مسند رياست دين و دنيا، از جهات مختلف علمى و اجتماعى به سرورمان شريف مرتضى مباهات مى كرد، از جمله:
1- وفور علم و دانش كه دانشمندان در برابر عظمت و نبوغ او بخضوع و فروتنى سر فرود آوردند حتى در مجلس افاده او، انبوهى از فحول علما و صاحب نظران گرد مى آمدند و از تحقيقات رشيقه او فيض ياب مى شدند، تا آنجا كه از محضر او، فضلائى برخاسته اند كه در رشته هاى مختلف علوم، جزء نوابغ بشماراند: جمعى فقيه صاحب نظر، گروهى متكم صاحب جدل، انبوهى محقق در علم اصول، برخى شاعر نكته پرداز، و يا خطيب سخن ساز.
از عائدى املاك فراوانش حقوق و مزايائى براى شاگردان خود مقرر فرموده بود، تا نيازى به كسب و كار نداشته فارغ البال، مشغول درس و بحث و مطالعه باشند، از جمله: شيخ الطائفه ابو جعفر طوسى هر ماهه 12 دينار طلا دريافت مى كرد، و قاضى ابن البراج حلبى 8 دينار و هكذا ساير شاگردان محضرش.
ضمنا يكى از دهات خود را وقف كرده بود تا عايدى آن بمصرف كاغذ دانشمندان برسد.
گويند: در يكى از سالها، قحطى شديدى رخ داد، يك نفر يهودى بمنظور تحصيل قوت و سد جوع، فكرى انديشيد و به مجلس شريف مرتضى آمده اجازه گرفت كه قسمتى از علم نجوم را از محضر او استفاده كند، شريف مرتضى درخواست او را اجابت كرد و دستور داد: براى امرار معاش او روزانه وجهى مقرر كردند مرد يهود، مدتى از درس شريف مرتضى استفاده كرد و از پس چند ماه بدست شريف او بشرف اسلام مشرف گشت.
شريف مرتضى، براى دولت و ثروت خود شرافت و ارزشى قائل نبود، زيرا مفاخر و مكارم او در حدى بود كه جلال و ثروت او را تحت الشعاع گرفته بود، لذا مى گفت:
و ما حزنى الاملاق و الثروه التى     يدل بها اهل اليسار ضلال
اليس يبقى المال الا ضنانه     و افقر اقواما ندى و نوال
اذا لم نل بالمال حاجه معسر     حصور عن الشكوى فمالى مال
- از تنگدستى و اعسار بيم نكنيم، چه دولت و ثروتى كه صاحبان نعمت را پابند خوارى كند، جز حيرت وسرگشتگى نفزايد.
- جز اين است كه فقيران از بخل و امساك به دولت رسند و دولتمندان از بخشش و عطا فقير و تنگدست شوند.
- اگر من با اين دولت و مكنت، نياز دردمندان را برطرف نكنم، اين مال و دولت چون سنگ و خاك، وبال است.
2- شرافت حسب كه با مقام نبوت پيوندى اصيل دارد، و در اثر همين حسب و افتخار،بعد از مرگ برادرش شريف رضى، خلفاى عصر مقام نقيب النقبائى آل ابى طالب را ويژه او ساختند، و شما خود مى دانيد كه اين منصب عظيم، در آن روزگاران تا چه حد عظيم و با اهميت وبا شكوه بود، زيرا در سراسر اقطار عالم، بر عموم آل على سلطنت و فرمانروائى داشت: قبض و بسط امور، تعليم و تاديب، دادرسى و داد خواهى و نظارت بر امور اجتماعى آنان در تمام شئون فردى و اجتماعى به عهده نقيب هر خاندان بود، و او نقيب النقباء آل ابى طالب.
3- مقام ارجمند خاندانش از جانب پدر و مادر كه تمامى تبارش از دو سو فرمانروايان و رهبران و بزرگ مردان اجتماعى و دينى بوده اند، علاوه بر آنچه در وجود شريفش از لياقت و كفايت و درايت و دور انديشى جمع بود و بحق شايستگى آنرا داشت كه به عنوان امير الحاج منصوب گرديد و توانست در دوران تصدى مراقب سلامتى حجاج و رفع حوائج و نيازمنديهاى آنان باشد، و همگان شاكر الطاف و تلاشهاى كريمانه او بوده باشند.
4- ابهت و جلال و جمال و مكانت علمى و اجتماعى او از يك طرف، و توام بودن قدرت و سطوت او با تحقيق و درايت و موشكافى از طرف ديگر، موجب شد كه كفالت امر مظالم و پژوهش امور دادرسى و دادخواهى باومحول گردد، در نتيجه بيش از سى سال، در شرق و غرب عالم اسلامى، نقباء آل ابى طالب، تحت اراده شخص او انجام وظيفه مى كردند، حجاج با سرپرستى و رهبرى او عازم حج مى شدند، و در حرمين شريفين مدينه و مكه از امر و منهى او خارج نبودند و دادرسى مظالم و قضاوت و داورى در مرافعات و مخاصمات بوسيله او اجرا و انجام مى گرفت.

"اضافات چاپ دوم:"
" ابن جوزى در تاريخ منتظم ج 7 ص 276 مى نويسد: روز شنبه سوم صفر سال406 هجرى، شريف مرتضى ابو القاسم موسوى به منصب امير الحاجى و مظالم ونقيب النقبائى آل آبى طالب و تمام مناصبى كه برادرش شريف رضى عهده دار آن بود، منصوب گشت، تمام مردم براى شنيدم منشور ولايت و امارت او در كاخ خلافت گرد آمدند و فخر الملك وزير بهمراه اشراف و قضاه و فقها، همگان حاضر بودند، منشور خليفه بدين شرح بود:
اين فرمان از مقام خلافت: ابوالعباس، احمد، امام، قادر بالله،امير المومنين به على ابن موسى علوى شرف صدور يافته است از آنجا كه نسب تابناكش او را به مقام خلافت تقرب بخشيده و خدمات ذى قيمتش او را در سلك پيشوايان و پيشتازان اين دربار منسلك ساخته است، علاوه بر خاندان كريمش كه او را تشريف و عظمت داده و باحترامات فائقه ويژه و مخصوصش ساخته، از اين رو به كفالت و سرپرستى امورحجاج و نقابت نقباء مفتخر مى آيد و به تقوى و پرهيزگارى توصيه مى شود.."
بخاطر اين جهات مذكوره، به لقب شريف مرتضى، اجل، طاهر، ذو المجدين نامور گشت و در سال 420 ه بالقب " علم الهدى " بافتخار ويژه اى دست يافت، از اين رو كه وزير ابو سعيد محمد بن الحسن بن عبد الرحيم، در اين سال دچار بيمارى گشت، در روياسرورمان امير المومنين را مشاهده كردكه فرمود: از علم الهدى درخواست كن، تعويذى بر تو بخواند تا از بيمارى برهى پرسيد يا  امير المومنين. علم الهدى كيست؟ فرمود: على بن حسين موسوى. وزير، رقعه اى بدو برنگاشت و او را با لقب " علم الهدى " مخاطب ساخت، سيد مرتضى گفت: خدا را. خدا را. از اين لقب كه مايه سخريه و سرزنش قرار مى گيرم، معافم دار، وزير بدو گفت: بخدا سوگند: من چنين نامه اى بخدمت ننگاشتم جز بفرمان مولايم امير مومنان.
از جمله القاب شريف مرتضى، لقب " ثمانين " "هشتاد" است، از آنجا كه در كتاب خانه شخصى او هشتاد هزار جلد كتاب نگهدارى مى شد، هشتاد آبادى در اختيار او بود كه عائدى آنها را دريافت مى كرد، و نيز از ساير متعلقات زندگى حتى سالهاى عمر شريفش به هشتاد، پيوست، ضمنا كتابى دارد بنام " ثمانون ".

نوشتن دیدگاه