صحابه

شهادت عمار ياسر

محبوبه زارع
عمار در مدرسه ايمان، على‏شناسى را به زيباترين شكل فرا گرفته بود. پيراهن عشق بر تن كرد و بر اسب تجلى نشست؛ اسبى كه جز با فرمان على عليه‏السلام اذن حركت نداشت، اسبى كه از هستى بدون على عليه‏السلام تمرّد مى‏كرد.
گرچه عمار در كعبه متولد نشده بود؛ در سه فصل سرماى خلفا، پيراهن ايام البيض خويش را از تن بيرون نياورد. عجيب نيست؛ چرا كه عمار، عمرى فاتح اماره بود. عمار اگر شكفته نمى‏شد، هيچ‏گاه كشته نمى‏شد و اگر شكنجه نمى‏شد، هرگز شكفتگى را درك نمى‏كرد؛ كدام شكنجه بالاتر از اينكه مقابل چشمانش، پدر و مادرش را زير سنگ‏هاى داغ شرك و با بدترين شكنجه‏ها به شهادت برسانند؟!
پيرى جوان
فرزند اولين زن شهيد اسلام، عجيب نيست كه آنى بى‏على عليه‏السلام و اهل بيت رسول صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، نفس نكشد.
37 سال پس از هجرت كه همگان پيرمردى 93 ساله مى‏شمارندش، چونان جوانى عاشق، شمشير صيقل مى‏دهد و به على عليه‏السلام پيام مى‏دهد كه هنوز هم مى‏تواند تكيه‏گاه دين باشد و هنوز هم على عليه‏السلام مى‏تواند در بحبوحه خيانت‏هاى صفين او را به حساب آورَد.
هم نفس فرشتگان
عمروعاص، در مطبخ صفين، چربى حكومت مصر را مى‏جويد. قرآن‏هاى بر نيزه رفته و حكمين بر باد رفته، عمار را بيش از پيش، تشنه شهادت كرده است. ديگر اين زمين، جاى ماندن نيست؛ وقتى لياقت پرورش حق را در درون خود ندارد.
عمار، اين صفين مسخ شده را بر اهل باطل وا مى‏گذارد و هم‏نفس فرشتگان، مسير شهادت را هم‏سفر مى‏شود. سلام بر او و روح هميشه شيعه‏اش.
تمام ستاره‏ها روزى به همان جايى باز خواهند گشت كه از آن آمده‏اند.
من فكر مى‏كنم آنجا وعده‏گاه بزرگِ آنان باشد؛ وعده‏گاه خشنودى‏ها... وعده‏گاه پيروزى‏ها... و سراى سبز «عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ».
ستاره نود و سه ساله! به آسمان باز گردد، به همان جايى كه از آن آمده‏اى.
تمام ذرات بدنت، براى رسيدن فرياد مى‏كشند. مى‏روى؛ در حالى كه ايمان با گوشت و خون تو عجين شده است. آغوش پيامبر در انتظار توست كه تولد تو بعد از اسلام بوده است.
مگر جز اين است كه از ميان خون اولين شهداى مكتب حق جان دوباره گرفتى و دوباره شروع به بزرگ شدن كردى.
به آسمان باز گرد، ستاره خسته! ستاره زخمى!
به سحابى باز گرد؛ به آغوش پيامبر و گرماى مطبوع لبخند پدر و مادر شهيدت.
آسوده‏ام كن اى مرگ!
اَلا اَيُها الموت الذى لَيْسَ تارِكى  اَرِحنى فَقَدْ اَفْنَيْتُ كُل خليلِ
اَراكَ بَصيرا بالذينَ اَوُدُّهُم  كأنكَ تَنْحُو نَحْوَهُمُ بِدَليل!
آواز برآريد، اى شن‏هاى شسته شده با خون، اى سنگلاخ‏ها، شمشيرهاى شكسته، نيزه‏هاى سردرگم، سپرهاى ناأمن!
آواز برآر صفين؛ با اميرالمؤمنين على عليه‏السلام هم‏نوا باش. حالا مردى كه تنهايى زمين را پر مى‏كند، تنهاتر شده است.
آرى، اين على عليه‏السلام است كه بر سينه مالامال از ايمان صحابى پيامبر، سر نهاده است و گويند كه اين‏گونه نوحه سر داد:
«آسوده‏ام كن اى مرگ، اى جدايى‏ناپذير! آسوده‏ام كن كه تمام ياران را از دست داده‏ام... و تو گويى به نشانه‏اى، دنبال كسانى هستى كه دوستشان دارم؛ آسوده‏ام كن اى مرگ...»
... و صداى عمار در دشت پيچيده است
و صداى عمار، در دشت پيچيده است؛ همانند خونش كه در ميانه ميدان فريادِ حق‏طلبى برآورده و هيچ بهانه‏اى را براى ندانستن باقى نگذاشته است.
همانند خونش كه نقاب از چهره حزب ياغى شسته و عمق سياه‏خوارى شمشيرهاى لجوج را نشان داده است.
اصلاً كيست كه نداند پيامبر فرمود: «تَقْتُلُ عمارا الْفَئِةُ الْباغِيَة»؟!
و صداى عمار، صداى تشنه عمار، در دشت پيچيده است.
به سحابى بازگرد، صحابى بزرگ، به وعده‏گاه شيرين ستارگان!
________________________________-

پیوندها

نوشتن دیدگاه