مقاله ها

در راه که به سمت تو می‏ آمدم، دو بار دریا به سمت خشکی پیش‏روی کرده بود؛ یک بار در کناره ‏های دریای خزر و دیگری صحن تو، به سمت خیابان‏ های اطراف. از این به بعد، هرجای دنیا گم شوم، قرار ما ساحل گوهرشاد؛ بعد از آب ‏بازی جمعیت دور حرم، روبه ‏روی چشم ‏های آبی خدا؛ آن‏جا که درخت گلدسته تو، طناب طناب ریشه کرده است، از پنجره فولاد، به سمت زمین‏گیرهای خفته.

چرا عدد هشت را به شکل سرپناه آفریده ‏اند؟
روبه ‏روی تو، اهالی هتل‏ های بی‏ستاره به هم می‏گفتند تو را آن دور و برها دیده ‏اند. ما که هر چه کمین نشسته‏ ایم، تنها غروب ‏ها رسوایی دلمان را نقاره زده ‏اند.
بیهوده نیست عدد هشت را به شکل سرپناه آفریده‏اند. آن‏جا بلیت‏ های رفت و برگشت کبوتر می‏دهند تا هر روز، از گنبدت به سمت دهان باز رواق ‏ها بلعیده شوند و به اعماق دعا فرو روند. حالا هر جا خدّام تو، پرهای رنگی پرواز را اشاره می‏کنند، می ‏پرم. از این ستون به آن ستون فرج است.

احساس آهو

در دلم هر شب حیاطت آب و جارو می‏کنم *** چشم‏هایم را که می‏بندم، تو را بو می‏کنم
خواب دیدم روی صحن تو طلاکاری شدم *** ضامنم می‏گردی و احساس آهو می‏کنم
مثل آن دست میان ظرف سقاخانه‏ات *** دست‏های خواهشم را پیش تو رو می‏کنم
خواب دیدم روی آبی‏های نقش گنبدت *** با دو رکعت، دانه دل را پرستو می‏کنم
آسمان پای پیاده روی دستم می‏رسد *** زیر لب با گریه وقتی صحبت از او می‏کنم
کیستی ای آشنایم ای تماشای غریب *** با تو تنها با تو تنها با تو من خو می‏کنم

غربت آهو

یک سبد گل می‏دهم امشب به دستان شما *** می‏سپارم دست‏هایم را به دامان شما
جاده‏ها ماندند در بهت غریب فاصله *** چشم‏ها وامانده در اندوه ایوان شما
هشتمین پرواز، امشب اتفاقی رخ نداد *** دل، پریشان شد، پریشان شد، پریشان شما

نوشتن دیدگاه