حرص عبارت است از مبالغه و اسراف در طلب و بالاتر از آن ((شره )) است و هر دو بيماريهايى هستند كه بر نفس و روح عارض مى شوند و عامل آن غلبه قوه حيوانى بر عقل و مغلوب شدن عقل در برابر آن است و كسى كه مبتلا به اين بيمارى باشد همواره فقير است و هر قدر بر حرص او افزوده گردد بر فقر او اضافه مى شود. چون فقر همان احتياج است و مبتلايان به حرص و شره همواره محتاجند چون به آنچه به آنها داده شد قانع نيستند و پيوسته نفس آنها در طلب زيادت است پس آنها همواره فقيرند. گفته شده : بى نيازى همان بى نيازى نفس است و قناعت گنجى است كه فانى نمى شود.
امام صادق (عليه السلام ) فرمود: بى نيازترين بى نياز كسى است كه اسير حرص نباشد(97) و فرمود:
هر كس به آنچه خدا به او داده قانع باشد او بى نيازترين مردم است (98).
و فرمود: حرص كليد رنج و مركب زحمت و وادار كننده به افتادن در گناه است و شره جامع تمام عيبهاست (99).
و فرمود: حريص از دو چيز محروم و ملازم دو چيز است . او از قناعت محروم است و بنابراين راحتى ندارد و از راضى شدن (به قضاى الهى ) محروم است پس يقين ندارد(100).

- پاورقی -

 97- تحف العقول
98- كافى باب حب الدنيا
99- كافى باب قناعت
100- الفصول المهمه