نامه شماره : 57
و من كتاب له ع إ لى اءَهْلِ الْكُوفَةِ عِنْدَ مَسيِرِه مِنَ الْمَدِينَةِ إ لَى الْبَصْرَةِ:
اءَمَّا بَعْدُ، فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا، إِمَّا ظَالِما وَإِمَّا مَظْلُوما وَإِمَّا بَاغِيا وَإِمَّا مَبْغِيّا عَلَيْهِ، وَ اءَنَاٍّ اءُذَكِّرُ اللَّهَ مَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ، فَإِنْ كُنْتُ مُحْسِنا اءَعَانَنِي ، وَ إِنْ كُنْتُ مُسِيئا اسْتَعْتَبَنِي .
نامه اى از آن حضرت (ع ) به مردم كوفه هنگامى كه از مدينه به بصره مى رفت :
اما بعد.
من از موطن قبيله خويش بيرون آمده ام . ستمكارم يا ستمديده ، گردنكشم يا ديگران از فرمانم رخ برتافته اند. خدا را به ياد كسى مى آورم كه اين نامه من به او رسد تا اگر به سوى من آيد، بنگرد كه اگر سيرتى نيكو داشتم ياريم كند و اگر بدكار بودم از من بخواهد تا به حق بازگردم .