«بيضاء تسحب من قيام شعرها
و تغيب فيه و هو جثل اسحم»

(سفيد چهره اى كه وقتى از زمين بلند مى شود مويش بر زمين كشيده مى شود و اين موهاى بلند كه پيچيده به هم و سياه است، بدن او را در خود مى پوشاند.

فكانها نهار مشرق
و كانه ليل عليها مظلم

[ مستدرك الصحيحين، ج 3، ص 169.] (گويا وى در ميان آن موهاى سياه و بلند همچون روز مى درخشيد و وقتى كه آن موهاى سياه و انبوه چهره ى او را مى پوشاند، مثل اينكه شب تاريك آشكار مى گردد).