اين جا مناسب است مطلبى هم درباره مرحوم دكتر على شريعتى بگويم كه در برخى نوشتجاتش ـ از جمله مقاله‏اى كه در كتاب آغاز پانزدهمين قرن اسلام به چاپ رسيد ـ در توصيف جانشينى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و بيان حال پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در تعيين جانشينى خود مى‏نويسد: پيامبر فكر كرد كه اين كودك ده ساله (يعنى اسلام) را به كه بسپارم، به ابى بكر كه...، به عمر كه...، به عثمان كه... و بالاخره مى‏بيند كه هيچ كس بهتر از على عليه‏السلام نيست...» اين گونه سخن گفتن هرگز با حقيقت تطبيق ندارد. به يقين على عليه‏السلام از طرف خداوند و به دستور او بوده است نه اين كه پيامبر مدّتى فكر كند و متحيّر باشد و بالاخره على را انتخاب كند. مرحوم دكتر فرد مبارزى بود و خدماتى به نسل جوان كرد ليكن پر اشتباه بود. به حقيقت دكتر شريعى را نمى‏توان يك اسلام شناس دانست كه به راستى خيلى اشتباه دارد. نمى‏گويم كافر يا سنّى، كه خيلى افراطيون مى‏گويند، اين گونه نسبت‏ها خلاف مبانى و قواعد فقهى مى‏باشد. او مسلمان و شيعه و بلكه فردى خدمتگزار بود ليكن اسلام شناس نبود. اشتباهات ايشان بسيار زياد است، بيان ايشان در معناى امامت، و معاد، و ذكر سنت به جاى عترت در حديث ثقلين، و امامت ابوبكر در نماز جماعت هنگام بيمارى پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و خيلى چيزهاى ديگر اعتقادى و حقوقى. افراد غير متخصص بايد پس از مطالعه نوشتجات ايشان، از متخصصين مسائل اسلام، صحت مطالب ايشان را سؤال كنند.
به هر حال اين شمّه كوتاهى از مصائب حضرت زهرا عليهاالسلام و رقيّه. ديگر سخن از تهمت زدن ابوبكر به ماريه قبطيه - همسر ديگر پيامبر - و حتى نفى ولادت ابراهيم فرزند ماريه را از آن حضرت، نگوييم كه راستى شرم آور است، و پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله چه ظرفيتى دارد كه اين همه مصيبت را تحمل مى‏كند. به هر حال اگر سفارش الهى بر اين بود كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و اهل بيتش را آزار دهند بيش از اين نمى‏توانستند آزار دهند.

نوشتن دیدگاه