با اين تحليل اين كه گفته شود تفاوت روش هاى اجتماعى و موضع گيرى هاى امامان به صفات خصوصيات خود آنان باز گشت دارد، سخنى بى پايه خواهد بود. زيرا خاستگاه اين تفاوت ها به ظرفيت ها و شرايط متفاوت جريانهاى اجتماعى هر زمان باز گشت دارد. به گونه اى امام حسين در زمان امام حسن همان موضع گيرى امام حسن را دارد و امام حسن نيز اگر در شرايط امام حسين زندگى مى نمود، همان موضع گيرى امام حسين عليه السلام را پيش مى گرفت .
به همين خاطر موضع امام حسين عليه السلام پيش از امامت خودش كه در دوران امامت ده ساله امام حسن سپرى شد، همان تاييد موضع گيرى هاى برادرش بود. همان گونه كه امام حسن عليه السلام با مصالحه موافقت نمود وى پيروى امام خويش برادر بزرگوارش امام حسن عليه السلام بود. وى نيز مصالحه را پذيرفت . ثم قال للحسين فبايع فقام و بايع . (1) اين كه برخى مى نگارند امام حسين صلح را بر نمى تابيد و بر امام حسن انتقاد مى نمود كه چرا با معاويه مصالحه نموده است (2)، سخنى بى پايه و بى اساس و ناشى از شناخت صحيح نداشتن از ويژگى هاى امامان است . زيرا موضع گيرى امام حسين در زمان امام حسن همان موضع گيرى برادرش مى باشد.
وقتى در زمان امامت خودش كه مدت ده سال با معاويه سپرى شد (از سال پنجاه تا شصت ) موضع گيرى همان تداوم موضع گيرى برادرش بود.
و خود مى فرمود با اين موقعيت شرايط نهضت عليه حزب عثمانيه فراهم نيست ، منتظر ماند تا مرگ معاويه فرا رسيد. (3)
_________________________

1- بحار، ج 44، ص 61.
2- اسد الغابه ، ج 2، ص 28.
3- ارشاد، ج 2، ص 32.