در سال چهلم از تولدش ، خداوند متعال پيامبر خويش را مبعوث كرد و او را به پيامبرى گرامى داشت تا به وسيله قرآنى كه آن را روشن و استوار گردانيده بندگانش را از پرستش بتان خارج و به پرستيدن خويش هدايت كند و از اطاعت شيطان بيرون و به فرمانبرى از خود رهنمون سازد تا بندگان ، خداى خويش را كه فراموش كرده بودند باز شناخته در پى انكار او بدو اقرار نمايند.
بعثت در روز 27 ماه رجب ، پنج سال پس از تجديد بناى كعبه اتفاق افتاد. در اين سال پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله چهل سال داشت . مسعودى گويد:
(( هشتاد و دو سوره از قرآن در مكه نازل شد ؛ بعضى از آنها در مدينه كامل گرديد. نخستين آيه قرآنى كه بر وى نازل شد: (اقرء باسم ربك الذى خلق) (257) بود. جبرئيل عليه السلام در شب شنبه و سپس در شب يكشنبه بر او فرود آمد و رسالت خداوندى را در روز دوشنبه در غار حراء براى او آورد. (اين غار نخستين جايى است كه قرآن در آن نازل گرديد.) و نخستين سوره تا: (علم الانسان ما لم يعلم) (258) بر پيامبر قرائت شد و بقيه آن بعدا نازل گرديد. وجوب نماز ابتدا به صورت دو ركعت دو ركعت نازل شد. آنگاه فرمان تكميل آن فرود آمد و در مسافرت دو ركعت و در غير سفر كامل قرار داده شد.
بعثت آن حضرت صلى الله عليه و آله در سال بيستم پادشاهى خسرو پرويز بود... كه در اين زمان شش هزار و يكصد و سيزده سال از فرود آمدن حضرت آدم عليه السلام گذشته بود. )) (259)
امير مؤمنان عليه السلام مى فرمايد:
بعثه (260) بالنور المضى ء ، و البرهان الجلى و المنهاج البادى ، و الكتاب الهادى ، اسرته خير اسره ، و شجرته خير شجره ، اغصانها معتدله ، و ثمارها متهدله . مولده بمكه ، و هجرته بطيبه ، علابها ذكره و امتد بها (261) صوته . (262) ارسله بحجة كافيه و موعظه شافيه ، و دعوه متلافيه . اظهر به الشرايع المجهوله ، و قمع به البدع المدخوله ، و بين به الاحكام المفصوله . (263)
(( وى را با نورى روشنى بخش و برهان و دليلى آشكار و راهى واضح و كتابى راهنما (قرآن) برانگيخت . اهل بيت او نيكوترين خاندانها و درخت وجودش بهترين درختان است ؛ شاخه هايش موزون و ميوه هايش در دسترس همگان قرار دارد. زادگاهش مكه و هجرتگاهش مدينه طيبه بود. همان شهرى كه آوازه او از آن برخاست و نداى هدايتش گسترش پيدا كرد. او را با دليل كافى و اندرزى شفابخش و دعوتى كمال بخش فرستاد. به وسيله او دستورات ناشناخته الاهى را آشكار ساخت ؛ بدعتهايى را كه به نام دين در ميان مردم بود از بين برد ؛ و احكامى را كه هم اكنون روشن است هم بدو بيان داشت . ))
مسعودى مى گويد:
(( خداوند پيامبر خويش را رحمتى براى جهانيان و مبشر (و مژده دهنده)اى براى تمام مردم برانگيخت و او را با آيات و برهانها و روشنگريها همراه گردانيد. و معجزه قرآن را آورد و به وسيله آن برترى خود را بر قوم و مردمى نشان داد در حد اعلاى فصاحت و بلاغت و آشنا به لغت و فنون سخن از قبيل : خطابه ، نامه ، سجع ، قافيه ، نثر ، نظم ، و اشعارى كه در بيان فضيلتها ، عشق ، رجز و تشويق و انگيزش ، وعد و وعيد و مدح و هجا. به وسيله قرآن انديشه آنها را روشن كرد و آنان را از غفلت و گمراهى نجات داد. كارهاى آنان را نكوهش كرد و عقايدشان را مردود دانست و رؤياها و خيالاتشان را نشان داد و مذاهبشان را نابود نمود. روش آنها را باطل كرد و از ناتوانى آنان در آوردن همتايى براى قرآن هر چند به يارى هم برخيزيد و با وجود آنكه عربى و روشن و آشكار است خبر داد. )) (264)

- پینوشتها -

257- ( بخوان به نام پروردگارت كه آفريد.) ( علق : 2)
258- ( و به انسان آنچه را نمى دانست آموخت .) ( علق : 6)
259- مروج الذهب 2: 282.
260- در نهج البلاغه : ابتعثه .
261- در بعضى نسخه ها: منها.
262- در نسخه متن : ضوؤ ه .
263- نهج البلاغه : خطبه 160.
264- اشاره به آيه اسراء: 89: لا ياءتون بمثله و لو كان بعضهم لبعض ظهيرا، ( همانندى براى آن نمى توانند آورد؛ اگر چه به يارى هم برخيزند) ( مروج الذهب 2: 299)

نوشتن دیدگاه