كلام الهی، بیانگر راز دیگری از رازهای ماندگاری امام حسین(علیه السّلام) است؛ آن جا كه می‌فرماید: «كافران می‌خواهند نور خدا را با دهان خویش خاموش كنند، ولی او كامل كننده نور خود است».(4)
و حسین(علیه السّلام)  نور خداست، چراغ هدایت است و كدامین دهان توانای كشتن این نور است؟ یاد امام حسین(علیه السّلام)  همواره در دل‌ها، و نام او همیشه بر زبان‌هاست تا آن كه حقیقت حق بر جایگاه خویش استوار شود. از دیدگاهی دیگر پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم(علیهم السّلام) « وجه الله» هستند و قرآن همه چیز را فانی و‌ هالك می‌داند مگر «وجه» خود را: «كل شیء‌هالك الا وجهه».(5)«وجه» هرچیز، جنبه ای از آن است كه دیگران در مواجهه با او به واسطه آن جنبه، آن را می‌شناسند؛ مثلا وجه آدمی همان صورت ظاهری اوست كه شناسایی آدمی با آن امكان پذیر است. «وجه خداوند» نیز حقیقتی از اوست كه او را نمایش می‌دهد و راه شناسایی خداوند از طریق آن ممكن است.
برابر روایات فراوان، پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و امامان معصوم(علیهم السّلام) «وجه خداوند» هستند. آن كس كه خواهان شناخت خداست، از طریق ایمان به معرفت نائل خواهد شد و حسین(علیه السّلام) كه از این قبیله نور و هدایت است، وجه گویا و نمایای خداوند است و همین است كه به بقای او باقی است و به مانایی حق ماندگار است. و چه زیباست كه سالار شهیدان در شب عاشورا، همین آیه از قرآن را مایه دلارامی زینب(سلام الله علیها) قرار می‌دهد و با ترنم «كل شیء‌هالك الاّ وجه الله الذی خلق الخلق...»(6) او را به شكیبایی فرا می‌خواند.
____________________________________________________
۴. صف.۸.
۵. قصص.۸۸.
۶. نفس المهموم، ص۱۱۸.