روايـات فـراوان و روشـنـى دربـاره ايـن زلزله وجـود دارد بـه گونه اى كه برخى از مـكـانـهـا و خـسـارتـهـاى آن و حـتى وقت آن را پيش از ورود سپاهيان غربى مشخص مى سازد. گـرچـه از بـعـضـى روايـات اسـتفاده مى شود كه سپاه غرب بهنگام وقوع زلزله در دمشق بـسـر مى برد.
همچنين احاديث، اين زمين لرزه را ((الرجفة، والخسف، و الزلزله)) (تكان شديد، فرو رفتن، لرزش) مى نامد، مانند روايتى كه از امام باقر(ع) (از اميرمؤ منان (ع)) نقل شده است. كه فرمود:
((وقتى در شام دو گروه نظامى اختلاف كنند، نشانه اى از نشانه هاى الهى آشكار مى شـود، پـرسـيدند: اى اميرمؤ منان آن نشانه چيست؟ فرمود: زمين لرزه اى در شام رخ مى دهد كـه صـد هـزار در اثـر آن هـلاك مى گردند و اين را خداوند رحمتى براى مؤ منان و عذابى براى كافران قرار مى دهد. وقتى آن هنگام فرا رسد، نظاره گر سوارانى داراى اسبهاى سفيد و درفشهاى زرد رنگ، باشيد كه از مغرب روى مى آورند تا وارد شام مى شوند و در آن لحـظـات اسـت كـه فـريـاد و بـى تـابـى بزرگ و مرگ سرخ فرا مى رسد. وقتى آن وضـع پـيـش آمـد پـس بنگريد فرو رفتن آبادى اى از روستاهاى دمشق را كه به آن حرشا (خريشا مرمرستاـ نسخه بدل) مى گويند، در اين هنگام فرزند هند جگرخوار (سفيانى) از بيابان خروج كرده و بر منبر دمشق قرار مى گيرد در اين بحبوحه در انتظار ظهور حضرت مهدى (ع) باشيد.))
بحار، ج 52، ص 253