در نـيـمـه رجـب سـال 60 هـجـرى هـنگامى كه معاويه از دنيا رفت پسرش يزيد برخلاف وصيّت پـدرش بـراى فـرمـانـدار مدينه نامه نوشت كه بدون درنگ از حسين بن على (ع ) بيعت بگيرد و بـه هـيـچ وجه به او مهلت ندهد. وليد افرادى را به خدمت امام حسين (ع ) فرستاد و او را طلبيد. امـام (ع ) پـس از آگـاهـى از مـوضـوع به همراه شمارى از بستگان خود با وليد ديدار و گفتگو كرد كه در اين ملاقات مساءله بيعت يزيد مطرح شد. ميان امام حسين و وليد سخنانى گفته شد آن شـب گـذشت صبح آن روز ديدارى بين مروان و امام حسين صورت گرفت و مروان مساءله بيعت امام با يزيد را مطرح مى كند امام (ع ) مى فرمايد:
((وَعَلَى الْاِسْلامِ السَّلام اِذْقَدْ بُليت الاُمّة براعٍ مثل يزيد))(1)
((بايد با اسلام خداحافظى كرد زيرا شخصى مانند يزيد خلافت اسلام را برعهده گرفت .))
به هر حال امام (ع ) از بيعت امتناع مى كند و تصميم مى گيرد از مدينه بسوى مكه هجرت كند و از آنجا به كوفه برود؛ چون نامه هايى از مردم كوفه براى آن حضرت فرستاده شده بود.
زيـنـب (س ) بـا آگاهى از تصميم برادر، از شوهرش عبداللّه جعفر اجازه خواست كه برادرش را هـمـراهـى كـنـد عـبـداللّه هـم اجـازه داد، زيـنـب خـودش را بـه منزل برادرش رساند و به كاروان امام حسين (ع ) پيوست .(2)
امـام حـسـيـن در شـب يـكـشـنـبه 28 رجب سال 60 به همراه فرزندان و برادران و برادرزادگان و بـيـشـتـر خاندان خود از مدينه به سوى مكه حركت كرد. در زمان حركت كاروان از جمله كسانى كه بـه آن حـضـرت سفارش ‍ كرد كه اين سفر را ترك نمايد ابن عبّاس بود، وى گفت : ((اگر شما نـاچـار هـسـتـى بـه كـوفـه بـروى ، پـس اهل و عيال و زنها را با خود ببر!)) در آن هنگام صداى گـريه اى به گوش او رسيد كه به او مى گويد: اى ابن عباس ! پيشنهاد مى كنى كه بزرگ و سـرور مـا خودش به سفر برود و ما را در اينجا بگذارد؟ آيا روزگار براى ما غير از او كسى را گذاشته است ؟ نه هرگز! با او زنده هستيم و با او مى ميريم . در اين لحظه ابن عباس شديدا گـريـسـت .(3) در بـرخـى از منابع چنين آمده كه اين سخن از حضرت زينب (س ) بوده است .(4)
گـفـتـنـى است كه علاقه زينب و امام حسين (ع ) نسبت به يكديگر حتّى در زمان كودكى هم زبانزد خـاص و عـام بـود، بـه طـورى كـه زيـنب (س ) آرام نمى گرفت مگر در كنار امام حسين (ع ) و اين مـطـلب را حـضـرت زهـرا (س ) بـه پـيـامـبـر (ص ) خـبـر داد. رسـول خـدا (ص ) سـخـت گـريـستند و به حضرت زهرا (س ) مصيبت اين دو را خبر دادند و يادآور شدند كه اينها در غم و اندوه هم شريك هستند. و نقل مى كنند كه امير المؤ منين (ع ) در هنگام ازدواج زيـنـب (س ) بـا عـبـداللّه جـعـفـر شـرط كـرد كـه اگـر زينب خواست همراه برادرش حسين (ع ) به مسافرت برود عبداللّه مانع نشود(5) و به او اجازه بدهد.
امام حسين (ع ) در راه مكّه به كربلا به منزلى رسيدند به نام خزيميّه و در آنجا يك شبانه روز تـوقّف كردند. صبح آن شب زينب (س ) به نزد برادر آمد و گفت : ديشب صداى هاتفى را شنيدم كه مى گويد:
اءَلا يا عَيْنُ فَاحْتَفِلى بِجَهْدٍ
وَ مَنْ يَبْكى عَلَى الشُّهَداءِ بَعْدى
عَلى قَوْمٍ تَسُوقُهُمُ الْمَنايا
بِمِقْدارٍ اِلى اِنْجازِ وَعْدٍ(6)
اى چشم بكوش و از اشك پر شو. كيست پس از من بر اين شهيدان بگريد.
جماعتى كه مرگ آنها را مى كشاند؛ چنان كه خدا مقدّر كرده است تا وعده او راست گردد.
امام (ع ) فرمود: يا اُخْتاه الْمَقْضِىُّ هُوَ كائِنٌ.(7) آن چه خدا خواهد همان خواهد شد.
زيـنـب (س ) چـون ايـن سـخـن از بـرادر شـنـيـد يـقـيـن كـرد كـه بـلا نـازل شـد، اشـك از چـشـمـانـش سـرازيـر شـد مـنـتـهـى خـودش ‍ را كنترل كرد تا مبادا اهل بيت (ع ) متوجّه شوند.(8)
___________________________

1ـ زينب الكبرى ، جعفر نقدى ، ص 94.
2ـ الملهوف ، ص 99.
3 ـ معالى السبطين ، ج 1، ص 247؛ مدينة المعاجز، ج 3، ص 485؛ زينب الكبرى ، جعفر نقدى ، ص 94.
4 ـ زينب الكبرى ، همانجا؛ كبريت احمر، ص 118.
5 ـ زينب الكبرى ، جعفر نقدى ، ص 95.
6 ـ الفـتـوح ، ج 5، ص 122؛ مـنـاقـب ، ج 4، ص 103. نـفـس المـهـمـوم ، ص 162، مقتل الحسين (ع )، مقرم ، ص 176.
7 ـ الفتوح ، همانجا.
8 ـ زينب الكبرى ، جعفر نقدى ، ص 95.

نوشتن دیدگاه