قال الشيخ الثقه الجليل ابو محمد الفضل بن شاذان بن الخليل - قدس الله روحه وزاد فتوحه - حدثنا عبد الرحمن بن ابى نجران عن حماد بن عيسى عن حريز عن زراره ومحمد بن مسلم عن ابى جعفر - عليه السلام - انه قال: يملک المهدى ثلاثمائه وتسع سنين کما لبث اهل الکهف فى کهفهم، وتکون الکوفه دار ملکه، ويمضى قبل يوم القيامه باربعين يوما. يعنى: حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - فرمود که: پادشاهى وسلطنت ظاهرى خواهد کرد حضرت مهدى - عليه السلام - سيصد ونه سال، همچنانکه درنگ کردند اصحاب کهف در کهف خود، وکوفه دار الملک آن حضرت خواهد بود، ورحلت خواهد کرد پيش از قيامت به چهل روز. ودر بعضى از احاديث به جاى کلمه يمضى لفظ يموت واقع است. وقال: حدثنا على بن عبد الله عن عبد الرحمن بن ابى عبد الله عن ابى الجارود قال: قال ابو جعفر - عليه السلام - ان القائم يملک ثلاثمائه وتسع سنين کما لبث اهل الکهف فى کهفهم يملا الارض عدلا وقسطا کما ملئت ظلما وجورا ويفتح الله له شرق الارض وغربها، ويقتل الناس حتى لا يبغى الا دين محمد - صلى الله عليه وآله - يسير بسيره سليمان بن داود. ثم قال الفضل: الحديث طويل اخذنا موضع الحاجه. يعنى: حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - فرمود که: حضرت قائم سيصد ونه سال پادشاهى خواهد کرد، چنانکه درنگ کردند اهل کهف در کهف خود پر خواهد کرد زمين رااز عدل وداد آن چنانکه پر شده باشد از ظلم وجور، ومشرق ومغرب عالم را خداى تعالى از براى او مفتوح خواهد ساخت، وخواهد کشت مردمانى را که تابع دين حق نباشند، تا باقى نماند الا دين محمد - صلى الله عليه وآله - وسلوک خواهد نمودآن حضرت به سلوک وسيرت سليمان بن داود. حديثى ديگر فضل بن شاذان - عليه الرحمه والغفران - هم در باب مدت ملک وسلطنت حضرت صاحب الزمان - صلوات الله عليه - روايت کرده، وبعد از آن مى فرمايد: هذا حديث موول. وشيخ طوسى - رحمه الله عليه - آن حديث را از او در آخر کتاب الغيبه نقل کرده. بايد دانست که در مدت خلافت ظاهرى آن حضرت اقوال واحاديث مختلفه در کتب معتبره علماى اماميه به نظر رسيده، در بعضى از روايات است که مدت سلطنت آن جناب هفت سال خواهد بود، هر سالى از آن برابر ده سال، ودر بعضى ديگر از اخبار است که مدت پادشاهى آن حضرت نه سال خواهد بود، هر سالى از آن به قدر ده سال. شيخ مفيد - عليه الرحمه - مى فرمايد که: قد روى ان مده دوله القائم - عليه السلام - تسع عشره سنه، يطول ايامها وشهورها على ما قدمناه. يعنى به تحقيق که روايت کرده اند که مدت دولت حضرت قائم - عليه السلام - نوزده سال خواهدبود، دراز مى گردد روزها وماههاى آن سالها بر آن وجهى که تقديم به ذکر آن نموديم. نزد جامع اين اربعين حديثى که فضل بن شاذان از زراره ومحمد بن مسلم روايت نموده که در آن مذکور است که حضرت ابو جعفر - عليه السلام - فرمود - قائم - صلوات الله عليه - سيصد ونه سال پادشاهى خواهد کرد اعتبار تمام دارد. قال الشيخ الجليل ابو محمد الفضل بن شاذان بن الخليل - طيب الله مرقده - حدثنا الحسن بن على بن فضال وابن ابى نجران عن حماد بن عيسى، عن عبد الله بن مسکان، عن ابان بن تغلب، عن سليم بن قيس الهلالى، عن سلمان الفارسى، قال: قال رسول الله - صلى الله عليه وآله - الا ا بشرکم ايها الناس بالمهدى؟ قالوا: بلى، قال: فاعلموا ان الله تعالى يبعث فى امتى سلطانا عادلا واماما قاسطا يملا الارض قسطا وعدلا کما ملئت جورا وظلما، وهو التاسع من ولد ولدى الحسين، اسمه اسمى وکنيته کنيتى، الا ولا خير فى الحياه بعده، ولا يکون انتهاء دولته الا قبل القيامه باربعين يوما. بايد دانست که اين حديث وچند حديث ديگر که بعضى گذشت مويد قول شيخ مفيد - رضوان الله عليه - است که در کتاب ارشاد صفت سلطان عادل فرموده، وترجمه آن قبل از اين بعد از ذکر سبب تشيع بنى راشد مذکور گشت. اما معنى اين حديث اين است که: پيغمبر - صلى الله عليه وآله - فرمود که: آيا بشارت ندهم شما را اى مردمان به مهدى؟ گفتند: بشارت بده، آن حضرت فرمود، پس بدانيد که برخواهد انگيخت خداى تعالى در ميان امت من پادشاه عادلى وامام قاسطى را، که پر کند زمين را از عدل وداد آن چنانکه پر شده باشد از جور وظلم، واو نهمين است از اولاد فرزند من حسين، اسم او اسم من است، وکنيت او کنيت من است، وبدانيد وآگاه باشيد که نيست خير وخوشى در زندگانى بعد از او، ونخواهد بود انتهاى دولت او الا پيش از قيامت به چهل روز. شيخ مذکور حديث لا خير فى الحياه بعد المهدى را از حضرت امير المؤمنين وامام محمد باقر وامام جعفر صادق - عليهم السلام - روايت نموده. وحافظ ابو نعيم احمد بن عبد الله اصفهانى که درين زمان نزد اهل اصفهان به خواجه حافظ مشهور است، وقبرش در طرف غربى در خارج بلده مذکوره واقع است در اربعينى که در تعريف حضرت صاحب الامر - عليه السلام - جمع کرده، وصاحب کشف الغمه به حذف اسناد آن را در کتاب خود ايراد نموده، مى گويد: الخامس والثلاثون فى قوله - عليه السلام - لا خير فى العيش بعد المهدى. بعد از آن حديثى نقل مى کند که در آن مذکور است همين معنى که خير وخوبى نيست ودر زيستن بعد از مهدى. واز کتاب محمد بن يوسف گنجى شافعى حديثى نقل نموده که در آن حديث واقع است که: ثم لا خير فى العيش بعده، او قال: ثم لا خير فى الحياه بعده. وابن بابويه - عليه الرحمه - به سند خود در کتاب کمال الدين از حضرت امام جعفر - عليه السلام - روايت کرده که آن حضرت فرمود: مازالت الارض الا ولله - تعالى ذکره - فيها حجه يعرف الحلال والحرام ويدعو الى سبيل الله جل وعز، ولا ينقطع الحجه من الارض الا اربعين يوما قبل يوم القيامه الى آخر الحديث. يعنى هميشه در زمين خداى را حجتى هست که بر حلال وحرام آگاهى تمام دارد، ومردمان را بر آن مطلع مى سازد، ومى خواند مردمان را به راه حق، ومنقطع نمى شود حجت خدا از زمين مگر به چهل روز پيش از روز قيامت. وحديثى هست که شيخ ابو جعفر يعنى محمد بن يعقوب کلينى وشيخ طوسى وبسيار کس از اکابر محدثين شيعه آن را روايت کرده اند - رضوان الله عليهم اجمعين - وحضرت استادى من عليه اعتمادى امير محمد باقر داماد - رحمه الله عليه - در کتاب شرعه التسميه مجملى از مضمون آن را روايت کرده بر اين وجه که مى فرمايد: فى الکافى لرئيس المحدثين ابى جعفر الکلينى، وفى کتاب مفرد فى اخبار الغيبه لشيخنا الامام ابى عبد الله المفيد، وفى کتاب اعلام الورى لثقه الاسلام ابى على الطبرسى المفسر، وغيرها من کتب الاصحاب - رضوان الله عليهم - بالاسانيد المعتبره المصححه: ان ابا عمر وعثمان بن سعيد العمرى الوکيل - رضى الله تعالى عنه - سئل [عنه] عند احمد بن اسحاق عن القائم، والسائل عبد الله بن جعفر الحميرى شيخ القميين ووجههم، قال له: يا با عمرو انى اريد ان اسالک عن شىء وما انا بشاک فيما اريد ان اسالک عنه، فان اعتقادى ودينى ان الارض لا تخلو من حجه الا اذا کان قبل القيامه باربعين يوما، فاذا کان ذلک رفعت الحجه واغلق باب التوبه الى آخره. يعنى از ابو عمرو که از جمله وکلاى حضرت صاحب الزمان - عليه السلام - بود پرسيدند نزد احمد بن اسحاق، وسائل عبد الله بن جعفر حميرى بود که شيخ ووجه اهل قم بود. گفت عبد الله بن جعفر که: اى ابو عمرو مى خواهم از تو سوالى کنم ومن شک ندارم در آن چيزى که مى خواهم از تو بپرسم، پس بدرستى که اعتقاد ودين من آنست که زمين خالى نمى باشد از حجتى مگر پيش از قيامت به چهل روز، پس هر گاه آن چنان باشد برداشته مى شود حجت وبسته مى گردد باب توبه. چون مراد از نقل مضمون اين حديث اين بود که دوستان بدانند که قبل از قيامت به چهل روز حضرت حجت - عليه السلام - رحلت مى کند، از مضمون اين حديث به همين اکتفا نمود. پس هر گاه اعتقاد ودين مثل عبد الله بن جعفر حميرى مردى که از اکابر شيعه واز اصحاب حضرت امام على نقى وامام حسن عسکرى - عليهما السلام -است اين باشد، ودر حضور مانند احمد بن اسحاق شخصى که از اصحاب وراويان حديث امام محمد تقى وامام على نقى واز خاصان امام حسن عسکرى - عليهم السلام - است، و حضرت صاحب الزمان را ديده است، يا ابو عمرو که او نيز از جمله بزرگان اصحاب ائمه است، وخدمت حضرت امام على نقى کرده، ووکيل حضرت امام حسن - عليه السلام- بوده، وبعد از آن به شرف وکالت حضرت صاحب الزمان مشرف شده، گفته باشد که اعتقاد ودين من اينست که خالى نمى باشد زمين از حجت مگر پيش از قيامت به چهل روز، ومعلوم است که اعتقاد ودين مسئول يعنى ابو عمرو، وحاضر يعنى احمد بن اسحاق نيز اين بوده، که اگر برين اعتقاد ودين نمى بودند البته انکار او مى نمودند. ابن بابويه - رحمه الله عليه - در کتاب کمال الدين مى فرمايد: حدثنا ابى - رحمه الله تعالى - قال: حدثنا عبد الله بن جعفر الحميرى، قال: حدثنا محمد بن الحسين بن ابى الخطاب، عن عبد الله بن محمد الحجال، عن حماد بن عثمان، عن ابى بصير عن ابى جعفر - عليه السلام - فى قول الله تعالى: يا ايها الذين آمنوا اطيعوا الله واطيعوا الرسول واولى الامر منکم قال: الائمه من ولد على وفاطمه - عليهما السلام - الى ان تقوم الساعه. يعنى از حضرت امام محمد باقر - عليه السلام - از معنى آيه مذکوره پرسيدند، ومعلوم است که مراد سائل اين بوده که اولى الامر کيستند، امام - عليه السلام - فرمود که امامانند از اولاد على وفاطمه - عليهما السلام - تا به روز قيامت. وحديث ديگرروايت کرده که پيغمبر - صلى الله عليه وآله - فرمود: انى تارک فيکم الثقلين کتاب الله وعترتى اهل بيتى، فانهما لن يفترقا حتى يردا على الحوض کهانين - وضم بين سبابيته - فقام اليه جابر بن عبد الله الانصارى، وقال: يا رسول الله ومن عترتک؟ قال على والحسن والحسين والائمه من ولد الحسين الى يوم القيامه. يعنى: من دو چيز بزرگ در ميان شما مى گذارم: يکى کتاب خداست، وديگرى عترت واهل بيت من، پس بدرستى که آن دو چيز از هم جدا نمى شوند تا وارد شوند بر من در کنار حوض کوثر - وهر دو انگشت سبابه خود را آن حضرت به هم ضم کرد - پس جابر بن عبد الله انصارى برخاست وگفت: اى رسول خدا کيستند عترت تو؟ آن حضرت فرمود که: على وحسن وحسين وامامان از فرزندان حسين تا به روز قيامت. ودر آخر حديثى که به حديث خواتيم الذهب موسوم است وآن را به چند سند نقل کرده اند، وابن بابويه نيز نقل کرده، مذکور است که: يدفعها من بعده الى من بعده الى يوم القيامه. وحديث بسيار است، بعضى مطول وبعضى مختصر، که در آن همين معنى مذکور است، وظاهر است که کلمه الى از براى انتهاى غايت است، اگر کسى همه آن احاديث را خواهد جمع نمايد بايد کتابى على حده در آن باب تمام کند. وابن بابويه - رحمه الله عليه - در يکى از ابواب کمال الدين که در آن حديث انى تارک فيکم الثقلين را به سندهاى بسيار روايت کرده مى گويد: وکان مدارنا بايرادنا قول النبى - صلى الله عليه وآله -: انهما لن يفترقا حتى يردا على الحوض فى هذا الباب اثبات لاتصال امر حجج الله - عليهم السلام - الى يوم القيامه، وان القرآن لا يخلو من حجه مقترن اليه من الائمه الذين هم العتره - صلوات الله عليهم - يعلم حکمه الى يوم القيامه لقوله - صلى الله عليه وآله - لن يفترقا حتى يردا على الحوض وهکذا قوله: ان مثلهم کمثل النجوم کلما غاب نجم طلع نجم الى يوم القيامه تصديقا لقوله: ان الارض لا تخلو من حجه لله على خلقه ظاهر مشهور او خاف مغمور لئلا تبطل حجه الله وبيناته، فقد خبر النبى - صلى الله عليه وآله - من العتره المقرونه الى کتاب الله جل وعز فى الخبر الذى: حدثنا به احمد بن الحسن القطان، قال: حدثنا الحسن بن على السکرى، عن محمد بن زکريا الجوهرى، عن محمد بن عماره، عن ابيه، عن الصادق جعفر بن محمد، عن ابيه محمد بن على، عن ابيه على بن الحسين، عن ابيه الحسين بن على، عن ابيه على بن ابى طالب - صلوات الله عليهم - قال قال رسول الله - صلى الله عليه وآله -: انى مخلف فيکم الثقلين کتاب الله وعترتى اهل بيتى، فانهما لن يفترقا حتى يردا على الحوض کهاتين - وضم بين سبابيته - فقام اليه جابر بن عبد الله الانصارى، فقال: يا رسول الله ومن عترتک؟ قال على والحسن والحسين والائمه من ولد الحسين الى يوم القيامه. واين شيخ عظيم الشان ازين قبيل در کتاب مذکور افاده بسيار فرموده، واخبار بسيارايراد نموده، اما اين مختصر گنجايش نقل همه آن ندارد، وعلماى مخالف نيز احاديث بسيار روايت کرده اند که همه مفيد اين مدعاست. بدان اى مؤمن صاحب يقين که در هنگام تحرير اين اربعين چون بعضى از کتب حديث مخالفين بدست نيامد، قبل ازين از يکى از کتابهاى قديم نوشته که از تصانيف يکى از قدماى علماى شيعه بود احاديثى که درين باب از کتابهاى معتبر مخالفين منقول است مسطور شد، وچون مولف آن کتاب ذکر نام خود ننموده بود بنابر اعتمادى که بر قول شيخ ثقه عالى درجه على بن عيسى اربلى - عليه الرحمه - دارد به خاطر مى رسد که بعد ازين به ترتيبى که اودر کتاب کشف الغمه آن احاديث را ثبت نموده، نقل نمايد. شيخ مذکور در کتاب مزبور از جمع بين الصحيحين نقل کرده که جابر بن سمره گفت: سمعت النبى - صلى الله عليه وآله وسلم - يقول: يکون بعدى اثنا عشر اميرا، فقال کلمه لم اسمعها، فقال ابى: انه قال کلهم من قريش، کذا فى حديث شيعه. وفى حديث ابن عيينه قال: لا يزال امر الناس ماضيا ما وليهم اثنا عشر رجلا، ثم تکلم النبى - صلى الله عليه وآله - بکلمه خفيت على، فسالت ابى:

ماذا قال رسول الله - صلى الله عليه وآله -؟ فقال: قال کلهم من قريش. وفى روايه مسلم من حديث عامر بن سعد بن ابى وقاص، قال: کتبت الى جابر بن سمره مع غلامى نافع ان اخبرنى بشىء سمعته من رسول الله - صلى الله عليه وآله وسلم - فکتب الى: انى سمعت من رسول الله - صلى الله عليه وآله وسلم - يوم جمعه عشيه رجم الاسلمى قال: لا يزال الدين قائما حتى تقوم الساعه، او يکون عليکم اثنا عشر خليفه کلهم من قريش. وعن عامر الشعبى عن جابر بن سمره، قال: انطلقت الى رسول الله - صلى الله عليه وآله - ومعى ابى، فسمعته يقول: لا يزال هذا الدين عزيزا منيعا الى اثنى عشر خليفه، فقال کلمه، فقلت لابى: ما قال؟ قال: کلهم من قريش. ومثله عن حصين بن عبد الرحمن، عن جابر، قال: دخلت مع ابى الى النبى - صلى الله عليه وآله - فقال: هذا الامر لا ينقضى حتى يمضى فيهم اثنا عشر خليفه، ثم تکلم بکلام خفى على، فقلت لابى: ما قال؟ قال: کلهم من قريش.و فى حديث سماک بن حرب، عن جابر بن سمره، عنه - عليه السلام -: لا يزال الاسلام عزيزا الى اثنى عشر خليفه، ثم ذکر مثله. ونقلت عن مسند احمد بن حنبل - رحمه الله - عن مسروق، قال: کنا مع عبد الله جلوسا فى المسجد يقرئنا، فاتاه رجل، فقال: يا ابن مسعود! هل حدثکم نبيکم کم يکون بعده خليفه؟ قال: نعم کعده نقباء بنى اسرائيل. نقلته من المجلد الثالث من مسند عبد الله بن مسعود رضى الله عنه. مضمون همه اين احاديث آنست که: خليفه پيغمبر دوازده اند، ومضمون بعضى ازين احاديث وبسيار حديثى غير اين که ايشان ذکر نکرده اند، وغير ايشان از مخالفان نقل نموده اند، آنست که خلافت آن امامان عالى شان ممتد است تابه روز قيامت. از آن جمله است حديثى که احمد بن حنبل در مسندش روايت کرده که پيغمبر - صلى الله عليه وآله - فرمود: النجوم امان لاهل السماء، فاذا ذهبت النجوم ذهبوا: واهل بيتى امان لاهل الارض، فاذا ذهب اهل بيتى ذهب اهل الارض.يعنى ستارگان امانند از براى اهل آسمان، پس هر گاه که ستارگان بروند، اهل آسمان نيز خواهند رفت، واهل بيت من امانند از براى اهل زمين، پس چون بروند اهل بيت من، اهل زمين نيز خواهند رفت. وسدى در تفسير قول حضرت حق تعالى که مى فرمايد: وجعلها کلمه باقيه فى عقبه مى گويد: آن عقبه آل محمد - عليهم السلام - [اند]. واين تفسير موافق تفسير اهل البيت - عليهم السلام - است که ابن بابويه نقل مى کند در باب ما اخبر به سيد العابدين على بن الحسين -عليهما السلام - به اسناد از امير المؤمنين - صلوات الله عليه - که آن حضرت فرمود: فينا نزلت هذه الايه وجعلها کلمه باقيه فى عقبه والامامه فى عقب الحسين الى يوم القيامه. ودر آخرهاى باب ما روى عن الصادق جعفر بن محمد - عليهما السلام - روايت مى کند که حضرت امام جعفر - عليه السلام - در جواب مفضل بن عمر گفت در حالتى که او از تفسير همين آيه پرسيده بود که: يعنى بذلک الامامه، جعلها الله تعالى فى عقب الحسين الى يوم القيامه. ودرين باب که مراد از کلمه باقيه معنى مذکور است از طرفين حديث بسيار است. پس معلوم شد که شيعه وسنى اتفاق دارند که زمان امامت وخلافت حضرت حجت - عليه السلام - به قيامت متصل است. وبايد دانست که جمعى از علماى اماميه دليل عقلى که مستنبط است از دليل نقلى درين باب که بعد از رحلت حضرت حجت - عليه السلام - بى فاصله ظهور قيامت خواهد بود در کتابهاى خود ايراد نموده اند، از آن جمله صاحب کتاب انيس المؤمنين مى گويد که: به مقتضاى لولاک لما خلقت الافلاک خلو زمانه از نور محمدى - صلى الله عليه وآله - ممتنع است، وعالم به برکت آن نور قائم است، چنانکه حضرت رسول فرمود: هذا الامر لا ينقضى حتى يمضى فيهم اثنا عشر خليفه کلهم من قريش، يعنى امر دين ومردمان باقى است تا آن زمان که بگذرد در ميان ايشان دوازده خليفه که همه از قريش باشند، وچون دنيا از فيض نور محمد که به مهدى - عليه السلام - انتقال يافته عارى شود به موجب فرموده فلا خير فى العيش بعد المهدى سلسله انتظام دنيا منقطع گردد. وهمين شيخ عالى شان به سند صحيح روايت مى کند از حسن بن على خزاز که او گفت: دخل ابن ابى حمزه على ابى الحسن الرضا - عليه السلام - فقال: انت امام؟ قال: نعم، فقال له: انى سمعت جدک جعفر بن محمد - عليهما السلام - يقول: لا يکون الامام الا وله عقب؟ فقال - عليه السلام -: ا نسيت ام تناسيت يا شيخ؟! ليس هکذا قال جدى، انما قال لا يکون الامام الا وله عقب الا الامام الذى يخرج عليه الحسين بن على بن ابى طالب - عليهم السلام - فانه لا عقب له، فقال: صدقت جعلت فداک! هکذا سمعت جدک يقول. يعنى حسن بن على خزاز گفت درآمد به مجلس حضرت امام رضا - عليه السلام - ابن ابى حمزه، وبا آن حضرت گفت: تو امامى؟ آن حضرت فرمود که: بلى من امامم، گفت: من از جدت جعفر بن محمد - عليهما السلام - شنيدم که مى گفت: امام نمى باشد مگر آنکه او را فرزند مى باشد؟ امام - عليه السلام - فرمود که آيا فراموش کرده اى يا خود را فراموش کار مى نمايى اى شيخ؟! همچنين نگفت جدم، جزين نيست که جدم فرمود: امام نمى باشد الا آنکه او را فرزند مى باشد مگر آن امامى که حسين بن على بن ابى طالب - عليهم السلام -بيرون خواهد آمد بر او، ورجعت خواهد کرد در زمان او، پس بدرستى که او را فرزندى نخواهد بود. ابن ابى حمزه چون اين سخن را از آن حضرت شنيد گفت: راست گفتى فداى تو شوم از جدت همچنين شنيدم که بيان فرمودى. راقم اين اربعين مى گويد که:اين کمترين، خبر معتبر مدينه الشيعه وجزيره اخضر وبحر ابيض را که در آن مذکوراست که حضرت صاحب الزمان - عليه السلام - را چند فرزند است با اين حديث صحيح در کتاب رياض المؤمنين توفيق نموده هر که خواهد که بر آن اطلاع يابد به کتاب مذکور رجوع نمايد. بايد دانست که اين حديث [را] شيخ ابو جعفر طوسى - عليه الرحمه - در کتاب الغيبه به اندک اختلاف عبارتى در اواسط آن کتاب روايت کرده وبه غير اين چند حديث صحيح وارد است که آن حضرت را فرزند نخواهد بود. القصه بر شيعيان سعادت مال مخفى نماند که سنيان قائلند که حضرت مهدى - عليه السلام - از نسل حضرت امام حسين است - صلوات الله عليه - ودر آخر الزمان ظهور خواهد فرمود وجهان را پر ازعدل وداد خواهد نمود، اما بسيارى ازيشان قائل نيستند به وجود آن حضرت درين زمان، ودر طول عمر آن سرور استبعاد مى نمايند. پس بدان اى عزيز که همچنانکه ملاحده به وجود حضرت حق تعالى قائل نيستند ضرر به دين ما ندارد، عدم قول ايشان نيز به وجود حضرت حجت - عليه السلام - نقصان به مذهب ما نمى رساند. وجواب در باب استبعادى که در طول عمر آن حضرت مى نمايند از قول علماى ايشان درين مختصر همين کافى است که اين طلحه شافعى وصاحب فصول المهمه مالکى که از بزرگان علماى ايشانند گفته اند که اين استبعاد نا معقول است چرا که امريست ممکن بلکه واقع، وما را در جواب ايشان همين بس است درين رساله وجيزه که ايشان به بقاى ادريس وعيسى وخضر والياس - عليهم السلام - از نيکان قائلند، واز بدان به بقاى دجال وشيطان معترفند، پس خداوندى که ايشان را عمر دراز داده چه استبعاد دارد که عمر دراز کرامت فرمايد حضرت قائم - عليه السلام - را والسلام على من اتبع الهدى. اکنون اين رساله به اتمام مى رسد به نقل حديثى که در اشراط الساعه وارد است ان شاء الله تعالى.

نوشتن دیدگاه