دگر ز ابر آذرى، چمن چو آذر آمده    مگر خليل آذرى، به گُلسِتان در آمده
ز بنده عرصه ثرى، سپهر اخضر آمده    ز کلک صنع داورى، زمين پر اختر آمده
        هزار ماه مشترى، در او مصور آمده    
 
به اهل دل همى رسد، فروغها فراغها    ز سيرها ز سورها، به باغها به راغها
چه باغها چه راغها، مطرزّ از اياغها    ز سوز آه بلبلان، به جان لاله داغها
    چه داغها که جسم را، ز روح خوشتر آمده

الا که مژده ميدهد، که روز اهل راز شد    در عنايت خدا، به روى خلق باز شد
پديد شد حقيقتى، که ناسخ مجاز شد    امير لشکر خدا، به کشور حجاز شد
    ز عدل دادش از زمين، بن ستم بر آمده

 سليلِ ختم انبياء، به رتبه ختمِ اوليا        امامِ اهل معرفت، امينِ سرّ کبريا
شعارِ عاشقان حقّ، شعاعِ نور مصطفى        امامِ حى منتظر، سبيلِ طالب هُدى
نفاذِ حکم ايزدى، دليلِ قدرت خدا        که جاى چاکران او، ز عرش برتر آمده
شکوه کوه بيستون، عيان به کوهسارها        زلال آب زندگى، روان به جويبارها
ز لاله هاى ارغوان، به طَرف لاله زارها    زناله هاى ارغنون، بصحن مرغزارها
رود ز جان شکيبها، شود ز دل قرار ها        چمن نگار خانه اى، ز حسن دلبر آمده
چوکوه طور هر طرف، دميده نخل روشنى    چو روى حور هرکجا، شکفته تازه گلشنى
زمين ز شاخه هاى گل، ببر کشيده جوشنى    که تيغ آفتاب را، در او نمانده روزنى
        فضاى باغ مخزنى، ز درّ وگوهر آمده

 خمار چشم نرگسان، زچشم نيم مستشان        صفاى جام ارغوان، زلعل مى پرستشان
هزار جان نثارشان، بهشت شرمسارشان        هزار جان به دستشان، کِنِشت پاى بستشان
        زبويشان زمويشان، جهان معطر آمده    

کجاست آفتاب من، شراب من شباب من    شکوه من شکيب من، درنگ من شتاب من
نعيم من ثواب من، بهشت من بهار من    چراغ من اياغ من، دليل من کتاب من
    که بى جمال او چمن، چو فى مُکَدّر آمده

به انتظار وصل او، غم فراق ميکشم    چو او بود طبيب من، بناخوشى همى خوشم
طلب کنم زِ ياد او، اگر ميان آتشم    نه از جفا شکايتى، نه از بلا مشوشم
    که زهر با ولاى او، چو آب کوثر آمده

 چو رايت جلال او، به فتح هم عنان شود        چو رايت جمال او، جمال حق عيان شود
هميشه دور آسمان، به کام دوستان شود        کهن خرابه جهان، بهشت جاودان شود
زمين دُرّ سمين شود، زمان همه امان شود    شب فراق عاشقان، ز مقدمش سر آمده
هر آنچه درد به شود، هرآنچه خرد مَه شود    هر آنچه سنگريزه بد، زنار وسيب وبه شود
هر آنچه کوه پيکرى، چو پرّکاه وکه شود        خدنگ در کمان او، چو آشنا به زه شود
دُرون خصم سنگدل، چو ليل خون گره شود    که ناوُکِ قضاى حقّ، ز شَسْت او برآمده
سخن بس است عارفا، خموشى است کار تو    نه نظم بوده شيوه ات، نه شاعرى شعار تو
همين که نام او برى، بس است افتخار تو        اگر چه زاد لعل ودرّ، ز طبع برد بار تو
اگر چه بحر شد خجل، ز شعر آبدار تو        ولى به بارگاه او، بسى محقر آمده