به ياد آن همه غم هاى زينب غمى جانكاه بر جانم نشسته
بدانسان مى سوزاند دلم را كه گوئى استخوانم را شكسته
بسان عقربى جراره اين غم چنان بر تار و پودم مى زند نيش
چـنـانـم مـى گـزد زنـبـور حـسـرت كـه غافل گشته ام از بودن خويش
يزيد آزاد و زينب در اسارت همى وارونه بينم بخت ها را
جفاى نى لب و دندان خورشيد چه زهرآلود نوشى ناگوارا
گرفتار شغالى ، بچه شيرى به دام ديو و دد فرزند قرآن
چه درد افزا بود در كام افعى كه هردم مى مكد از شيره جان
تمام تار و پودم مى لرزد چو ياد آرم ز درد و رنج زينب
لهيب و شعله اين درد كارى بسوزد پيكرم در آتش تب
كـه بـود آن زن كـه زنـيـب بـود نـامـش؟ زنـى چـون كـوه و كـوهـى همچو پولاد
سـپـهـدارى ، رشـيـدى ، اسـتـوارى مـقـاوم در قبال ظلم و بيداد
زنى در پايدارى ، مرد ميدان زنى نه ، در صبورى ، شيرمردى
زنى مرد آفرين اندر شهامت على وارى محمدگونه فردى
هنرمندى ، اديبى ، كوه عزمى سخن سازى ، خطيبى ، كاردانى
پرستار و زن شب زنده دارى زعيم و رهنماى كاروانى
پرستار دل شبهاى تاريك زنى در اوج اعلاى رشادت
كلامش آتشين ، كوبنده ، قاطع على گونه خطيبى در فصاحت
به هنگام سخن بر قلب دشمن كلامش برتر از هر تيغ و خنجر
زبانش بر قلوب آل سفيان چو در بدر و احد شمشير حيدر
زنى داراى حلم و صبر و ايمان و هر چيزى كه باشد افتخارى
زهرگونه صفات خوب و عالى درين زن بود، آرى ، آرى آرى
---------------------------------------------
علامه حائرى مازندرانى
يارب از كيد اجانب حفظ كن اسلام را
دور كن از ديده ما پرده ابهام را
كـيـسـت ايـن نـجـم فـروزانـى كـه از بـدو طـلوع
كـرده حـيـران بـا تحمل در سما اجرام را؟!
كـيـسـت آن پـيك همايونى كه از كرب و بلا
مى برد سوى مدينه از حسين پيغام را؟!
كيست اين خواهر كه چون نعش برادر ديد گفت :
بارالها خير فرما از كرم فرجام را؟!
كـيـسـت آن دخـتـر كه مانند پدر گويد سخن
مى گذارد بر زمين مانند مادر گام را؟!
كـيـسـت ايـن بانو كه از دشمن چو بيند ناسزا
مى كند مقهور منطق ، صاحب دشنام را؟!
سر چو از محمل برون آورد و خواند آن خطبه را
كوفه را لرزاند و برهم زد اساس شام را
قهرمان كربلا ام المصائب زينب است
آنكه با تلخى صبرش كرده شيرين كام را
