مسلم در خانه‏ای بالندگی یافت که پدرش، عقیل بن ابی‏طالب، از بزرگان و اندیشمندان عرب و مورد مهر و عطوفت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بود. عقیل، نَسَب‏شناسی بزرگ بود که همگان به مقام در خور شأنش آگاه بودند. او دانشمندی سیاستمدار بود که در پیکار با دشمنان اسلام و رسوا ساختن ایشان، از بیان سخن حق ابایی نداشت و همین امر، موجب ترس و هراس باطل‏اندیشان زورگو از وی گردیده بود. از دیگر ویژگی‏های مهم عقیل که از او شخصیتی ممتاز ساخته بود، امام‏شناسی و پیروی و پشتیبانی او از ولایت و رهبری برادر ارجمندش، علی بن ابی‏طالب علیه‏السلام است. گفتار عتاب‏آمیز عقیل با منکران ولایت علی علیه‏السلام ، خود، گواه این مطلب است آنجا که گفت: «ای اهل شام! برادرم را دیدم که دین خود را بر دنیا ترجیح داده بود و از خداوند بر خود بیمناک بود و در راه خدا از هیچ ملامتی اندیشه نمی‏کرد.» مسلم با فراگیری چنین آموزه‏هایی از مکتب پدر، توانست به مجاهدی پولادگر و پیرو ولایت امام زمان خود تبدیل شود.