مرثیه غروب

(زمان خواندن: 11 - 22 دقیقه)

ماهنامه اشارات

مرثیه غروب
سیدعلی اصغر موسوی
ای کاش کوچه‏هامان رنگ تو را بگیرند تا پر شود نگاهم از دلرُبایی تو
...باز هم غروب آدینه شد!
و «ای کاش»های یک هفته را اندوهی سنگین فرا گرفت.
امّا انتظار همیشه به معنای «امید» است! امید به آدینه‏ای دیگر و سحرگاهی آکنده از عطر نامت در مشام آسمان!
باز هم غروب آدینه و من! که تنهایی خودم را با «مرثیه غروب» می‏سرایم:
بی تو در شکیبایی، هر غروبِ آدینه می‏شود چه رؤیایی! هر غروب آدینه
رفته‏ای و جا مانده در کنار من، تنها خاطرات تنهایی، هر غروب آدینه!
روی موج اندوهم، انتظار می‏میرد مثل مرغ دریایی، هر غروب آدینه
باز هم غروب و چشمانی که هم‏رنگ شفق شده‏اند!
باز هم غروب و نگاهی که در آن سوی پرچین‏های خیال، سرگردان است!
باز هم غروب و نجوای: اَللّهُمَ وَ صَلِّ عَلی وَلیّکَ الْمُحْیی سُنَّتکَ الْقآئِمِ بِاَمْرِکَ
باز هم غروب و قنوت‏های آکنده از عطر اَمّنْ یُجیبُ!
باز هم غروب و لحظه‏های سرشار از نیاز و نیایش: سُبْحانَکَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ یا حَنّانُ یا مَنّانُ، یا بَدیعَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضِ یا ذَالْجَلالِ وَ الْأِکْرامِ
باز هم غروب و سجده طولانی خورشید!
باز هم غروب...؛ و من که پُرم از فریادهای سکوت و سکوت‏های فریاد:
سینه سینه می‏نالد، حَنجرم از این غربت دفترم که بگشایی، هر غروب آدینه!
* * *
مولاجان!
محال است! دست از تو بردارم؛ حتی با سرودهایِ تبْ‏دارم، حتی با قلم‏های تاول زده‏ام، حتی با آرزوهای وصله خورده‏ام، حتی با شعرهای زخمی‏ام!
بی‏انتظار تو، بی امیدِ به تو و بی زمزمه‏های: اَللّهُمَ کُنْ لِوَلیِّکَ، اصلاً زندگی چه معنایی خواهدداشت؟!
زمین، هرگونه دلش خواست، بگذار بچرخد؛ زمان هم همین‏طور! آسمان هم! زندگی، روزی معنا خواهد داشت که مثل بافه حریر، زیر پایت گسترده شود!
این‏که ما هستیم، بودن نیست! اصلاً بودنِ برای خود، «بودن» نیست.
بودنِ برای تو، یعنی: زندگی.
چه‏قدر سخت است تفسیرت، ای معمّای خلقت!
نبض تمام شریان‏ها به جاذبه تو وابسته است و بی یاد تو، تنفّس برای هیچ سلولی امکان‏پذیر نخواهد بود!
آینده اندیشه‏ها را پرتو معارف آسمانی تو رقم خواهد زد و تمام قلم‏ها، به عظمت نامت تعظیم خواهند کرد!
اندیشه‏ای که تمام ویرانه‏ها را خواهد ساخت و آهِ درویشان را به شکر نیایش مبدل خواهدکرد! فضای تمام پادگان‏ها را به کودکان بازی‏گوش خواهد سپرد و بمب‏ها و موشک‏ها و هواپیماهای جنگی را به موزه‏های حیات وحش!
از پرتو نگاهت، در گوشه و کنار آسمان مهربانی خواهد رویید و شب برای همیشه با تاریکی، خداحافظی خواهدکرد.
کنگره وحدت آفریقا، جایش را به «کنگره فضای سبز» خواهد داد و هیچ «سیاه‏پوستی» از رنگ صورتش، نخواهد ترسید!
همه در کنار یک پرچم، و آن هم سبز سبز سبز....!
و من دیگر برای هیچ غروبی، مرثیه نخواهم ساخت.
نامه‏ای به موعود
جواد محمدزمانی
موعودم سلام! امیدوارم که در سایه عنایات ویژه خدا، در سلامت بمانی، «و تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد.» اگر از حالِ من بپرسی، باید بگویم که ملولم، رنجورم و ناشکیبا؛ آن هم از دوری تو. شنیده‏ام وقتی بیایی، بهار را همیشگی خواهی کرد و مرا به سیر گلستانِ حمایت خواهی بُرد. شنیده‏ام که به توفیق یافتگان حضرت گفته‏ای که برای ظهورت بسیار دعا کنند. به چشم! ندبه‏هایم را دو چندان خواهم کرد و دستانم را که هر شب، وسعت آسمان را در برگرفته است، پایین نخواهم آورد. به چشمانم می‏گویم همیشه بارانی بمانند و به لب‏هایم فرمان می‏دهم که هر صبح، «اللهم عجّل» بخوانند. تو نیز مرا در حسرت دیدار مخواه و به بی‏قراری چشمانم، آغوش بگشا.
شنیده‏ام که در بیابان، خیمه برپا داشته‏ای و مردانی از جنس‏نور را به بارگاهت بار داده‏ای. شنیده‏ام که دشت‏ها را از حضور سبزت، عطرآگین ساخته‏ای. شنیده‏ام که نبض صحرا به شوق تو می‏تپد و سبز می‏شود.
هر صبح، بر گلدسته انتظار می‏ایستم و آرزومندی دیدار تو را تکبیر می‏زنم. آن‏گاه، به مسجد نجوا با تو می‏آیم، به سجده در می‏آیم و ناله سر می‏دهم: «اللّهم انّا نَرقَبُ اِلیکَ فِی دَولَة کَریمه».
راستی! چند سحر دیگر تا بازآمدنت باقی مانده‏است؟ چند شب دیگر باید تو را ناله بزنیم؟
چند روز دیگر باید خاک را به دنبالت بپیماییم؟
من و دیگر منتظرانت در آرزوی دولت تو، روز و شب را به سر می‏بریم و امید داریم که پاسخ‏نامه نیازمان، حضور خجسته تو باشد.
نام حبیب هست و نشان حبیب نیست
مریم سقلاطونی
از روز روشن‏تر است که می‏آیی
از همه روزهایی که آمدند و رفتند و می‏آیند
این را نه من، که تمام ستاره‏ها می‏گویند
که تمام آب‏ها گواهند
که تمام درختان ایمان دارند
تکلیف آینده جهان روشن است
این را نه من، که تمام جهان می‏گویند
که تمام چشم‏ها یقین دارند
و تو چراغ عدالت می‏آویزی
بر بام تمام دهکده‏های دوردست
بر بام تمام خانه‏های نزدیک
بر بلندای تمام گلدسته‏های روشن
بر پیشانی تمام مناره‏های سبز
و مثل روز
و مثل آفتاب
و مثل همه چراغ‏های یکریز
روشن است که تو می‏آیی
حتی اگر یک روز
فقط یک روز
از عمر زمین باقی مانده باشد
خوشا!
نسیمی که سرشار از عطر پیراهنت باشد
جاده‏ای که مسیر عبورت باشد
مسجدی که بر آن سجاده پهن می‏کنی
زمینی که بر آن می‏نشینی
دیواری که بر آن تکیه می‏دهی
آبی که از آن سیراب می‏شوی
چشمی که تشنه حیرتش هستی
خوشا!
درختی که سایبان توست
ستاره‏ای که تو را به تماشا می‏نشیند
بارانی که برایت می‏بارد
پرنده‏ای که برایت آواز سر می‏دهد
مگذار بیش از این، دل‏ها بمیرند
سرها بر دار بیاویزند
چشم‏ها غبار بگیرند
مگذار بیش از این
جهل، زمین را بپوکاند
مرگ، جهان را سرازیر شود
داغ، دامن آسمان را بگیرد
مگذار بیش از این
خنده‏ها بخشکند
بغض‏ها بشکفند
چشم‏ها شرمگین شوند
دل‏ها شیطانی شوند
خنجرها برنده‏تر گردند
پرچم‏ها رنگ ستم بگیرند
مگذار بیش از این
عدالت را به مسخره بگیرند
حق را قربانی کنند
ظلم را عَلَم کنند
علم را به تباهی کشند
تباهی را تکلیف کنند
مگذار بیش از این
در تشنگی کشنده انتظار بمانیم
در کوچه‏های بی‏بهار پرسه زنیم
در بیهودگی، در جا بزنیم
در خمودی خویش گم شویم
در گناه غوطه‏ور گردیم
مگذار بیش از این
فراموش کنیم از چه‏ایم
فراموش کنیم از کجا آمده‏ایم
فراموش کنیم برای چه آمده‏ایم
فراموش کنیم به کجا می‏رویم
فراموش کنیم خدایمان کیست
مگذار بیش از این
خداطلبی را با جاه‏طلبی یکی ببینیم
خود را با خدا اشتباه بگیریم
زیر دَیْن دین بمانیم
آخرتمان را به دنیا بفروشیم
دشوار است بی تو از زندگی بگوییم
دشوار است در هوای بی‏تو نفس بکشیم
دشوار است روزگار بی تو را تصور کنیم
چیزی جز شِکوه نمی‏ماند، اگر برایت درد دل کنیم
چیزی جز نگرانی نیست، اگر بغض‏هامان بشکفد
چیزی جز تنهایی نیست، اگر صمیمانه با تو بگوییم
خبری از انصاف نیست، بی‏تو
خبری از عدالت نیست، بی‏تو
خبری از مهر نیست، بی‏تو
ما گرفتار هوای خویشیم!
گرفتار هوای بی‏اکسیژن مسمومیم
هوای لبریز از مرگ
هوای خالی از عشق
هوای تهی از مهربانی
کجاست روستای متمدن دور افتاده‏ات؟
کجاست هوای پونه و اقیاقیایت؟
کجاست دقایق همنشینی با تو؟
تا کی، زخم بی‏تو بودن، آتش به جانمان بزند؟
تا کی بگوییم می‏آیی؟
تا کی منتظر باشیم تا تمام رسانه‏های جهان، یکصدا، از حکومت تو بگویند
تا خبرگزاری‏های جهان، خبر آمدنت را مخابره کنند
تا بر بلندای قله‏ها، پرچم رسیدنت را برافراشته کنند
تا کی منتظر بمانیم تا ادیان جهان به دین تو بگروند
تا کی منتظر بمانیم تا تمام خیابان‏ها را گلدان بگیرند
زردها و سفیدها و سیاه‏ها یکرنگ شوند
برتری، به عشق و ایمان باشد
مهربانی، همگانی شود
همه مکلف به ابراز محبت شوند
آخر چقدر چشم به راهی؟ چقدر؟
خسته‏ایم از این همه قانون‏های مجازی بی‏اصل
از این همه عقیده‏های بی‏اساس
از این همه دین‏های ساختگی
از این همه اندیشه‏های بی در و پیکر
از این همه آرمان‏های بی‏بُنیان
خسته‏ایم!
از این همه جانداران آدم‏نما
از این همه مدعیان بشردوست
از این همه مردارهای حاکم
از این همه ادعاهای پوچ
که را بخوانیم؟!
امید سبز
جواد محمدزمانی
نشسته‏ایم: بی‏قرار، خسته، چشم به راه، بر کرانه دیدار، و همناله با موج سر می‏دهیم: ندبه‏های دلتنگی، نیایش‏های هق هق آلود، نجواهای منجی‏طلبانه. همرنگ با غروبیم، آن هنگام که خونابه فراق را در جگر خویش حس می‏کنیم. لب‏هامان، تَرَک خورده عطش دیدار است. کبوتر تنهایی‏مان هر سحر، تا ملکوت «دعای عهد» پر می‏زند و «اللهم اکشف هذِهِ الغُمَّة عَن هذِهِ الاُمَّة» سر می‏دهد. ناله‏هایمان، گستره هجراندشت را پوشانده است و فرزندان انتظارمان، از سرمای زمستانِ فراق، به شِکوِه در آمده‏اند. کشتی شکستگانیم که تا ساحل، «اللّهُمَّ عَجِّل» می‏خوانیم. چو کوهیم: اگرچه خاموش، آتشفشانِ درد به سینه داریم.
چشمانمان امیدوار روزی است که «تَعاوَنُوا عَلَی البِّر وَ التَّقْوی» را فرا رو ببیند و انهدام «اثم و عدوان» را به تماشا بنشیند. مشام جانمان، آرزومند صبحی است که باد، عطر «اَنَّ الارضَ یَرثُها عبادی الصّالِحون» را بپراکند. گوش‏هایمان دل به روزی خوش می‏دارند که مردمان «بَقیَّةَ الله خیرٌ لکم ان کُنتُم مؤمنین» را فریاد زنند. سینه‏هامان چشم به راه آن «والفجر عظیم» است؛ آن لحظه که آن «حامل قرآن» فریاد «اَنا بَقیة اللّه‏» بر می‏آورد و همگان به حقیقت قرآن، که ظهوری سبز را مژده داده‏بود، ایمان می‏آورند: «و نرید أَنْ نَمُنُّ علی الذّین استُضْعِفُوا فِی الارض و نَجْعَلَهُم الاَئِمّةَ و نَجْعَلَهُمُ الوارثین».
به امیدی زنده‏ایم؛ امیدی سبز! همان امید که هر صبح، خانه‏هامان را در می‏کوبد و باز آمدن آن سفر کرده دل را مژده می‏دهد؛ همان امید که دستان «اَمَّن یُجیب»مان را به بی‏کرانه آسمان بلند می‏کند و دلِ بی‏شکیبمان را به دلارام خوش می‏سازد؛ همان امید که گاه، از پُشت پرچین‏ها، دست تکان می‏دهد و گاه، آسمان دلمان را پر از پرنده می‏کند؛ همان امید که ستاره می‏ریزد؛ همان امید که فوران می‏کند؛ همان امید که...؛ همان امید که ابرهای هجران را، روزی، از آسمان می‏زداید و چهره درخشان خورشید را نشانمان می‏دهد:
تویی بهانه این ابرها که می‏گریند بیا که صاف شود این هوای بارانی
سلام
محمدرضا دهشیری
گفتی بگویم «سلامٌ عَلی آل‏یس»
گفتی بگویم: «السّلام علیک یا داعی اللّه‏ و رَبّانی ایاتِهِ»
ای آخرین شرط ورود به دُژِ توحید! ای دروازه معرفت خداوندی و ای نگاهبان دین الهی! گفتی بگویم: «السلام علیک یا بابَ اللّه‏ وَ دیّان دَینهِ»
ای هدف خلقت، مظهر صفات الهی ـ ای خلیفة اللّه و ای یاری‏گر حقیقت و حقّ خداوندی! ای حجّت خدا و ای راهنمای بشر در مسیر اراده او...! ای که عروس قرآن را می‏شناسی و پرده از رخش بر می‏گیری تا بشر را به حَظِّ وافِر رسانی و با پهنه کلامش و عمق نگاهش آشنا سازی...! گفتی تو را سلام گویم... وبا سلام بر تو، رو سویِ او کنم.
از باده کلامت مستم، از گره خوردن سلامم به شب و روز تو بی‏قرارم که مرا هم با تو گره زده است.
ای آخرین مجری احکام الهی در زمین! من بر تو عهد بسته‏ام، هیهات که از این سلام‏ها دل برکنم، جدا گردم و واگذارم؛ هیهات!
سلام به تو، عطشم را آب است، آتشم را سردی، نیازم را چاره، زخمم را مَرهم و تلخی‏ام را حلاوت!
سلامم را بپذیر، ای پرچمِ افراشته و ای دانش انباشته! ای دادرس وَ ای گستره رحمتِ الهی!
آقاجان! تو را باور دارم و آشتی و سلامم را به تو گره می‏زنم و قهر و آشتی‏هایم را به آشتی با تو مقیّد می‏سازم. آشتی‏ام با تو مُداوِم است و سلامم پیوسته.
سلام بر تو، وقتی می‏ایستی! سلام بر تو، وقتی می‏نشینی! سلام بر تو، وقتی ترانه قرآن سر می‏دهی، وقتی روشنایی‏اش را می‏افشانی!
سلام بر تو، آن‏گاه که در نمازی، سلام بر قنوتت!
سلام بر تو، آن‏گاه که در رکوعی، سلام بر سجودت! سلام بر نغمه توحیدت! سلام بر بانگ تکبیرت!
سلام بر تو، هرگاه حمد می‏کنی!
سلام بر تو هرگاه آغازِ صبح کنی و هرگاه شب را پایان بَری!
سلام بر تو، در فراگیری شب، در گستره نورافشانی روز!
سلام بر تو، ای پیشوایِ در اَمان، سلام بر تو ای پیشتاز آرزوها!
سلام بر تو؛ سلامی از هرسو، از هر نوع، از هر عالم و در یک کلام، سلامی جامع!
ورق می‏زنم انسان را... و به تو می‏رسم
داوودخان احمدی
ورق می‏زنم اندیشه جهان را و به تو می‏رسم؛ درست پس از هزار فاصله درد و اندوه و سرخوردگی. ورق می‏زنم نگاه زمین را و به تو می‏رسم؛ پس از آن‏که سنگلاخ سرگردانی، رمق را از پاهای مجروح فکر، باز می‏گیرد و شب، چونان موریانه‏ای گرسنه، به پود پوسیده بشر می‏رسد.
ورق می‏زنم انسان را و به تو می‏رسم؛ وقتی که انسان در خویش مرده، به واژه مبهم امید می‏رسد. پس از آن که نومیدی تنیده در دست‏ها و پاهایش، از افسون سراب تمدن، بیزارش می‏کند. ورق می‏زنم تاریخ را و به نام تو می‏رسم که سرشار از یگانگی و ایمان، بر قله سترگ انسان ایستاده‏ای و خدای را، منزه و بی‏انتها، فریاد می‏کنی.
ورق می‏زنم آسمان را و به ستارگان درخشنده چشمان تو می‏رسم که آبستن رهایی انسانند؛ از چنگال خودِ بی‏خویشتن شده‏اش؛ از چنگال انسان بی‏هویت
انسان بیهوده
انسان بی‏خدا!
تو اگر بیایی
حمزه کریم‏خانی
مولای من!
بی‏تو، خورشید در افق‏های غم فرو می‏رود.
بی‏تو، یاس‏ها، شکفتن نمی‏دانند.
بی‏تو، تابوت آرزوها بر شانه لحظه‏ها سنگینی می‏کند .
بی‏تو، خستگان و دلسوختگان، از عطش انتظار می‏میرند.
بی‏تو، گل‏های نرگس، عطر پریشانی می‏دهند.
اگر تو بیایی، از طلوع تا غروب و از شفق تا فلق، دسته‏دسته آیه‏های نور خواهدبود، شکوفه و گل و سرور خواهد بود.
اگر تو بیایی، از گرمای نگاهت، نرگس‏های مست می‏رویند و دستان خسته‏ام، باغبان نهال عشقت می‏شوند.
تو اگر بیایی، برهوت زندگی، به ظهور لاله حضورت آباد می‏شود. تو اگر بیایی، اشک غم بر چهره ماتم می‏میرد و رنگ شادمانی می‏گیرد.
به خاطر کربلا بیا!
داوود خان‏احمدی
هنوز
پاره پاره پیرهنان به خون خفته را می‏بینم
که در قطره قطره زلال‏ترین خون‏های فرزندان آدم
تکثیر می‏شوند.
و دسته دسته پرستوهایی که
غریبانه رفتند
تا با لبیک تو باز گردند؛ وقتی که در آغوش کعبه، انسان را در خداگونه‏ترین ایستگاه تاریخی‏اش، به برخاستن می‏خوانی. تو را می‏بینم که در تکه‏تکه بدن‏های بی‏سر، جا مانده در زیر نیزه خورشید، خون گریه می‏کنی. تو را می‏بینم که با «هل من ناصر» غربیانه کسی، همراه می‏شوی تا سال‏ها بعد، شمشیر افتاده‏اش را از زیر سم اسبان تاریخ برداری.
هرچند که سکه‏های قلب این رهگذارن ـ هیچ یک ـ نام تو را به خط نمی‏شوند و چشم‏های تنگشان، نام برآمده از لب‏ها را تاب نمی‏آورند، اما من، هر روز صبح، دست‏هایم را در چشمه یاد تو می‏شویم، تا در نمازم، بسان این غم هر روزه، تکثیر شوی.
و هر شب چشم‏هایم را در ظلمات تنهایی و بی‏تو بودن، تعمید می‏دهم تا در خوابم، سپیده آوردی، جاری شوی؛ بسان یقینی که به آمدنت دارم.
بسان یقینی که به بودنت، زاده شدن وبه هق هق شبانه‏ات دارم.
و می‏دانم که صدای مرا می‏شنوی؛ حتی از این دورترین لحظه که تاریکی، امانم را بریده است و بی‏تابی، در استخوان‏هایم تکثیر می‏شود.
مهدی‏جان! اگرنه به خاطر تنهایی این تن‏ها و این امید بی‏تاب، لااقل به خاطر پاره پاره پیرهنان نشسته در خون شهیدان
به خاطر کربلا
به خاطر حسین علیه‏السلام
به خاطر زینب علیهاالسلام
به خاطر شمشیر جا مانده در غبارهای بی‏کسی تاریخ،
بیا!
ای امید جهانیان!
حمزه کریم‏خانی
سال‏هاست، کویر تشنه تو را می‏خواند و زمین منتظر تو است که بیایی و نسیم عدالت را در همه‏جا پراکنده سازی.
بهار، به تو چشم دوخته و ستارگان منتظر فرمان تو هستند.
رود، در جریان شبانه‏روزی خود، تو را صدا می‏زند و باغ‏ها، چشم به باغبانیِ تو دارند.
شقایق‏ها، لاله هاو نرگس‏ها، به دستان پر مهر تو چشم امید دارند و چکاوک‏ها، نغمه‏سرایِ آمدن تو هستند.
بیا که پاییز، بهار، تابستان و زمستان، حضور و ظهور تو را چشم انتظارند.
جهان بیداد، سخت تشنه داد توست و زمین، منتظر عدالت تو ای عدل‏گستر جهان!
موج نگاه تو است نگهدار آسمان، و زمین، از مهر وجود تو نورانی است.
کلام نورانی تو، زنگار از صفحه تاریک دل ما می‏زداید.
ظهور توست تنها نیازِ ما.
مولا!
ای حاضر در زمین و ای ناظر بر زمان! اینک گناه ماست که غیبتِ تو را طولانی کرده؛ غیبتی که دوری ما از توست، نه دوری تو از ما.
ای نزدیک‏تر از ما به ما! نفس مسیحای توست که هجوم توفان‏های غم و درد را می‏برد و تنها یاد توست که به ما امید می‏بخشد.
ای امید جهانیان! بی‏صبرانه چشم به راه آمدنت هستیم.
جمکران حضور تو
سیدعبدالحمید کریمی
جمعه که می‏آید، تو در من تازه می‏شوی و من از تو لبریز.
یاد تو، بر گلبرگ گونه‏های من، شبنم می‏شود.
نسیم می‏شوی و از شمالی‏ترین نقطه دلم، آرام می‏وزی و گیسوان گندمزار نمازم را به سوی خودت شانه می‏زنی.
باد می‏شوی و در سینه‏ام، همه تردیدها را غبار می‏کنی.
توفان می‏شوی و عطر یاد تو، موج‏وار قد می‏کشد و مرا در خویش نابود می‏کند و من در تو حلّ می‏شوم.
از جمکران حضورت جوانه می‏زنم و خویش را بر صفحه سفید مسجد مقدّس تو نشسته می‏بینم؛ زانوان خویش را بغل زده و به فیروز مناره‏هایش تکیه داده.
این سبزه که در امتداد نگاه مبهوت من شعله می‏کشد، عطش مرا به آغوش گرم و مهربان تو تحریک می‏کند.
این سبزه، عِمامه سبز توست که در دامنه ارتفاعات چشم من می‏شکفد و هر لحظه، بزرگ و بزرگ‏تر، نزدیک می‏شود، تا این که تمامِ مرا فرا می‏گیرد و قلّه دیدگان من، یکپارچه، اللّه اکبر می‏شود و من در تو، باز گم می‏شوم و در آغوش تو، گرم می‏غلتم و می‏غلتم و می‏غلتم.
آه! چه آغوشِ گرمی، چه نوازشی، چه مهری، چه عطوفتی، چه گرمایی!
سپاس‏گزارم آقا! آرام شدم، رام شدم؛ رام
دلگرم شدم، گرم شدم؛ گرم.
حضور روشن
محمد کامرانی
هر جمعه، بغض‏های جمع شده‏ام را به سمت بازتاب طلایی شن‏ها، روان می‏کنم و تن آرزوهایم را در تازه‏های شعر و اشک، شستشو می‏دهم، تا تو بیایی ودستی به روی این سال‏های سالخوره سرکش بکشی.
بیا!
یک شعاع از چشم‏های خورشیدی تو کافی است تا تمام آفتاب را در نقطه کانون تماشای تو به آتش بکشد.
سلام به تو که می‏آیی و تمام سایه‏های ساکن در تن‏های مردابی را در ناگهانِ حضور خویش روشنی می‏بخشی!
بیا که زندگی، از مسیر اصلی خود منحرف شده است و هیچ حقیقتی جز تو، واقعیت نخواهد داشت!
بیا و کدرهای قاب شده این دیوارهای ناموزون را به سمت روشنی پنجره‏ها سرازیر کن!
بیا، تا تمام چشم‏ها به جوش آیند و تب تمام مرداب‏ها فروکش کند.
سلام بر تو که مِهرت، بر لب‏های مُهر شده، در فزونی است و عشق تو در قلب‏ها، به فراوانی رایج است.
بیا و مدّ ستاره‏های ممتد رادر چشم‏های خویش به تماشا بگذار!
اگر برای حضورت ستاره می‏خواهی و برای عبورت جاده، از بین چشم‏های منتظر، برای عبورت راهی خواهیم گشود که چشمه چشمه ستاره، به همراهی گام‏های پژمرده شکفته شود.
اگرچه دست‏هایم پژمرده است و احساسم مرده، اما دل‏خوشم که مسیح زنده است و قلبم از عشق آکنده.
می‏دانم که تو حضور نوری و این منم که با گذاشتن چشم‏هایم به دریچه‏های تماشا، مسیر تماشای تو را سدّ کرده‏ام.
می‏دانم، نفس که می‏کشی، آتش‏فشان‏ها خاموش می‏شوند و چشم که می‏گشایی، پندارهای سبز، سرتاسر زمین را در آغوش می‏کشد.
بیا!
آفتاب گسترده
محمد کامرانی
می‏آیی!
در یک صبح فراگیر می‏آیی و تمام پنجره‏ها بی‏صدا گشوده می‏شوند و تمام فانوس‏ها خاموش و تمام پرندگان، با شاخه‏های زیتون بر منقار، در آسمان تیره و تار طاغوت‏ها به پرواز در می‏آیند تا سروش مهربانی سر دهند و آواز بی‏قراری.
تو می‏آیی و از سمت و سوی توست که بهار، گسترده می‏شود و ذرات، گام‏های تو را می‏پایند و چشم به آستان تو می‏سایند.
تو می‏آیی و تمام صمیمیت صبر می‏کند، تا به تو ملحق شود.
ای آفتاب گسترده و ای حضور بی‏پرده! طلوع می‏کنی، از آخرین نقطه ناامیدی‏ها و خورشید را بیمار چشم‏های فراگیر خویش می‏کنی.
درست لحظه آخر طلوع خواهی کرد.
در امتداد صنوبر طلوع خواهی کرد.
تو می‏آیی و تمام عقل‏ها، تسلیم برهان توفنده و بینش بُرنده کلامت می‏شوند.
جنون به دست تو تسلیم می‏کند خود را چو آب زخم تو ترمیم می‏کند خود را
تو می‏آیی و بلندای نظر را رامِ گام‏های خویش می‏کنی.
تو می‏آیی و تمام آرزوهای شیرین، از چهار سوی حادثه‏ها به سمت تو، به راه می‏افتند تا به شیرینی نگاه تو بپیوندند.
لبان تلخ مرا غرق قند خواهی کرد تو گام آخر خود را بلند خواهی کرد
تو می‏آیی و نظم نوین جهانی را نظم کهن آسمانی می‏کنی و فقط اراده توست که در پشت هر حرکت خواهد ایستاد، ای مظهر اراده الهی!
به روی چشم تو تنظیم می‏شود دنیا میان پنجره ترسیم می‏شود دنیا
تو می‏آیی و تمام عدالت با تو می‏آید و همه چیز با میزان ابروان تو تنظیم می‏شود و شیعه، این گره خورده‏ترین نبض تاریخ و روزگار، رو به چشمان تو آفتاب را تجربه خواهد کرد.
و ذوالفقار تو گرد و غبار خواهد کرد حکومت علوی برقرار خواهد کرد
عدالت تو فراگیر می‏شود، مولا! چو بغض شیعه سرازیر می‏شود مولا
تو می‏آیی و گدازه‏های گُل، از تمام آتشفشان‏ها به سمت و سوی تو به جریان می‏افتد.

--------------------------------------------------

نوشتن دیدگاه

تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

سلام ، برای ارسال سؤال خود و یا صحبت با کارشناس سایت بر روی نام کارشناس کلیک و یا برای ارسال ایمیل به نشانی زیر کلیک کنید[email protected]

تماس با ما
Close and go back to page