شناس نامه حضرت خديجه (عليها السلام)
نام: خديجه
لقب: مباركه، طاهره، كبرى
كنيه: امير المؤمنين على هند، ام المؤمنين ام الزهرا (عليها السلام)
نام پدر: خويلد
نام مادر: فاطمه بنت زائده
محل ولادت: مكه
تاريخ ولادت: 15 سال پيش از ميلاد پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) - (55 سال پيش از بعثت)
مدت عمر: 65 سال
تاريخ وفات: سال دهم بعثت
نام همسر: حضرت محمد (صلى الله عليه و آله و سلم)
تعداد فرزندان: دو پسر و چهار دختر
محل دفن: مكه
پدر را نگاه مى‏كنم. چه قدر خسته و پريشان است! اگر نيروى وحى نبود، بى گمان اين چنين نمى‏ايستاد. چه روزهاى سختى را پشت سر نهاديم و چه شب‏هاى دشوارترى را پيش رو داريم. مادر! من با همه كوچكى‏ام خوب مى‏دانم كه پريشانى پدر بى جهت نيست. حتما جبرئيل خبر تلخى آورده، اما خوب مى‏فهمم كه هر چه باشد پدر به رضاى پروردگار يگانه‏اش راضى است. براى همين تو ديگر علت نگرانى‏اش را نمى‏پرسى. كنارت مى‏نشينم. چقدر رنگ باخته‏اى و چه ضعيف و ناتوان شده‏اى! تمام توانايى‏ات را به پاى پدر و اسلام او ريخته‏اى. من مى‏دانم بر تو چه گذشته و روزگار با تو چگونه رفتار كرده است.
پلك هايت را بر هم بنه تا قصه قهرمانى تو را برايت زمزمه كنم. يادت مى‏آيد؟! نه تو نمى‏توانى به خاطر آورى. ولى حتما بعدها برايت تعريف مى‏كنند كه روزى، روزگارى قريش از مكتب پيامبران دور شد و تحت حاكميت جهل و جاهليت فرو رفت. استبداد، جنگ و خونريزى شهر را پر كرد. ناگهان در اين محيط تاريك، ستاره‏اى درخشيد. من تلألو آن ستاره را به وضوح مى‏بينم. در خانه خويلد دخترى به دنيا مى‏آيد كه نامش را خديجه مى‏گذارند. خديجه - يعنى تو - در آن فضاى مخوف و مكدر رشد مى‏يابى. كم كم به پرسش‏هاى مبهمى برخورد مى‏كنى و به تازه هايى دست مى‏يابى. از همان آغاز از بت‏ها بدت مى‏آيد. از اين رو به آيين مسيحيت روى مى‏آورى. تو روحى سرشار از مهربانى و انسانيت دارى و هميشه با محبتى خاص با مستضعفان برخورد مى‏كنى. به اين ترتيب در دنيايى از انسانيت رشد مى‏يابى.
پدر را نيز مى‏بينم. سال‏ها از تولد تو گذشته كه پدر به دنيا مى‏آيد. اينك او در آستانه نوجوانى به سر مى‏برد. امروز با يكى از بزرگان دين يهود در سراى باشكوه خود نشسته‏اى و كنيزان و خدمت كاران اطرافت را گرفته‏اند. در همين لحظه پدر از آن جا عبور مى‏كند. چشم دانشمند يهود به چهره زيبا و قامت رعناى پدر مى‏افتد و بى درنگ رو به تو مى‏گويد:
از خديجه! هم اكنون از كنار خانه‏ات جوانى عبور كرد كه خاتم پيامبران خواهد بود. سوگند به خدا كه او پيامبر آخرالزمان خواهد بود. خوشا به سعادت بانويى كه اين جوان شوهرش باشد، زيرا به شرافت، عزت و شكوه دنيا و آخرت نائل مى‏شود!
سخنان عالم يهود، در جانت شعله‏اى بر پا مى‏كند؛ شعله هايى فراتر از هر آتش. به خود مى‏انديشى و به زندگى پر تلاطم خويش. سال‏ها پيش از ميان خواستگاران فراوانى كه داشتى با عتيق بن عائذ مخزومى ازدواج كردى و هند ثمره زندگى شما شد. از اين رو تو را ام هند مى‏خواندند. بعد از عتيق، با زراره بن نباش ازدواج كردى و دو فرزند از او به دنيا آوردى، امام مدتى پس از همسرانت، تنها و غمگين به زندگى ادامه مى‏دهى. از آن دو، ميراث بزرگى به تو مى‏رسد. غم فقيران و اندوه يتيمان تو را آرام نمى‏گذارد. از اين رو ثروت خود را به جريان مى‏اندازى تا بتوانى به آنان كمك بيشترى برسانى.
با تدبيرى ويژه و درايتى عميق، به كمك ثروتمندان سرشناس به تجارت مشغول مى‏شوى. بردگان بسيارى در حركت كاروان هايت وارد مى‏شوند و روز به روز به ثروت تو افزوده مى‏گردد. به طورى كه هزاران شتر اموال تجارى تو را به مراكز اقتصادى جهان انتقال مى‏دهند. تاجران تو به يمن، مصر، شام، طائف، عراق، بحرين، عمان، حبشه و فلسطين و... آمد و شد دارند. ثروت‏مند ان عرب در برابرت ناتوان مانده‏اند. چهار صد غلام و كنيز به امور زندگى تو رسيدگى مى‏كنند. بارگاهى از حرير سبز با طناب‏هاى ابريشم بر بام خانه خود افراشته‏اى. در اين بارگاه بزرگ از مردم فقير پذيرايى مى‏كنى. شخصيت‏هاى معروف عرب از تو خواستگارى مى‏كنند. ولى هم چنان جواب تو منفى است. در اين ميان از گوشه و كنار، خبرهايى از مقام والا، امانت دارى، راستگويى و خوش خلقى پدر به گوشت مى‏رسد. در انديشه‏اى بلند فرو مى‏روى. ساعت‏ها با خود خلوت مى‏كنى. آن گاه با سياست مخصوص خود، براى او پيغام مى‏فرستى: محمد! كاروان تجارى من عازم شام است. از تو مى‏خواهم در اين سفر، كاروانم را همراهى كنى!
پدر پيشنهاد تو را مى‏پذيرد و به كاروانت مى‏پيوندد. سرپرستى كاروان بر عهده غلام مخصوصت ميسره است. پس از روزها كاروان به شام مى‏رسد. مثل هميشه در كنار صومعه براى استراحت توقف مى‏كنند. پدر زير سايه درختى مى‏نشيند. راهبى در صومعه مشغول عبادت است كه او را نسطور مى‏خوانند. وى از صومعه، منظره بيرون را تماشا مى‏كند. ناگهان چشمش به جوانى مى‏افتد كه زير درخت آرميده است. آن چنان جذاب اين صحنه مى‏شود كه بى اختيار از صومعه بيرون مى‏آيد و ميسره را صدا مى‏زند: آن مرد كه زير درخت است، كيست؟ ميسره پاسخ مى‏دهد: مردى از قريش، از اهالى مكه! نسطور با نگاهى عميق و نفس‏هايى كه به شماره افتاده، مى‏گويد: در اين ساعت زير اين درخت، هيچ كس غير از پيامبرى بزرگ فرود نمى‏آيد!. نسطور سند حرف خود را انجيل و كتاب‏هاى آسمانى معرفى مى‏كند.
ساعت‏ها مى‏گذرد. بازرگانان تو به خريد و فروش مشغول مى‏شوند. پدر نيز كالاى تجارى خود را مى‏فروشد. بعد از اين كه كارها به سامان مى‏رسند، كاروان به سوى مكه برمى گردد. در مسير بازگست، ميسره گرماى شديد احساس مى‏كند. ناگهان ميسره متوجه پدر مى‏شود. ناباورانه، اما با چشم خود مى‏بيند كه در فرشته با بال و پر خويش براى پدر سايه‏اى تشكيل داده‏اند تا از حرارت آفتاب مصون باشد. تماشاى اين صحنه‏ها، ميسره را دگرگون كرده است. به محض ورود كاروان به مكه، خود را به تو مى‏رساند و ماجراهايى را كه بر پدر گذشته برايت تعريف مى‏كند. تو روزهاى پى در پى در خلوت و انديشه‏اى وسيع‏تر غرق مى‏شوى. تا بالأخره امروز تصميم بزرگ و جسورانه خود را عملى مى‏كنى. براى پدر پيغام مى‏فرستى كه نزد تو بيايد. وارد خانه‏ات مى‏شود. به او مى‏گويى: اى پسر عمو! من به خاطر خويشاوندى، شخصيت، امانت دارى، خوش اخلاقى و راست گويى تو در ميان قوم، شيفته و مشتاق تو شده‏ام!
پدر موضوع را به عموهاى خود اطلاع مى‏دهد. ابو طالب، نزد پدرت مى‏آيد و تو را براى پدر خواستگارى مى‏كند. تو در انتظار سامان اوضاع نشسته‏اى و به روز اول دلدادگى مى‏انديشى. به سخنان عالم يهود، به جملات انجيل مقدس و... مردان بنى هاشم به همراه ابوطالب به خانه‏ات مى‏آيند تا در مورد پدر صحبت كنند. ابوطالب به تو مى‏گويد: در مورد برادرزاده‏ام نزد شما آمده‏ايم كه نفع و بركتش عايد تو خواهد شد! اين جمله، شادمانى و اشتياق تو را تشديد مى‏كند. با دلى سرشار از عشق و عطش مى‏گويى: اى آقاى من! محمد كجاست تا با او به گفت و گو بپردازم و كلام دلنشين او را بشنوم؟! عباس از عموهاى پدر، برمى خيزد و مى‏گويد: مى‏روم تا او را به حضور شما بياورم! عمه پدر - صفيه - پس از گفت و گوهاى زنانه با تو، به سوى برادرانش مى‏آيد و مى‏گويد: برادران! اگر بناى ازدواج محمد را داريد، برخيزيد! اين خبر، سرورى جاودان را در قلب بنى هاشم رقم مى‏زند. همه عموهاى پدر، خشنودند. و تو از همه خرسندتر. اگر چه ابولهب با حسادت به اين صحنه‏ها مى‏نگرد.
حدود دو ماه از سفر تجارتى پدر گذشته و امشب مراسم عقد در خانه تو برگزار مى‏شود. ابوطالب خطبه عقد را قرائت مى‏كند:
حمد و سپاس خداوند اين كعبه را، كه ما را از نسل ابراهيم و نژاد اسماعيل قرار داد و ما را در حرم امن خود فرود آورد و بركاتش را در اين شهر بر ما ارزانى داشت. اين محمد، برادرزاده من است كه اگر مقامش با هر فردى از قريش سنجيده شود، از او برتر آيد. و با هر كدام از آنان مقايسه شود، بالاتر و فزون‏تر از همگان باشد. شخصى كه در ميان انسان‏ها نظير ندارد اگر چه از نظر مالى تهى دست است. اما او مشتاق ازدواج با خديجه است و خديجه نيز به اين ازدواج راضى است. اينك نزد ورقه بن نوفل آمده‏ايم تا با رضايت و امر خديجه، او را به عقد محمد در آوريم و مهريه او بر عهده من است. هر چه بخواهد از نقد و نسيه مى‏پردازم. سوگند به پروردگار اين كعبه! محمد داراى بهره‏اى بزرگ و دينى مشهور و انديشه‏اى كامل است!
اينك سكوت ابوطالب در مجلس، فريادهايى را در درونت جريان مى‏دهد. ورقه بن نوفل سخن مى‏گويد، ولى دچار لكنت مى‏شود. با وجود آن كه او از كشيشان مسيح و سخنوران دين است اما از ادامه سخن در مى‏ماند. و حال صداى توست كه سكوت زيباى ابوطالب را امتداد مى‏دهد: اى عمو! اگر چه تو در مجلس و حضور مردم از من مقدم‏تر هستى، ولى از جان من مقدم‏تر نيستى! اى محمد! من خود را به عقد ازدواج تو در آورده‏ام و مهريه را خود بر عهده گرفتم. به عمويت ابوطالب دستور ده، تا شترى قربانى كند و جشن عروسى را برقرار سازد، تو هم صاحب اختيار همسر خود هستى!
در اين لحظه ابو طالب به حاضران مى‏گويد: گواهى دهيد كه خديجه ازدواج با محمد را پذيرفت و مهريه آن را بر عهده گرفت! يكى از حاضران با حيرت مى‏گويد: عجبا! تا كنون نديده بوديم كه زنى مهريه ازدواجش را بر عهده گيرد! خشمى سنگين در جان ابوطالب ريشه مى‏دواند. با غضب از جا بر مى‏خيزد. اما همين كه هيبت آرام و باشكوه تو را مى‏بيند، خشم خود را فرو برده و بلند و رسا نى فرمايد: آرى! اگر مردان مانند برادرزاده‏ام محمد باشند او را با گران‏ترين بها و سنگين‏ترين مهريه بربايند. ولى اگر امثال شما باشند، با شما جز به مهريه سنگين ازدواج نخواهند كرد!
عظمت و عمق سخن ابوطالب، دهان همه مدعيان را قفل مى‏كند. ابوطالب شترى قربانى كرده و وليمه عروسى را برگزار مى‏كند. يكى از شاعران قريش، اشعارى را قرائت مى‏كند. مردم از غذا مى‏خورند و اين ازدواج مقدس را تبريك مى‏گويند.
زندگى مشترك تو و پدر در آرامشى زيبا آغاز مى‏شود. روزها از پى هم مى‏گذرند و زمان به حركت خود ادامه مى‏دهد. اولين فرزند شما به نام قاسم به دنيا مى‏آيد. اما با عمرى كوتاه جهان را ترك مى‏گويد و جسم خود را بر زمين مى‏گذارد.
سال‏ها مى‏گذرد و پدر، به دوران چهل سالگى خود پامى نهد. روز بيست و هفتم ماه رجب است. پدر بر فراز كوه حراء به مناجات با خدا مشغول است كه ناگاه پيك وحى، جبرئيل - مقامش افزون - بر او نازل مى‏شود:
به نام خداوند بخشاينده مهربان. اى رسول! قرآن را به نام پروردگارت كه آفريننده عالم است بر خلق قرائت كن. خدايى كه آدمى را از خون بسته آفريد... بخوان قرآن را و بدان كه پروردگار تو كريم‏ترين عالم است. خدايى كه بشر را علم نوشتن آموخت و به آدم آن چه را نمى‏دانست الهام كرد.
نخستين پرتوهاى وحى، بر جان پدر مى‏تابد. خستگى و هيجانى بى اندازه او را تسخير مى‏كند. نزد تو مى‏آيد و مى‏فرمايد: مرا بپوشان و جامه‏اى بر من بيفكن تا استراحت كنم.
از سويى ديگر چگونه مى‏توان در برابر اين مشركان و بت‏هاى متعدد، رسالت خود را بيان كرد؟! و مردم را به سوى خداى يگانه خواند؟! اين تنها مطلبى است كه بر پدر فشار مى‏آورد. پدر يقين دارد هر چه بر او وحى مى‏شود از جانب خداست. ولى اضطراب و فشار او را رها نمى‏كند. در اين شرايط سخت، تنها قوت قلب او تو هستى. مى‏نشينى و به چشمان خسته‏اش خيره مى‏شوى. آن گاه با مهربانى او را تسلا مى‏دهى. لبخند آرام تو هراس و خستگى را از جان پدر مى‏زدايد. لب‏هاى متبسم تو، آهنگ آرامش را بر روح پدر مى‏نوازد: مژده باد به تو اى رسول خدا! سوگند به خدا كه خداوند جز خير تو را نمى‏خواهد. بشارت باد بر تو كه رسول خدا شده‏اى!
مى‏خواهى به يقين بيشتر برسى. برمى خيزى و به سوى ورقه مى‏آيى. در مورد اين اتفاق عظيم و حالات عجيب پدر را با او مشورت مى‏كنى. ورقه اطلاعات وسيعى از كتب مقدس به دست آورده است. مى‏گويد: خديجه! هرگاه آن حالات وحى بر محمد عارض شد، تو سرت را برهنه كن. اگر آن شخص خارج شد، او فرشته است و گرنه شيطان است كه خود را بر محمد ظاهر مى‏كند! تو اين امتحان را انجام مى‏دهى. سرت را برهنه مى‏كنى. ناگهان جبرئيل از پدر دور مى‏شود و وقتى سرت را مى‏پوشانى، بازمى گردد. با اين اطمينان قلبى، با تمام وجود به يگانگى خداوند و رسالت پدرم محمد گواهى مى‏دهى و اسلام مى‏آورى. به اين ترتيب اولين زنى مى‏شوى كه اسلام را در آغوش - كه نه - خود را در آغوش اسلام خلاصه كرده است.
هنوز روزگار جاهليت عرب است، اما بعثت پدرم اتفاق افتاده. تنها تو و على عليه السلام به او ايمان آورده‏ايد. امروز عباس، عموى پدر، كنار كعبه ايستاده و با دوستان خود صحبت مى‏كند. در همين حال، پدر كنار كعبه مى‏آيد و چشم به آسمان مى‏دوزد. آن گاه رو به قبله مى‏ايستد. لحظاتى بعد پسرى جوان سمت راست او نى ايستد و اندكى بعد، تو پشت سر آنها. هر سه با هم به ركوع و سجود مى‏رويد. اين خم و راست شدن‏ها، دوستان عباس را به حيرت مى‏اندازد. مى‏پرسند: چه چيز عجيبى! اين يعنى چه؟!
عباس مى‏گويد: آرى! امرى است عظيم و شگفت. اين جوان محمد بن عبدالله برادرزاده من است و آن نوجوان على بن ابى طالب، و آن بانو، خديجه همسر محمد. برادرزاده‏ام به من خبر داده كه پروردگار او، خداوند آسمان و زمين است و او را به اسلام فرمان داده است. به خدا در سراسر زمين، جز اين سه تن كسى ديگر اسلام نياورده است!
اين آغاز اسلام است. اما خيلى زود، حقانيت دين پدر گسترش مى‏يابد و مردم به دين مقدس اسلام روى مى‏آورند. عبدالله دومين پسر شما بعد از بعثت به دنيا مى‏آيد. خواهرانم زينب، رقيه، ام كلثوم، در دامان پاك تو رشد مى‏كنند. مادر! خوب مى‏دانم چه ملامتى از زنان قريش تحمل كرده‏اى.
مدت هاست كه زنان مكه از تو دورى مى‏كنند و به خانه‏ات رفت و آمد ندارند. آنان، تو را به علت ازدواج با پدر سرزنش مى‏كنند. اين ملامت‏ها، جان تو را سخت آزرده ولى به عشق پدر سكوت كرده‏اى.
مدتى است، براى پدر نگران و بى تابى. مى‏ترسى كه به او آسيبى برسد. خدا اين اضطراب‏هاى پى در پى تو را با حضور من تسكين مى‏دهد. من در رحم با تو سخن مى‏گويم و تو را به اذن پروردگارم دلدارى مى‏دهم. تو اين موضوع را از همه مخفى داشته‏اى. حتى از تكلم من و خلوت زيبايمان به پدر هم چيزى نگفته‏اى. امروز پدر وارد خانه مى‏شود. در حالى كه تو مشغول حرف زدن با من هستى. پدر جلو مى‏آيد و با مهربانى مى‏پرسد: خديجه حان! با چه كسى حرف مى‏زدى؟ اين جا كه كسى غير از تو نيست! تو پرده از راز خود برمى دارى و جواب مى‏دهى: فرزندى كه در رحم من است با من سخن مى‏گويد و مونس من است.... پدر با لبخندى قدسى مى‏فرمايد:
اين جبرئيل است كه به من خبر مى‏دهد اين فرزند، دختر است و خداوند به زودى نسل مرا از او قرار خواهد داد. امامان از نسل او به وجود مى‏آيند كه خداوند پس از انقضاى وحى، آنان را خليفه و جانشين من قرار خواهد داد!
با همين بشارت سبز، تو نيز ايام باردارى را سپرى مى‏كنى تا آن كه به روزهاى تولدم نزديك مى‏شوى. درد زاييدن تو را فرا مى‏گيرد. براى زنان قريش پيام مى‏فرستى كه: بياييد به يارى من و مرا در وضع حمل يارى كنيد! اما آنان پاسخ مى‏دهند: موقعى كه تو را نصيحت كرديم و گفتيم با يتيم عبدالمطلب ازدواج نكن، حرف ما را نشنيدى و سخن ما را رد كردى. حالا كه بيچاره و درمانده شده‏اى ما را به سوى خود مى‏خوانى؟!
اندوهى سنگين در دلت مى‏نشيند. به طورى كه من حجم بغض سينه‏ات را احساس مى‏كنم. درد تنهايى از درد زادن برايت گران‏تر آمده است. اما خدا تو را تنها نمى‏گذارد. ناگهان چهار زن گندم گون و بلند قامت وارد مى‏شوند. خوب مى‏دانم كه اينان فرستاده خداوندند. اما تو از ديدن آنان هراسناك مى‏شنوى. يكى از آنها جلو مى‏آيد و مى‏گويد: از خديجه! ناراحت نباش! ما از طرف خدا به سوى تو آمده‏ايم. ما خواهران تو هستيم. من ساره همسر ابراهيم، خليل خدايم. اين آسيه، دختر مزاحم است كه در بهشت همنشين تو خواهد بود. ديگرى مريم، دختر عمران است و آن يكى كلثوم خاهر موسى است. خداوند ما را نزد تو فرستاد تا در هنگام وضع حمل، تو را يارى كنيم! دور تو را مى‏گيرند و لحظاتى بعد من به اذن پروردگارم به دنيا پا مى‏نهم. ناگاه ده تن از حوريان بهشت با ظرفى از آب كوثر نازل مى‏شوند و مرا با آب بهشت شست و شو مى‏دهند و در جامه‏اى سفيد مى‏پوشانند. هاله‏اى از نور مرا در بر مى‏گيرد كه با آن همه خانه‏هاى مكه روشن مى‏شوند. با قدرت خدا زبان مى‏گشايم: گواهى مى‏دهم كه خدايى جز خداى يكتا نيست. پدرم رسول خدا و سرور پيامبران است و شوهرم سرور اوصيا. و فرزندانم سروران اهل بهشت.
به زنان آسمانى سلام مى‏كنم. آنها با روى باز و چهره‏اى خندان جوابم را مى‏دهند و رو به تو مى‏گويند: خديجه! فرزند خود را كه پاكيزه و مبارك است در آغوش بگير! با شادمانى مرا به سينه مى‏فشارى. مى‏دانم چه احساس زيبايى دارى. اين ثانيه‏ها، حاصل تمام زندگانى توست و خدا مرا به عنوان هديه‏اى جاودان به تو عطا كرده است. با بعثت پدر و رسالت سهمگين او، مرحله حساس زندگى تو فرا مى‏رسد. فشارها از هر سو مسلمانان را احاطه مى‏كند. تو نيز با پايدارى كامل، تمام نيروى خود را براى حمايت پدر به كار مى‏گيرى.
دوران سخت شعب فرا مى‏رسد. سنى از تو گذشته و نياز بيشترى به استراحت و مراقبت دارى. ولى در محيط شعب، چاره‏اى جز صبر و تحمل نيست. دوران شعب، سه سال طول مى‏كشد. گرسنگى، خستگى و... تو را سخت، شكسته است.
با يارى خدا و توكل مسلمانان، دوران شعب نيز به پايان مى‏رسد. احساس مى‏كنم فضاى خوبى براى مراقبت از تو، به وجود خواهد آمد. اين روزها پدر بيشتر از پيش در خانه حضور دارد. ولى ديگ آن شادمانى هميشگى در چهره‏اش نيست. تو در بستر بيمارى افتاده‏اى و اين تنها دليل اندوه پدر است. پشت در اتاق نشسته‏ام كه صدار پدر به گوشم مى‏رسد. پدر با تو سخن مى‏گويد: اى خديجه! براى آن چه از رنج و اندوه كه برايت پيش آمده نگران و غمگين هستم. ولى خداوند در رنج و اندوه، خير بسيار قرار داده است. وقتى به نزد همدم‏هاى خود وارد شدى سلام مرا به آنان برسان! و صداى لرزان و ضعيف تو بر جانم مى‏نشيند: اى رسول خدا! آن همدم‏ها چه كسانى‏اند؟! پدر جواب مى‏دهد: مريم، دختر عمران، آسيه دختر مزاحم، و كلثوم خواهر موسى.
ديگر صداى تو را نمى‏شنوم. با آن كه مى‏دانم سفارش مرا به اسماء كرده‏اى و براى تنهايى و يتيمى‏ام اشك ريخته‏اى. چيزى قلبم را به لرزه وامى دارد. به سوى پدر مى‏دوم. صورت پدر خيس است. اشك چون سيلى مداوم از چشمانش فوران مى‏كند. با گريه مى‏پرسم: پدر! ماردم. كجاست؟!. جبرئيل اين پريشانى و هراس مرا تاب نمى‏آورد. پيغام مى‏آورد:
يا رسول الله! پروردگارت به تو فرمان مى‏دهد كه به فاطمه سلام برسان و به او بگو: مادرت در خانه‏اى در بهشت است كه از يك قطعه بلورين ساخته شده كه پايه‏اش از طلا و ستونش از ياقوت سرخ مى‏باشد و بين آسيه و مريم قرار گرفته است.
نمى‏دانم چرا، اما لحظاتى است كه دلم را با همين بشارت جبرئيل آرام كرده‏ام. قرستان حجون، از امشب، سيده زنان بهشت را مهمان خود دارد. پدر را نگاه مى‏كنم. چقدر تنها و غريب است. حق دارد، نه همسر، كه بزرگ‏ترين يار و حامى خود را از دست داده است. اما چشمانش به آسمان گره خورده. مى‏دانم كه از همان آفاق وسيع، به پدر دلگرمى مى‏دهى. من هم از اين لحظه به عشق تو و به آرزوى روزى كه دوباره در كنارت قرار گيرم، پابه پاى پدر از مزارت به سوى خانه حركت مى‏كنم. مادر! دلم هميشه برايت تنگ خواهد بود.

نوشتن دیدگاه