خانواده

به نظر می رسد که تنها از طریق خانواده سکنای حقیقی درک می شود و انسان می تواند بدان دست یابد و خداوند خانواده را که با پیوند دو زوج شکل می گیرد، بستر تحقق چنین سکنایی قرار داده است و در این رابطه فرمود:«... خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا... »(152) از جنس و جان خودتان همسران شما را قرار دادیم تا نسبت به او در آرامش باشید. پس طبق این آیه سکنی گزیدن، هدف تشکیل خانواده است و لذا هر جایی، جای و محل سکنی نیست. گرچه ما می توانیم در ماشین خود جا ی بگیریم، ولی ماشین نمی تواند محل سکنی و پناهگاه ما باشد و با در ماشین بودن ، احساس در خانه بودن را نداریم، مگر این که اصلاً سکنی را نشناسیم.
گفتیم؛ پناه یافتن و سکنی گزیدن، هدف تشکیل خانواده است. پس اول باید هدف از تشکیل خانواده مشخص باشد تا بر اساس آن، خانواده را بسازیم و هرگز نباید خانواده تشکیل دادن از سکنی گزیدن و پناه گرفتن جدا باشد و نسبت به عزم مراقبت از رشدی که ثمره ی چنین سازمان دادن به خانواده است، غافل شویم. وقتی ارزش خانواده را شناختیم ، می فهمیم که باید در مراقبت از آن سخت کوشا بود.
در انگیزه تشکیل خانواده، حالتی به نام سکنی گزیدن و پناه یافتن پنهان است که باید سخت از آن مراقبت کرد. مثل اینکه از گیاه زنده مراقبت می کنیم تا حیات پنهان واقع در آن، از دست نرود، وگرنه منزلت والای سکنی گزیدن در خانواده رخ نمی نمایاند و منکشف نمی شود و اعضای خانه نخواهند توانست با آن ارتباط پیدا کنند و در نتیجه از سرشت اصلی تشکیل خانواده فاصله می گیرند و از حوزه آزادی در یک آرامش درونی محروم می شوند و دیگر محافظت از سرشت انسانی خود که همان فطرت الهی است و هم جواری با خدای عالم، از دست ما خارج می گردد و دیگر از تعلق و توجه جان ما به قدسیان که خود عین سکینه و سکنی گزیدن در خود هستند، خبری نیست.
خدایا ! چنین محرومیتی را هرگز برای ما مپسند.
نیست در عالم ز هجران سخت تر
هرچه خواهی کن ، ولیکن این مکن

- پینوشتها -

 152 – سوره روم آیه 21 .