شناس نامه حضرت حديثه (عليها السلام)
نام: حديثه
لقب: جده
كنيه: ام الحسن
نام مادر: مره بن عبدالعزى
محل ولادت: سودان
تاريخ وفات: (ضاهرا تا سال 260 ه قمرى در حيات بوده است).
نام همسر: حضرت امام على النقى (عليه السلام)
تعداد فرزندان چهار پسر و يك دختر
محل دفن: سامرا
شاهزاده‏اى و در هيئت كنيز به مدينه وارد مى‏شوى. روزگار چه بازى‏هاى عجيبى دارد. شايد هم تقدير چنين است كه در اين مدينه سادگى‏ها، با بهترين بندگان خدا، با پدرم برخورد داشته باشى و زمينه ازدواج شما فراهم شود. پدر با علوم لدنى‏اش، از همان ابتداى حضور تو در خانه‏اش، همه جا از فضايل تو سخن مى‏گفت. همين امشب در جمع ياران خويش مى‏فرمايد: همانا سليل، از هر آفت و پليدى مطهر است و به او مژده داده خواهد شد كه به زودى مادر امام معصوم گردد!.
اين جمله پدر، تو را عجيب تكان مى‏دهد. نمى‏توانى اين مقام عظمى را باور كنى! تو و مادرى يك معصوم! از شوق سر از پا نمى‏شناسى. نجابت، پرهيزكارى، پاكدامنى، مثلث اخلاق توست. شاهزاده بوده‏اى، اما در نهايت تواضع و فضيلت پرورش يافته‏اى. پدر نيز تو را تحت تعاليم دين، به درجه‏اى از بلوغ و فهم مى‏رساند كه با تمام هستى خويش، ولايت او را تنها سرمايه خود مى‏دانى! 232 سال از هجرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مى‏گذرد. هشتمين روز ماه ربيع الثانى است. يادت مى‏آيد همين چند روز پيش، پدر در خلوتى آسمانى با تو سخن گفت: به همين زودى، حق تعالى حجت خود را به تو عطا مى‏فرمايد كه زمين را از عدل پر كند، هم چنان كه از جور پر شده باشد!
اينك با همين اميد و همين بشارت، تولدم را به باور مى‏نشينى و درد طبيعى خود را و اندوه عالم پير را به ميلاد من تسكين مى‏دهى. اما زندگى من چه سريع و چه پر تلاطم سپرى مى‏شود. پدر به شهادت مى‏رسد و باور ولايت بر دوش خسته من قرار مى‏گيرد. آرامشم به توست و به اين كه مى‏دانم به چه درجه‏اى از علم و يقين دست يافته‏اى. آن قدر سايه ات بر زندگى ام گسترده است كه حتى مجال احساس تنهايى در فراق پدر به من داده نمى‏شود... اما طاغوت مرا راحت نمى‏گذارد. به دستور خليفه، به شهر سامرا تبعيد مى‏شوم. اين كه دورى من چقدر قلب خسته ات را خدشه دار مى‏كند؛ خدا مى‏داند. چندى پيش با رنجى عميق از جور روزگار، كنارت نشستم. كه هميشه شميم دل‏انگيز تو آرامش جانم بوده است. نگاهت در چشمانم تلاقى كرد. مى‏دانستى كه حرف بزرگى در دل نهفته‏ام. سربلند كردم و از راز مهمى پرده برداشتم: مادر! وقت آن رسيده كه شهادت خود را به تو خبر بدهم... امسال، مرا مظلومانه به شهادت مى‏رسانند و... نمى‏خواهى... با همه صبورى كه دارى، نمى‏خواهى بيش از اين چيزى بشنوى. بر سر و صورت مى‏كوبى و چهره در هم مى‏خراشى. دست هايت را مى‏فشارم و آرام مى‏گويم: مادر! اين مقدر پروردگارم است... مگر تو به خواست او، راضى نيستى؟!.
اين را مى‏گويم و تو سكوت مى‏كنى! بغض خيس خود را فرو مى‏دهى و با سينه‏اى مشتعل از من دور مى‏شوى. اما من كسى را شايسته‏تر از تو سراغ ندارم. تو را وصى خود قرار مى‏دهم. اينك تو در سفر حج هستى و مشغول طواف كعبه. از همين خوشحالم كه خود را به يك بقاى ابدى آرام كرده‏اى. و من در آخرين ثانيه‏هاى زمين سير مى‏كنم. ملائك به استقبالم بال گشوده‏اند و من از لحظه‏هاى ديگر، در زواياى عرش داستان تو را به تماشا مى‏نشينم: به مدينه برمى گردى. هنوز بوى كعبه را دارى، كه ناگهان خبر شهادت مرا به تو مى‏رسانند. پيراهن از تن مى‏درى و گريبان چاك مى‏زنى؛ كه درست است تقدير خداوندى است؛ اما چرا با ظلم طاغوتيان! چرا اين چنين مظلومانه و غريب؟!
در و ديوارهاى مدينه با تو به ناله در مى‏آيند و تو با اندوهى جانفرسا، راه سامرا را در پيش مى‏گيرى. جعفر كذاب را مى‏بين كه ادعاى جانشينى مرا دارد. اعتراض مى‏كنى. فاطمه عليها السلام بودن خويش را در اين سقيفه بى وجدان، به اثبات مى‏رسانى. با همين فرياد رسايى كه بر سر جعفر بر مى‏آورى: وصى امام حسن عليه السلام من هستم!. بحث بالا مى‏گيرد. به سوى قاضى مى‏دوى و سرانجام با اقتدار آسمانى ات، وصى بودن خويش را ثابت مى‏كنى. مادر! تو از چنان دانش و فهمى سرشار گشته‏اى كه من با خيالى آسوده، آينده پس از خود را به تو سپرده‏ام. خوب مى‏دانم كه پس از من پناهگاه شيعه خواهى بود، و چه پناهگاه استوارى!... روزگار تو نيز، مثل ادوار همگان به سرعت طى مى‏شود تا خدا پاسخ انتظار ما را داده باشد. تو نيز به سوى آسمان مى‏شتابى؛ در حالى كه رسالت خود را مردانه به انجام رسانده‏اى. وصيت كرده‏اى: وقتى از دنيا رفتم، مرا در كنار قبر شوهرم و پسرم، به خاك بسپاريد!.
از دنيا مى‏روى. شيعيان در صدد اجراى وصيت تو بر مى‏آيند. اما... امان از اين دنياى بى مروت... جعفر كذاب مخالفت مى‏كند: اين خانه، خانه من است... كسى اجازه ندارد در اين مكان دفن شود! ناگاه در توفانى‏ترين لحظه‏هاى اندوه، پسرم مهدى عجل الله تعالى فرجه الشريف ظاهر مى‏شود و رو به جعفر فرياد برمى آورد: اى جعفر! اين خانه، خانه توست يا من؟!. پسرم، از حق روشن تو دفاع مى‏كند، هم چنان كه تو در تمام اين مدت از حقيقت پوشيده او حمايت كرده‏اى. سپس از ديده‏ها پنهان مى‏گردد. تو را در سامرا كنار قبر من به خاك مى‏سپارند. وه! چه آرامش با حلاوتى! مادر! بوى دل انگيزت مشام قبرستان را پر كرده است. مادر! هنوز هم تكيه گاهى ات را احساس مى‏كنم و به همسايگى ات مى‏بالم. مثل هميشه برايم ذكر بخوان كه تنها با لالايى تسبيح تو آرام مى‏گيرم.

نوشتن دیدگاه