حضرت على (ع) مى فرمايد: يك ماه از اين جريان گذشت كه با رسول خدا (ص) در مسجد نماز مى خواندم و به منزل خود مراجعت مى نمودم، و در اين مدّت درباره ى ازدواج چيزى با رسول خدا (ص) صحبت نكردم، پس از يك ماه، همسران رسول خدا (ص) به من گفتند: آيا نمى خواهى درباره ى آوردن فاطمه (س) به خانه ى خود، با پيامبر (ص) صحبت كنيم؟ گفتم: صحبت كنيد؟ آنها به محضر رسول خدا (ص) رفتند، اُمّ اَيْمَنْ [اُمّ اَيْمَنْ از زنان بسيار ارجمند بود، كنيز آزاد شده ى رسول خدا (ص) بود، و پس از آمنه (مادر پيامبر) از پيامبر (ص) سرپرستى مى كرد، از اين رو پيامبر (ص) مى فرمود: اُمّ ايمن، مادر بعد از مادرم هست، بعضى نقل كرده اند: او كنيز خواهر خديجه بود و آن را به رسول خدا (ص) بخشيد. بعضى گفتگوى فوق را به اُمَ سلمه، نسبت داده اند (كشف الغمّه ج 1 ص 360) (مترجم)] عرض كرد: اى رسول خدا! براى كارى آمده ايم كه اگر خديجه (س) بود چشمش مى شد، على (ع) دوست دارد كه همسرش را به خانه اش ببرد، چشم فاطمه (س) را به ديدار شوهرش روشن كن، و ديده ى ما را نيز روشن فرما.
رسول خدا (ص) فرمود: چرا خود على (ع)، همسرش را از من طلب نمى كند؟
ما توقع آن داشتيم كه خودش اقدام كند.
حضرت على (ع) مى فرمايد: عرض كردم اى رسول خدا! حياء و شرم مرا از سخن گفتن در اين باره بازمى دارد.
رسول خدا (ص) فرمود: در اينجا چه كسانى هستند؟
امّ سلمه عرض كرد: من حاضرم، زينب حاضر است و فلانكس و... حاضرند.
رسول خدا (ص) فرمود: براى دخترم و پسر عمويم اطاقى از اطاق هاى مجاور تهيّه كنيد.
اُمّ سلمه عرض كرد: كدام اطاق را؟
پيامبر (ص) فرمود: اطاق خودت را، سپس پيامبر (ص) به زنان و همسرانش دستور فرمود تا زهرا (س) را مناسب شأنش آرايش كنند.
اُمّ سلمه مى گويد: به فاطمه (س) گفتم آيا نزد تو بوى خوشى يافت مى شود كه براى خود ذخيره كرده باشى؟
فاطمه (س) فرمود: آرى، شيشه ى عطرى آورد و مقدارى از آن را به كف دستم ريخت، آنچنان بوى خوش داشت كه هرگز نظيرش را نيافته بودم، گفتم: اين بوى خوش از كجا بدست آمده است؟
فرمود دِحْيَه ى كَلْبى (يكى از اصحاب) به حضور پدرم مى آمد [دحية بن خليفه كلبى همشير پيامبر (ص) از ياران آن حضرت و از پيشقدمان به اسلام بود، جمال بسيار زيبائى داشت، شايد به همين جهت، بسيارى از اوقات جبرئيل به صورت دحيه ى كلبى بر پيامبر (ص) نازل مى شد، پيامبر (ص) با جبرئيل سخن مى گفت: ناظرين خيال مى كردند كه آن حضرت با دحيه ى كلبى سخن مى گويد: دحيه به سال 48 هجرى از دنيا رفت (اسدالغايه ج 2 ص 130- استبعاب ج 1- 463)- مترجم.] پدرم به من مى فرمود: اى فاطمه! فرشى براى عمويت بياور، من فرشى مى آوردم و به زمين مى گستراندم و بر آن مى نشست، وقتى كه برمى خاست، از درون لباسش، چيزى به زمين مى ريخت، پدرم به من مى فرمود: آنها را جمع كنم (با توجّه به اينكه او جبرئيل بود كه به صورت دحيه ى كلبى مى آمد).
حضرت على (ع) از رسول خدا (ص) پرسيد: اينها چيست؟ رسول خدا (ص) در پاسخ فرمود: اين ها عنبر است كه از ميان بالهاى جبرئيل مى ريزد.
حضرت على (ع) فرمود: سپس رسول خدا به من فرمود: طعام نيكوئى براى اهل خود فراهم كن،: سپس فرمود: گوشت و نان را ما مى دهيم، روغن و خرما با شما باشد!.
رفتم و روغن و خرما خريدم و به حضور رسول خدا (ص) آوردم، پيامبر (ص) آستين خود را بالا زد و خرما را در ميان روغن مى آميخت، و گوسفند فربه و نان بسيار براى ما فرستاد، سپس به من فرمود: هر كه را كه مى خواهى دعوت كن، به مسجد رفتم، اصحاب در مسجد زياد بودند، حيا كردم كه عدّه اى را دعوت كنم و عدّه اى را دعوت نكنم، بالاى بلندى رفتم و صدا زدم:
اَجِيبُوا اِلى وَلِيمَةِ فاطِمَة: «دعوت مرا به وليمه ى عروسى فاطمه (س) بپذيريد» تمام جمعيّت حركت كردند، من از بسيارى مردم و كمى غذا، شرمنده شدم، وقتى كه رسول خدا (ص) شرمندگى مرا دريافت، فرمود: دعا مى كنم كه خداوند بركت به غذا بدهد.
همه ى آن جمعيّت از غذا خوردند و نوشيدند و براى ما دعا كردند كه خدا به ما بركت بدهد، همه ى آن جمعيّت كه بيش از چهار هزار نفر بودند از آن غذا خوردند و سير شدند و از غذا چيزى كم نيامد.
سپس پيامبر (ص) كاسه طلبيد، كاسه ها را حاضر كردند، كاسه ها را پر كرد و به خانه هاى همسرانش فرستاد، سپس كاسه اى را گرفت و غذائى در آن ريخت و فرمود: اين هم براى فاطمه (س) و شوهرش.

نوشتن دیدگاه