خانواده

در خانه، به جای فکر کردن به امور اساسی آن ، یعنی سکنی گزیدن و بقاء یافتن و با قدسیان به سر بردن ، نباید به در و دیوار و اثاثیه فکر کرد، وگرنه منظور اصلی پیوند خانوادگی فراموش می شود و خانواده از شکوه خود فرو می ریزد. مثل وقتی که در ارتباط با دریا فقط به خوردن ماهیان آن فکر کنی و شکوه آن را نیابی، یا به جای نظر به شکوه بستان ، آن را در رابطه با میوه هایش بینی، که گفت :
تنگ چشمان نظر به میوه کنند
ما تماشاگران بستانیم
وقتی از دریا فقط به خوردن ماهی های آن چشم بدوزیم ، دیگر شکوه دریا از ما دور می شود و دریا را با طَبَق ماهی فروشی یک شکل می بینیم و نمی فهمیم چه چیزی از ما دور شده و آن را گم کرده ایم. وقتی در و دیوار و اثاثیه خانه ، اصل شد و فکر ما را اشغال کرد ، سکنی گزیدن خانه از ما دور می شود ، همین قدر احساس می کنیم که دیگر خانه، خانه نیست، بدون آن که متوجه شویم چه چیزی را تخریب کرده ایم،(144) مشکل بزرگتر این که گمان کنیم با تجدید بنا و تغییر اثاثیه، تجدید فضا خواهیم کرد.

- پینوشتها -

144 وقتی پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) جهیزیه حضرت فاطمه زهرا «ع» را دیدند ، فرمودند : « خداوندا زندگی را بر گروهی که بیشتر ظروف آن ها سفال است ، مبارک گردان » ( بحارالانوار ، ج 43 ، ص 94 ) و بدین شکل چون این خانواده نسبت به ظاهر اثاثیه کم توجه بودند ، خانه را محل مراوده حضرت جبرائیل «ع» نمودند .