استاد اعظم (دام ظله العالي علي رؤس الامالي والاداني) در (نجم الثاقب) در طي تکاليف مقرره در زمان غيبت فرموده:
از جمله تکاليف انام در غيبت امام (عليه السلام) دعا کردن است از براي حفظ وجود مبارک امام عصر (عليه السلام) از شرور شياطين انس وجن وطلب تعجيل نصرت وظفر وغلبه ى بر کفار وملحدين ومنافقين براي آن جناب، که اين نوعي است از اظهار بندگي ورضا به آنچه خداي تعالى وعده فرموده، که چنين گوهر گرانبهائي را که در خزانه ى قدرت ورحمت خود پرورده، وبر چهره ى آن حجاب عظمت وجلالت کشيده، وتا آن روز که خود مصلحت داند که آن جوهر ثمين را ظاهر ودنيا را از پرتو شعاع آن روشن نمايد وبا چنان وعده ى منجز حتمي، در دعا، جز اداي رسم بندگي واظهار شوق وزيادتي محبت وثواب ورضا به موهبت کبراي خداوند اثري ظاهر نباشد. اگر چه به غايت تاکيد وتحريص فرمودند در دعا براي آن حضرت (صلوات الله عليه) در غالب اوقات.
سيد جليل علي بن طاوس در فصل هشتم از کتاب (فلاح السائل) فرموده - بعد از ذکر ترغيب در دعاى براي اخوان - که:
هرگاه اين همه فضل دعا است براي برادران تو، پس چگونه خواهد بود فضل دعا کردن براي سلطان تو، که او سبب وجود تست وتو اعتقاد داري که اگر نبود آن جناب، نمي آفريد خداوند تو را ونه احدي از مکلفين را در زمان او وزمان تو، واينکه لطف وجود او (صلوات الله عليه) سبب است از براي هرچه که تو وغيرت ودرآنيد وسبب است از براي خير که مي رسيد به آن. پس حذر آنگاه، حذر کن از اينکه مقدم بداري نفس خود را يا احدي از خلايق را در ولاء ودعاى از براي آن جناب (عليه السلام) به غايت آنچه ممکن شود، وحاضر کن قلب خود را وزبان خود را در دعاى از براي اين سلطان عظيم الشان. وحذر کني از اينکه اعتقاد کني که من اين کلام را گفتم براي اينکه آن جناب محتاج است به سوي دعاى تو. هيهات که اگر اين را معتقد شوي، پس تو مريضي در اعتقاد ودوستي خود. بلکه اين را گفتم براي آن چيزي بود که تو را شناساندم از حق عظيم آن جناب بر تو واحسان بزرگ او به سوي تو، وبه جهت اينکه هرگاه دعا کردي براي او پيش از دعا کردن براي نفس خود وبراي آنکه عزيز است نزد تو، نزديکتر خواهد بود به آنکه باز نمايد خداوند (جل جلاله) ابواب اجابت را در پيش روي تو، زيرا که ابواب قبول دعا را اي بنده بستي به سبب گناهان پس هرگاه دعا کردي براي اين مولاي خاص در نزد مالک احياء واموات، اميداست به جهت آن وجود مقدس خداوند ابواب اجابت را باز نمايد، پس داخل شوي تو در دعا کردن براي نفس خود، وبراي آنکه دعا مي کني براي او در زمره ى اهل فضل او، وفرو مي گيرد رحمت خداوند (جل جلاله) مر تو را وکرم وعنايت او به تو، زيرا که چنگ زدي در دعا به حبل او. ونگوئي که من نديدم فلان وفلان را از کساني که پيروي مي کني ايشان را از مشايخ خود، که عمل بکنند به آنچه من مي گويم. ونيافتم ايشان را مگر غافل از مولاي ما، که اشاره کردم به سوي جنابش (صلوات الله عليه). پس من مي گويم به تو که عمل کن به آنچه مي گويم به تو که اوست حق واضح، وکسي که واگذارد مولاي ما را وغال شود چنانچه ذکر نمودي، پس آن غلطي است واضح.
ونيز در کتاب (مضمار) در عمل ماه مبارک فرموده - بعد از ذکر ادعيه ى سحر - که:
از وظيفه ى هر شب اين است که ابتداء نمايد بنده در هر دعاى مبرور وختم کند در هر عمل مشکور، به ذکر آنکه اعتقاد دارد که او نايب خداوند (جل جلاله) است در ميان بندگان او وبلاد او.زيرا که اوست قيم به آنچه محتاج است به او اين صائم از طعام خود وشراب خود وغير اين از مقاصد خود، از اسبابي که متعلق است به حضرت نايب از جانب رب الارباب. واين که دعا کند از براي آن جناب اين صائم به آنچه سزاوار است که مثل آن جناب را به آن دعا کنند، ومعتقد شود که منت مر خداي راست ونايب او (عليه السلام) که چگونه او را اهل دانستند براي اين مقام، ورتبه ى او را بلند نمودند تا به اين محل ومنزلت). واز اين کلمات شريفه معلوم مي شود که سبب دعاى براي آن جناب يکي اداي رسم بندگي وتبعيت ووفاي حق بزرگي وجلالت است وديگري رفع موانع قبول واجابت وفتح ابواب لطف وعنايت است...
حقير گويد: در اين خصوص مزيد بياني بعد از اين در طي تکاليف آتيه خواهد آمد.