خصومت ميان مؤ منان ، به نفاق و نيرنگ و خيانت مى انجامد.
زبان ناسالم ، نقش تباهى آفرينى دارد و گفته هاى غرض آلود، فضا رامسموم و رابطه ها را تيره تر مى سازد.
بى شك ، ((سخن چينى )) رشته هاى دوستى را خاكستر مى كند و دوچهره هاى منافق ، ريشه صداقتها را قطع مى كنند و شاخه هاى صفا و دوستى را مى برند.
باز گرديم به كلام پاك نبوى ، كه به ابوذر چنين توصيه مى فرمايد:
((اى ابوذر!...
هرگز ((قتّات )) به بهشت نمى رود. (ابوذر مى پرسد: قتّات كيست ؟ مى فرمايد:)
سخن چين ! آرى ، سخن چين در آخرت از عذاب الهى آسوده نيست .
اى ابوذر!...
هركس در دنيا دو چهره و دو زبانه باشد، در آخرت نيز، دو زبان از آتش خواهد داشت .
اى ابوذر!...
مجلسها و حرفها ((امانت )) است و افشاى راز برادرانت ((خيانت )) !)) (61)
آرى ... آنكه راز خويش را پيش تو مى گويد و سفره رازش ‍ را برايت مى گشايد، تو را امين و جوانمرد مى داند؛ وگرنه اسرار خود را بر تو نمى گفت . اگر نتوانى اسرار ديگران را نگهدارى ، چه اميد و توقعى دارى كه ديگران رازدار تو باشند؟
باز مى بينيم كه ماييم و اين زبان خطرناك كه اگر رهايش ‍ گذاريم ، شعله ها مى فروزد و هستيها مى سوزاند، پس آن بهتر كه مهارى از ((تقوا)) بر آن بزنيم ، تا هم خويش مصون بمانيم و هم ديگران ، زيان نبينند.
رازدارى ، نشان مردانگى است و پرده درى ، نامردى است ،

گفتن هر سخنى در هر جا    نبود شيوه مردان خدا
هر سخن جا ومقامى دارد    مرد حق ، حفظ كلامى دارد.

- پینوشتها -

61-يا اءباذر! لا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ قَتّاتٌ، قُلْتُ: وَمَا الْقَتّاتُ؟ قالَ: الَّنمّامُ.
يا اءباذر! صاحِبُ النمِيمَةِ لا يَستَرِيحُ مِنْ عَذابِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ فِي الاَّْخِرةِ.
يا اءباذر! مَنْ كانَ ذا وَجْهَيْنِ وَلِسانَينِ فِي الدُّنْيا فَهُوَ ذُو لِسانَيْنِ فِي النّارِ.
يا اءباذر! الَْمجالِسُ بِالاْ مانَةِ وَإ فْشاءُ سِرِّ اءخِيكَ خِيانَةٌ.