((اف )) در اصل به معنى ((هرچيز كثيف و آلوده است و به عنوان توهين ))(1) ((و به هر چيزى كه مايه ناراحتى است ))(2) گفته شده است . واژه ((اف )) از نظر اصل كلمه ، اسم صوت بوده است (صدايى كه انسان به هنگام اظهار نفرت يا ابراز تالم و درد جزئى و يا فوت كردن چيز آلوده اى از دهانش خارج مى شود). سپس اين اسم صوت به صورت كلمه اى در آمده و حتى افعالى از آن مشتق شده است و در ناراحتى جزئى و يا اظهار تنفر به خاطر مسائل كوچكى به كار رفته است .(3)
امام باقر (عليه السلام ) در تفسير ((اف )) فرموده است :
هو ادنى الاذى ، حرم الله فما فوقه .(4)
((اف )) گفتنى را كه خداوند نسبت به پدر و مادر نهى فرموده ، حداقل و كوچكترين آزار زبانى است و آنچه از اين حد تجاوز كند، و سخنى اضافه بر كلمه رنج دهنده اى صورت گيرد، بدون ترديد حرام و نهيش شديدتر خواهد بود.(5)

________________________________________________________

1- مفردات راغب اصفهانى .
2- تفسير فخر رازى ، جلد 20، ص 188.
3- تفسير نمونه ، جلد 12، ص 84.
4- بحارالانوار، جلد 71، ص 78.
5- علماى عالم اصول مى گويند: هر لفظى داراى دو دلالت است : 1 - منطوق 2 - مفهوم . در زمينه احترام به پدر و مادر آيه ((ولا تقل لهما اف )) دلالت بر تحريم گفتن اف و اظهاردلتنگى نمودن روبروى پدر و مادر مى نمايد اگر به همان كلمه ((اف )) كه گفته مى شود، كفايت كنيم ، آن را ((منطوق )) گويند، اما آنچه از اين مفاد فهميده مى شود. دلالت بر تحريم شتم و ضرب يعنى دشنام و كتك است كه آن را ((مفهوم )) نامند، زيرا زدن بدتر از گفتن اف بوده و تحريم آن شديدتر است .