محدّث بزرگ شيخ كُلينى از ابوبصير نقل مى كند كه گفت: امام صادق (ع) به من فرمود: آيا نمى خواهى وصيّت فاطمه (س) را براى تو بخوانم؟
گفتم: آرى مى خواهم؟
امام صادق (ع) جامه دانى را بيرون آورد و در ميان آن نامه اى را درآورد و چنين خواند:
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمانِ الرَّحِيم: اين وصيّتى است كه دختر پيامبر (ص) فاطمه (س) به آن وصيّت نموده است، وصيّت كرد به «حَوائط سَبْعَه» (باغهاى هفتگانه) كه عبارتند از:
1- عواف
2- دلال
3- برقه
4- مبيت
5-حسنى
6- صافيه
7- مَشْرَبه اُمّ ابراهيم،
(تا وقف باشد) و توليت آن را به امير مؤمنان على (ع) واگذار نمودم. و پس از وفات على (ع) وصيّت مى كنم به فرزندم حسن (ع) و پس از او به حسين (ع) و پس از او به بزرگترين فرزندانم (يعنى توليت آنها تا ابد بدست فرزندان ارشدم در طول زمان باشد) و خداوند بر اين وصيّت گواه است، و همچنين: مقداد و زُبير گواهى مى دهند، و اين وصيّت را على بن ابى طالب (ع) نوشت». [توضيح اينكه: حضرت فاطمه (س) وقتى كه براى مطالبه ى حق خود نزد ابوبكر مى آمد، «فدك و عَوالى» آن را مطالبه مى كرد، ظاهراً منظور از «عوالى» همان هفت باغ است كه در بالا ذكر شد (مترجم).]
عالم بزرگوار سيّد بن طاووس (متوفى 664 ه.ق) در كتاب كشف المحجّة در ضمن بيان اينكه:
«پيامبر (ص) و امير مؤمنان على (ع) فقير نبودند، و در خصلت زهد، شرط نيست كه همراه فقر باشد» خطاب به پسرش مى گويد:
«جدّ تو حضرت محمّد (ص)، «فدك و عوالى» را در ميان بخشوده هاى خود، به مادرت فاطمه (س) بخشيد و عوائد و محصول فدك و عَوالى، به نقل شيخ عبداللَّه بن حماد انصارى در هر سال 24 هزار دينار بود. و در روايت ديگر آمده، عوائد و محصول آن معادل هفتاد هزار دينار بود» (پايان سخن سيّد بن طاووس).

نوشتن دیدگاه