مهمان نوازى شوهر بستگى به ايثار و پذيرايى همسر او مى باشد، اگر اميرالمومنين على عليه السلام مهمان نواز بود و از نيامدن و نرسيدن مهمان محزون مى گشت، يكى از عواملش اطمينان خاطر از آمادگى و پذيرايى فاطمه عليهاالسلام بوده است. [رئى اميرالمومنين عليه السلام حزينا فقيل له: مم حزنك؟ قال: لسبع اتت لم يضف الينا ضيف. (بحارالانوار ج 41، ص 28).] روزى عربى مستمند كه از گرسنگى در رنج بود به خدمت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله رسيده، از درد گرسنگى به آن سرور شكوه كرد، حضرت نيز پيكى را به سراغ زنان خويش فرستاده، از آنان درخواست طعام كرد، ولى همگى گفتند: ما جز آب چيزى براى خوردن نداريم.
رسول خدا طبق معمول از ديگر مسلمانان كمك خواست، كه آن مرد گرسنه را مهمان خود كنند، باز طبق معمول على عليه السلام اظهار آمادگى كرد و عرب را به خانه آورد و از فاطمه عليهاالسلام در اين باره كمك خواست.
زهرا گفت: ما طعامى- جز به اندازه ى خوراك يك بچه- نداريم، ولى آن را به مهمان خود مى دهيم و خود در گرسنگى بسر مى بريم. [ماعندنا الا قوت الصبيله نوثر ضيفنا.] فاطمه عليهاالسلام با توافق اميرالمومنين، بچه ها را بدون طعام- به نهر طريقى بود- خوابانيد و خود نيز گرسنه ماند و على عليه السلام چراغ را- به بهانه معيوب بودن- روشن نكرد و در تاريكى شب از مهمان پذيرايى نمود و او را سير كرد و به مهمان چنين وانمود كرد كه او نيز طعام مى خورد، تا مهمان متاثر نگردد.
شب به پايان رسيد و صبح در مسجد حاضر شدند و با پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ديدار نمودند. رسول خدا از ديدن على عليه السلام گريه كرد و گفت: ديشب ملائكه خدا از مهمان نوازى شما تعجب كردند و آيه نهم سوره ى حشر: «و يوثرون على انفسهم و لو كان بهم خصاصه» را در حق شما نازل كردند. [بحارالانوار، ج 41، ص 28 و ص 34، ص 59.] همين قضايا نشان مى دهد كه فاطمه عليهاالسلام تا چه مقدار ايثارگر بوده و چگونه فداكارى مى كرده است.