آنگاه پيامبر فرمود تا بتهايى را كه در حول و حوش مكّه پرستيده‏مى‏شد درهم كوفته از بين ببرند. پيامبر اطلاع پيدا كرد، كه گروهى ازقبايل عرب همدست شده‏اند، تا به مكّه يورش آورند و مسلمانان رابكشند. قبايل هوازن وثقيف نيز جزو همدستان اين گروه بودند.

چون پيامبر نسبت به صحت اين گزارش وقوف يافت، دوازده هزارنفر از مسلمانان را بسيج كرد و به رويارويى آنان گسيل داشت. سپاهي ان‏د و طرف در وادى حنين با يكديگر روبه‏رو شدند. در آنجا تنگه‏اى بود كه‏دشمن پيش از مسلمانان، آن تنگه را به تصرف خود درآورده بود.

وقتى مسلمانان بدان محل رسيدند، سپاه دشمن كه در آن تنگه كمين‏كرده بود، بر آنان تاخت. در اثر اين حمله، گروهى از مسلمانان گريختندوهرج ومرج درميان لشكريان مسلمان حكمفرما شد. امّا پيامبر ثابت‏ واستوار، برجاى ماند. برخى از مسلمانان نيز در كنار آن‏حضرت باقى‏ماندند. به تدريج ديگر مسلمانانى كه از ميدان گريخته بودند در نزدآن‏حضرت گرد آمدند وهمچون جبه ه‏اى واحد بر كفار يورش بردندوصفوف آنان را درهم شكستند.

دشمنان براى تقويت روحيه سپاهيان خود، همه وسايل و زنان خود رانيز به ميدان نبرد آورده بودند، با فرار آنان، مسلمانان به غنايم فراوانى‏دست يافتند وپيامبر اين غنايم و اموال به دست آمده را در كار تأليف ‏قلوب قريش به كار گرفت. پس از پايان اين جنگ، پيامبر در انديشه ‏بازگشت به مدينه شد.

نوشتن دیدگاه