از آسمانها بچرخان، چشمى بر اين خاک،  موعود!        برخاک سردي که مانده ست اينگونه غمناک، موعود!
بى آفتاب نگاهت،  بى تابش گاهگاهت                        مانده ست تقدير گلها در چنگ کولاک،  موعود!
برگير فانوسها را،  درياب کابوسها را!                       روئيده بر شانه ى شهر،  ماران ضحّاک،  موعود!
در اين غروب غم آهنگ، در بازيرنگ ونيرنگ            گويا فقط عشق مانده ست، چون آينه،  پاک؛موعود!
با زخم،  زخمِ شکفته،  با دردهاى نگفته،                      در انتظار تو مانده ست، اين قلب صد چاک،  موعود!
در کوچه باغانِ مستى،  تا پنجمين فصل هستى                آکنده از باور توست اين عقل شکّاک،  موعود!
اين فصل، فصل ظهوراست آيينه ها غرق نور است          احساس من پرگشوده ست تا اوج افلاک، موعود!
    
 سيد حبيب نظارى