حضرت با شأن هدايتى و ارشادى خويش، اقدام به تربيت و آموزش جامعه مى‏ كرد و اين را حق مردم مى ‏دانست. او با تشويق مردم به برنامه‏ هاى عبادى و تهذيبى و ايجاد رفاه اقتصادى و عدالت اجتماعى، زمينه هر نوع جرم را از بين مى‏ برد، و اگر كسانى قابل اصلاح نبودند، مجازاتشان مى‏ كرد. حتى اگر كسى مدعى بود حد و كيفر را نمى‏ دانسته، تحقيق مى‏ كرد آيا آيه حد مثلاً آيه قطع يد سارق بر او خوانده نشده است، كه اگر خوانده نشده بود، حد نمى‏ زد.
نوع كيفرها و تعزيرات و حدود و نظامى كه در بحث كيفرها ارائه شد، عاملى پيشگيرانه و اصلاح‏ گرايانه است و شدت آنها باعث مى ‏شد هر كس بشنود، از ترس دنبال جرم نرود و يا اقرار نكند و اگر تعزير مى‏ شد يا حد مى ‏خورد، برخورد عادلانه حضرت، باعث كينه آنها نمى‏ شد، بلكه تشكر مى‏ كردند و از اينكه از عذاب اخروى نجات يافته، خوشحال بودند. احكام زندان هاى حضرت برنامه اصلاحى و تربيتى داشت و بر رعايت شؤونات دينى (نماز جمعه و جماعت و نماز عيد) تأكيد مى‏ شد. حضرت به گونه ‏اى قاطع و سريع اقامه حد و كيفر مى ‏كرد كه نوبت به زندان نرسد؛ زندانى كه بعضى صاحب‏نظران، مانند نويسنده كتاب «تشريع جنايى اسلام» مفاسد فراوانى براى آن شمرده ‏اند كه بيش از مصالح آن است.[1]

*************************************************************************************

[1]. تشريع جنايى اسلامى، ج‏1، ص‏42 730، به نقل از دراسات في ولاية الفقيه، ج‏2، ص‏442 439.