خداوند از ديده ها پنهان است وانسان خاکى توانائى گرفتن فيض از آن فياض على الاطلاق را ندارد. از اين رهگذر نياز مبرمى به يک واسطه ى فيض هست که فيوضات الهى توسط آن واسطه ى فيض به جهان آفرينش سرازير شود. از اين رهگذر قانون لطف ايجاب مى کند که گروهى از بندگان شايسته ى خداوند عهده دار اين مسووليت بزرگ بشوند. پيامبران عظيم الشأن وجانشينان والا قدر آن سفيران الهى، يکى بعد از ديگرى اين مسووليت حياتى را بر عهده گرفتند وچون مشعل فروزانى گمگشتگان وادى ضلالت را به شاهراه سعادت رهنمون شدند.
پيامبران سلف يکى پس از ديگرى همه ى رنجها وناملايمات را به جان خريدند ورسالت سنگين خود را به نحو احسن به پايان بردند- که درود حق بر آنان باد- واينک نوبت به اشرف کائنات ومفخر موجودات حضرت ختمى مرتبت (صلى الله عليه واله وسلم) رسيده است، که همه ى رنجها را تحمل کرده وبيش از هر پيامبرى شکنجه وآزار ديده، واز زبان مبارکش اين جمله صادر شده که (ما اوذى نبى مثل ما اوذيت) (هرگز پيامبرى چون من آزار نديد).
پس از تحمل رنجهاى فراوان،پيک اجل فرا رسيده، ديدگان نگرانش از اين جهان فرو بسته مى شود. ديدگان مبارکش نگران امت نوپاى اسلام است که اين امانت الهى را چگونه پاسدارى خواهند کرد، اين آئينه پاک که ضامن خوشبختى انسان درد وسر است به چه کسى بايد سپرد، که شايستگى تربيت اين طفل نوزاد را داشته باشد؟! کدام دامن پاکى است که بتواند اين تازه مولود را در آغوش خود پرورش دهد؟! مگر هر دامن آلوده وبشر فرومايه اى مى تواند چنين در گرانمايه اى را قدر بشناسد ودست اهريمنان را از حريم پاکش کوتاه نمايد وسرپرستى آن را به عهده گيرد؟! نه، هرگز.
اين خداست که بايد براى سرپرستى آئين مقدسش، اتمام رسالاتش، ايصال فيوضاتش، رهبرانى را برگزيند که شايستگى پرورش آئين مقدس وقطع دست بيگانگان را از حريم شريعت اقدس وايصال فيوضات الهى به جهان آفرينش را داشته باشند.