نامه شماره : 15
و كان ع يقول إ ذَا لَقِىٍَّ الْعَدُوَّ مُحاربا:
اللَّهُمَّ إِلَيْكَ اءَفْضَتِ الْقُلُوبُ وَ مُدَّتِ الْاءَعْنَاقُ وَ شَخَصَتِ الْاءَبْصَارُ وَ نُقِلَتِ الْاءَقْدَامُ، وَ اءُنْضِيَتِ الْاءَبْدَانُ.
اللَّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ مَكْنُونُ الشَّنَآنِ، وَ جَاشَتْ مَرَاجِلُ الْاءَضْغَانِ.
اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنَا، وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ تَشَتُّتَ اءَهْوَائِنَا (رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ اءَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحِينَ).
هنگامى كه آن حضرت (عليه السلام ) به عزم جنگ ، با دشمن روبرو مى شد چنين مى فرمود:
بارخدايا، دلها به تو نزديك شده و گردنها به سوى تو كشيده شده و چشمها به درگاه تو خيره و پاها به آستان تو به راه افتاده و بدنها نزار گرديده . بار خدايا، كينه هاى پنهان آشكار گشته و ديك كينه ها به جوشش آمده . بارخدايا، به تو شكوه مى كنم ، نبودن پيامبرمان را و فراوانى دشمنانمان را و پراكندگى خواستهايمان را. ((اى پروردگار، ما ميان ما و قوم ما بحق راهى بگشا كه تو بهترين راهگشايان هستى ))