن او  می گوید:«و ماینطق عن الهوی» «او هرگز از روی هوای نفس سخن نمی گوید» علاوه بر این سخنان ناروا، بعضی از صحابه در محضر رسول خداصلی الله علیه و آله به نزاع و کشمکش پرداختند، جمعی با عمر همراهی کردند و گروهی به مخالفت با او برخاستند و می گفتند: «بگذارید رسول خداصلی الله علیه و آله وصیت نامه اش را بنویسد» بنابراین حضار با هم به درگیری و خصومت پرداختند، برخی از آنها می گفتند: «قلم و دوات را حاضر کنید تا برای شما نامه ای بنویسد که پس از آن هرگز گمراه نشوید و برخی نیز سخن عمر (که بیماری بر پیامبر غلبه کرده) را می گفتند.»
 عکس العمل پیامبرصلی الله علیه و آله
عکس العملی که رسول خداصلی الله علیه و آله در برابر برخوردهای ناروای جمعی از صحابه و نزاع و درگیری آنان از خود نشان داد، نیز قابل توجه است. مطابق روایات تاریخی، دو نوع عکس العمل از ان حضرت نقل شده است:
1- فرمود:
«قوموا عنّی و لاینبغی عندی التنازع»
 «از نزد من برخیزید (و دور شوید) که در محضر من نزاع و کشمکش سزاوار نیست»این روایت مشخص می نماید که رسول خداصلی الله علیه و آله تا چه اندازه از اختلاف و سخنان جسارت آمیز آنان ناراحت شده است.
2- هنگامی که نزاع و کشمکش پیش آمد و حرف های زشتی به آن حضرت زده شد، فرمود:
«ذرونی فالذّی أنا فیه خیر ممّا تدعونی إلیه»
«مرا به حال خودم واگذارید! چراکه این حالتی که من در آن هستم، بهتر از چیزی است که مرا بدان فرا می خوانید.»  حضرت صدیقه شهیده، فاطمه زهرا سلام الله علیها درباره تهمت ناروایی  که عمر بن خطاب به رسول خدا صلی الله علیه و آله زد که (پیامبر هذیان می گوید و عقلش را از دست داده است) فرمود: وَ اُزيلَتِ الحُرمَة عِندَ مَماتِه. فَتِلكَ وَاللّه النازِلَة الكُبرى، وَالمُصيبَةِ العُظمى، همان لحظه بود که حرمت رسول خدا از بین رفت و به خدا سوگند اين حادثه‏اى است عظيم، و مصيبتى است بزرگ، و ضايعه‏اى است جبران‏ناپذير...
 منبع: سایت امام حسین (ع)

نوشتن دیدگاه