کتاب ‌فروشی‌ که الان در پاساژ صاحب‌الزمان می‌باشد، نقل می ‌کرد در نجف اشرف، نیز کتاب می ‌فروختم. عرب اهل علمی که کتاب خطی از من می ‌خرید، پول نداشت طلب مرا بدهد و ادعا می‌کرد ورشکست شده‌ است. این کتاب‌ فروش می‌گوید: رفتم نزد مرحوم سیدعبدالهادی شیرازی و گفتم، شخصی از من کتاب می‌خرید و الان ورشکست شده است و پول زیادی به من بدهکار است، تکلیف من چیست؟ فرمود: این خریدار، سید است؟ عرض کردم، بله. پرسیدند؛ آیا از اولاد فاطمه زهرا(س) است؟ گفتم، بله. فرمود: شما وجوهات شرعیه خود را می‌ پردازید؟ گفتم: بله. فرمود: مقلد چه کسی هستید؟ عرض کردم، شما. فرمود شما تحقیق کرده‌اید که ندارد؟ گفتم: بله. تحقیق هم کرده‌ام. فرمود: چطور آدمی است؟ گفتم: مال مردم خور نیست. فرمود: شما طلب خود را از آن سید اولاد فاطمه(سلام الله علیها) نگیر، من بهشت را برای شما ضمانت می‌کنم. من گفتم: من جمیع مایملک خود را (منقول و غیرمنقول) را به شما می ‌بخشم. فرمود: من هم قبول کردم و اموال را به تو بخشیدم.

انسان باید قدر نعمت‌هایی که خداوند به او عنایت کرده است را بداند و شکر آنها را به جا آورد.
امام علی (ع) می‌فرماید: مَنْ شَكَرَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَجَبَ عَلَيْهِ شُكْرٌ ثَانٍ إِذْ [إِذَا] وَفَّقَهُ لِشُكْرِهِ وَ هُوَ شُكْرُ الشُّكْرِ؛ تصنيف غرر الحكم و درر الكلم، ص: 278
این‌ که انسان می‌ گوید: «الهی شکر»، خود این جمله نیاز به شکر گفتن دارد.
 داستانی منقول از حضرت ایت الله حاج شیخ علی ازاد قزوینی

نوشتن دیدگاه